Missed Pages ✔︎

Chapter 4

JOLLY

“Marcus, samahan mo ʼko.” ani Liana at biglang inangkla ang kaniyang braso sa akin. Mukhang inabangan niya ako rito sa parking.

“Saan ka ba pupunta?” kalmado ngunit nagtatakang tanong ko.

“Pupunta ako ng library. My friend told me to go there.” sagot naman niya.

Simple lang naman pala ang kailangan niya. Akala ko kung ano na.

“Sure.”

Pumayag naman ako agad, siyempre. Wala pa naman akong klase ng ganitong oras.

Sumabay ako kay Adrian papunta rito sa SDA kahit wala pa akong klase. Alam naman niya ang schedule ko pero ayon pa rin siya at nangungulit na sabayan ko siyang pumasok. Masyadong maaga ang pasok niya dahil siya ang president sa kanilang section. Hindi niya dapat ako dinadamay sa mga responsibilidad niya rito sa school.

Matapos kong pumayag ay napalingon ako kay Adrian. Mabuti na lang talaga at hindi naman against siya na samahan ko ang nobya niya. Well, sa tinginan niya, tila ayos lang pero nasisiguro kong sinasapak niya na ako sa isip niya.

— MISSED PAGES —

“Here we are!”

Tumingin ako sa pinto ng library at pabalik kay Liana. Napangiti ako nang maisip ko na tila bumalik na ang kaniyang sigla. Her energy is one of the things Iʼve loved about her.

Kumatok si Liana sa pinto. Habang hinihintay kong may magbukas ng pinto ay inilibot ko muna ang aking mata sa paligid. Napakaaliwalas talaga ng paligid kapag ganitong oras.

Nang marinig kong bumukas ang pinto ay napatingin ako kay Liana. “Oh! Hi, Frankie!” bati niya.

So si Frankie pala ang tinutukoy niya na kaibigan niya.

“Hey, Lili.”

Hinayaan ko lang sila na mag-usap. Nakatayo lang ako sa gilid. I was here dahil nagpasama si Liana. Wala na akong ibang dahilan pa.

“Marcus.” tinawag ako ni Frankie bago pa magtama ang tingin namin.

“Y-yes?” halos mapatalon pa nga ako sa biglang pagtawag niya sa akin.

Base sa tingin niya sa akin, wala siyang alam na isasama ako ni Liana rito. She wasnʼt expecting my presence.

“Kailan pa kayo naging close?” Liana asked. It seeks like it was her first time seeing me talking to Frankie.

Paano niya naisip na close kami? “Hindi naman kami close.” walang emosyong sabi ko.

“Marcus, hindi ka pa ba pupunta sa klase mo?” tanong ni Liana. Umiling ako. “E anong gagawin mo rito?”

“Hindi ba nagpasama ka?”

“Wala kang klase?” tanong niya ulit. Mabilis naman akong umiling.

“Pumasok muna kayo, sayang ʼyung lamig ng aircon.” ani Frankie.

Sumunod naman kami sa sinabi niya. Naupo lang kami sa sofa sa receiving area.

I silently asked Liana why sheʼs here in the library at this hour. She said she was going to help her friend fix the bookshelves and unpack the boxes of new books.

I am well aware that she was friends with Frankie. What I didnʼt know was she was who Liana was talking about earlier.

Noong nanalo kami last year ay pumunta si Frankie. Sakto naman dahil naipakilala ni Adrian si Liana sa magkapatid na Denver. Naging magkaibigan na sila simula noon.

“Marcus, patulong naman dito sa pagbuhat ng boxes.” ani Liana. Agad akong tumayo at lumapit sa kanila. Tatlong kahon ng libro ang nakita ko. Hanggang tuhod ko ang laki ng mga kahon.

Ngayon, alam ko na kung bakit ako ang naisip isama ni Liana rito.

Akmang bubuhatin na ni Liana ang isang kahon ngunit pinigilan ko siya, “Ako na ang bahala tumulong kay Frankie sa pagbubuhat. Maupo ka na roʼn.” sabi ko.

Tumango siya makalipas ang ilang segundo. Mukhang gusto niya na siya ang magbuhat. As his best friend, ʼdi ko siya hahayaang magbuhat ng mabigat. As a gentleman, I would never let a lady carry so much weight.

After I carried the two boxes, I sat beside Liana and wiped out my sweat. Books are really damn heavy.

Suddenly, Liana smiled at me sweetly before she stands up. Showing a sweet smile was her habit since the first time I met her.

I watched her went to Frankie to help her put the books on the shelves and arrange it one by one.

I gazed at each corner of the library. I sighed in relief. Iʼm glad we have a library at SDA. It wouldʼve been a pain if there werenʼt at least a little one. But this library... Was huge! Nakapagtataka lang dahil bihira ang dumayo rito sa silid na ʼto. This place has always been my comfort zone.

“Marami pa ba ʼyan?” tanong ko sa kanilang dalawa na sobrang abala sa pag-aayos.

“Medyo.” simpleng sagot ni Frankie. She was the one arranging the books while Liana was handing it out to her.

I couldnʼt stay at this couch for long without doing anything. Hindi naman ako makapagbasa dahil hindi ko dala ʼyung librong hiniram ko rito sa library. Hindi rin naman ako makakahiram ng libro dahil ina-arrange nila ang mga ito.

Tumayo ako at lumapit sa kanilang dalawa. I told Liana, “Iʼll take your place.”

She nodded and thanked me for my generosity. She responded with a wink. Sheʼs very cute when she smile and even when she winked at me.

Noong una siguro, nagtataka si Adrian pati ang mga kaibigan ko. They might be wondering why Iʼm that inlove with Liana. Noong naging sila na ni Adrian, lahat ng katanungan ni Adrian sa nararamdaman ko para kay Liana ay nasagot na. Who wouldnʼt love a person like her?

Dati, hindi ako naniniwala sa love at first sight. Pero nang makita kong ngumiti si Liana sa akin for the very first time, nahulog ako agad sa kaniya. Her smile was so charming.

There are also times that her mouth was unfiltered. One time, Adrian told me about that. Kinuwento niya sa akin na naabutan niya si Liana na nanonood ng rated 18 na palabas. Nakwento niya rin na sobrang unfiltered noong tumawag si Liana sa kaniya ng umaga. She has a wild imagination. Hindi nga lang halata dahil mukha siyang inosente.

— MISSED PAGES —

Mas napabilis ang pag-aayos nang tumulong ako. Nabawasan din ang struggles nila. Mabilis kaming nakatapos.

“Nga pala, Frankie.” sambit ni Liana. Inabutan ko siya ng bote ng tubig. Ininom naman niya ito. Tumabi sa kaniya si Frankie at ako naman ay nakatayo lang.

“Yes?” ani Frankie.

“Sasali ba kayo ni Hazel sa competition next month?” tanong ni Liana.

“Hindi ako sure. Pero si Hazel, sigurado na.”

“Ah ganoʼn ba...”

Nakita ko naman ang mabilis na pagbago ng ekspresyon ni Liana. I was grateful enough that I can read her easily and able to tell if she feels off.

I can tell how sheʼs really into that competition. Iʼve never seen her like this before. She looks so unmotivated.

If reading her like an open book was the easy part, then the hard part is that I donʼt know how to bring her jolly side back.