Missed Pages ✔︎

Chapter 40

TRUST

“Frankie, are you free today?” I called over the phone to check if sheʼs not busy.

“Why? Iʼm not busy today.” sabi niya sa kabilang linya.

“Great.” Nakahinga akong maluwag. “Pwede mo ba akong samahan sa mall?” dagdag ko.

“Oo naman!” she is at ease. “Ano bang sadya mo sa mall?”

“Bibili kasi ako ng mga regalo para sa mga kaibigan ko.” tugon ko. I miss giving them presents at Christmas. Nalalapit na rin naman ang pasko at kailangan ko nang maghanda para sa party namin. Yearly naman kaming nagpa-party tuwing pasko.

“Oh! Ang thoughtful mo naman!”

Somehow...?

“Anong oras ka ba pupunta?” She went to the details.

Napatingin ako muna sa orasan at sa labas ng bintana. Alas sinco palang pero madilim na ang paligid. Mukhang uulan. “Iʼll pick you up now.” sambit ko.

Hindi pwedeng mamaya pa ako lumabas. Kailangan ko nang bumili ngayong araw mismo dahil mas magiging abala na ako sa mga susunod na araw.

“Huy hindi pa ako nakakaligo! Mamaya ka na pumunta.” she demanded.

Well, hindi ko naman siya pwedeng madaliin dahil nagpapasama lang naman ako sa kaniya.

“Sige, Iʼll be there in 5.” Iyon ang huli kong sinabi sa kaniya. Nang magpaalam siya, binaba na niya ang tawag.

— MISSED PAGES —

Tumawag ako sa kaniya saktong pagkarating ko sa tapat ng bahay nila. “Andito na ʼko.” saad ko.

“Okay. Wait lang, palabas na ʼko.”

Her voice sounded cold. I donʼt know if itʼs just the audio from the call or sheʼs really not in the mood.

Nang makita ko na siya sa gate ay kinawayan ko siya at nginitian. Ngumiti naman siya pabalik sa akin. She was wearing white wide-leg pants and plain sage green crop top. I escorted her inside the car.

We went off in an instant.

“Any plans for the holidays?” tanong ko sa kaniya habang nasa gitna kami ng pagbiyahe. Nakatanaw lamang siya sa labas ng bintana at mukhang walang ganang makipag-usap.

“Just staying inside my room.” aniya.

That was cold...

I asked another question. “Hindi ba kayo nagce-celebrate ng pamilya mo?”

“Sila lang ang nagce-celebrate.” walang emosyong sagot niya.

Binagalan ko ang takbo ng sasakyan para makausap ko siya ng maayos. “And how about you?” tanong ko.

“I prefer to read all day in my bed and sleep otherwise.” Frankie said. “Plus, preparing foods, decorating the house and socializing with other family members are exhausting.”

ʼYun din ang nararamdaman ko sa tuwing may pagdiriwang sa bahay. Nakaka-out-of-place minsan at talagang nakakapagod ang paghahanda pero masaya naman.

“I believe itʼs not something I must do.” she utters.

Simula nang sumakay siya ay napako na ang atensyon niya sa labas. She didnʼt even glance at me.

Anuman ang kaniyang sabihin, makikinig lamang ako habang ako ay abala sa pagmamaneho.

We got surrounded with awkward silence for a little moment.

“Eh ikaw? Do you celebrate Christmas and New Year?” bigla niyang tanong nang mapansin namin pareho na walang kumikibo sa aming dalawa.

Hindi ko inaasahang ibabalik niya sa akin ang sarili kong tanong. Hindi naman ako maiilang sa isasagot ko, sadyang nagulat lang ako sa tanong niya.

“Yes. First, with my family and then with Aces—my friends of course.” simpleng sagot ko.

“Thatʼs nice.” tanging sinabi niya at hindi na umimik.

That was the coldest reply that Iʼve had from her.

— MISSED PAGES —

Nang makarating kami sa loob ng mall, agad ko nang inilibot ang paningin sa mga stalls para alam ko agad kung saan kami unang pupunta. Nag-ikot-ikot muna kami sa buong unang palapag ng mall.

Habang naglalakad kami ni Frankie, hindi ko maiwasan na masabi sa kaniya ang laman ng isip ko. “After so many years passed, buying gifts for my friends had never been this so new to me.” I was mocking myself like a fool because deeply, I know and acknowledge that I was all to blame.

“Bakit naman? Donʼt you like giving gifts to them?” she asked, clueless.

“Hindi naman sa ganoʼn.” napatigil ako sa paglalakad para tumingin sa kaniya. “I just thought that giving presents arenʼt really a thing meant for me to do. And it felt like I ghosted them for those years.” saad ko.

“Because you stopped giving gifts?”

I shook my head. “No. It was because of shame.” I said.

Bago ko ituloy ang pagkukuwento at pagpapaliwanag, niyaya ko siyang umakyat sa roof deck para maupo muna. It was cold and windy at the place but we can still manage the coldness because we have our own jackets. Hindi na kami naghanap ng puwesto, tumayo na lamang kami habang nakatanaw sa mga buildings na nakikita namin.

“I got lost on the own path that I took. I donʼt blame Liana for everything. Pero nagbago ako dahil sa sobrang pagmamahal ko sa kaniya. Naging gago ako. I tried to steal her from Adrian, my best friend. Siya ʼyung kauna-unahan kong naging kaibigan nuʼng tumungtong ako ng college. The whole Aces heard about that news. They probably hate me for what I did. Lalo na si Adrian. Kaya simula noon, halos hindi ko na kayang harapin ang mga kaibigan ko.” I confessed. “Another thing, I avoided everyone in 2 years because of my guilt. I couldnʼt take it so I became very distant from my friends. Thatʼs why I canʼt even give them gifts. But among all the people Iʼve met in my life, theyʼre the ones I treasured the most.”

Ang mga nangyaring iyon, mahirap siyang sabihin sa kahit sino. Hindi ko ʼyon kayang sabihin kahit sa magulang ko o sa mga kaibigan ko. It was too much for me to handle. But with her, nagiging madali lang ang lahat para sa akin. Nagagawa ko nang mailabas ang mga nararamdaman kong matagal ko nang sinasarili. She was more than enough to handle all of my pain... And I want to take forever with keeping her.

— MISSED PAGES —

Matapos ang mahabang lakaran at pag-iikot, nabili na namin ng tig-iisang regalo ang aces. Bumili na rin kami para sa iba pa naming kaibigan katulad ni Liana. Hindi ako papayag na wala akong regalo kay Frankie. Kasama ko kasi siya ngayon kaya ʼdi ko magawang bumili ng ireregalo ko para sa kaniya. It should be a surprise.

Nang matapos kaming mag-shopping, nagpa-giftwrap na rin kami para nang sa ganoʼn ay ʼdi na kami mahirapan sa pagbabalot. Mas matrabaho iyon. Late na rin kasi talaga at sa mga susunod na araw ay magiging mas abala na ako.

Hinatid ko si Frankie pabalik sa kanilang bahay.

Nang bumaba siya ng sasakyan, nanatili lamang ako sa loob at ang bintana ay nakababa.

Before seeing her enter the house, I called her by her name. “Frankie... Thank you for being honest with me.”

I mean it. I do love it when she speaks to me about herself. It feels reassuring. It feels like she really do trust me.

“Thank you for trusting me.” she replied.

“Good night.”

“Good night, Marcus.”