Ellerimi Tutarsan

4

~Keyifli okumalar~

Konuşmamız orda bitmişti ve daha sonra beni eve bırakmıştı düşünmem için.

Aslında onlarla yaşamayı çok isterdim, ailem olmasını isterdim ama burda evim vardı çok seviyordum evimi,kuşum vardı ve çiçeklerim.

Oturduğum yerden kalktım ve çisenin kafesinin önünde oturdum.

Eve geldiğim gibi koltuğa oturup bütün hayatımı düşünmüştüm. Montumu bile çıkarmamıştım.

"Ne yapacağız çise?"

Derin bir nefes çekerek cebimdeki telefonu çıkardım.

saat gece 11i gösteriyordu. Aklıma gelen şeyle alnıma elimle vurdum.

Mezarlığa gitmeyi unutmuştum.

Oturduğum yerden kalkarak yukarı sıyrılan eteğimi düzelttim ve anahtarlarımı alarak dışarı adım attım.

Mezarlığa kadar sessiz adımlarla ilerledim sokaklar insan doluydu.

Sessizliğimi koruyarak Mezarlığa giriş yaptım.

botumun altında ezilen yaprak seslerinden başka ses yoktu birde arabaların korna sesleri.

Ezberlediğim mezara doğru ilerledim ve her zamanki yerime oturdum "Ben geldim."

üşüyen ellerimi birbirine sürttüm. Hava akşamalrı iyice soğuyordu.

Montumun kollarını aşağıya çekiştirdim.

"Nasılsın? Bugün seni ziyarete gelen bir kaç kişi gördüm."

Diktiğim çiçeklere yenileri eklenmişti bu yüzümde büyük bir gülümsemeye yol açtı.

"Çiçekler" diye mırıldandım hâlâ gülümseyen yüzümle ve bakışlarımı mezar yaşında yazan isime çevirdim.

"Ailem. Gerçek ailem değilmiş" nefes verdim. Nereden başlanırdı ki anlatmaya?

"Dün bi kadın ve adam geldi. Annem söylemiş onlara. İnanmadım" bakışlarımı yavaşça mezarlığın içinde gezdirdim.

"Test yaptırdık bugün,doğruymuş." Gözlerimin dolduğunu hissediyordum.

"Daha düne kadar ikimizinde kimsesi yok sanıyordum. Yanılmışım." Gözümden bir damla yanağıma doğru akarken diğer yaşlarda birbirlerini takip ederek aşağı inmeye başladı.

Yerimden kalkarak mezarlığa doğru uzandım ve toprağa sarılarak ağlamaya başladım.

Kaybettiğim ve yalnız geçirdiğim bütün günlere ağlıyordum, düştüğüm zaman annemin veya babamın yardımı ile değilde kendim kalktığım zamanlara ağlıyordum. Annesiz babasız geçirdiğim bütün senelere ağlıyordum ve en çok gerçek ailemden uzak kaldığım zamanlara ağlıyordum.

Kaç dakika geçmişti bilmiyorum belki de saat bile olmuştu o dakikalar. Ben hâlâ burda uzanıyordum.