Ellerimi Tutarsan

24

Merhabalaaar.

Nasılsınızz?

~keyifli Okumalar~

Vefa Ağca|

"Vefa?"

"Ne yapacağım?" Fısıltım güçsüz bir çocuğun sessiz yakarışı gibiydi.

O çocuk benim küçüklüğümdü.

"Annem ölürse ne yaparım ben? Ona sarılamadım, onu öpemedim. Ne yaparım o giderse?"

"Vefa. Yapma böyle."

Bakışlarımı hastanenin duvarından çekip Zemheri'ye yönlendirdim.

"Neyi? Hayatımda tek sahip olduğum ailem annem ve ben onun için ondan uzak durdum. Bensiz yalnız kaldı. " titreyen dudaklarım bana çok zorluk çıkarıyordu. Vefa dedim kendine gel.

Hayır gelemem. Annem gözlerini açmadan.

"Annen için güçlü dur. Lütfen. "

Zemheri'nin de gözleri dolmuştu. Çocukluk arkadaşıydık biz.

Ben,Zemheri ve Talya.

Biz taşındıktan sonra bir daha görmemiştim onları.

Liseye kadar. Lisede Zemheri' yi görmüş ve o mutlulukla uyuyamamıştım. Sabah onun yanına gidip konuştuktan sonra mutluluğum sönmüştü. Talya artık yoktu çünkü.

O küçük cadı küçüklüğümden beri sevdiğim üç kişiden biriydi.

Talya'yı  yıllar sonra ilk görüşüm ise Annem sayesinde olmuştu.

Burukça gülümsedim.

Annem. Ondan başka ailem yoktu. Babam ben küçük yaşta ölmüştü. Tek çocuktum.

Annem hayatımın neredeyse bütünüydü. Onu kaybetmekten deli gibi korkuyordum.

Hem onu kaybetmekten hem de annem ölünce yapabileceklerimden.

Annem ölürse o herifin işini bitirmek için canımı bile ortaya koyardım.

Gözümden ne ara düştüğünü bilmediğim yaşları elimin tersiyle sertçe sildim.

Telefonumun bildirim sesini duyduğum zaman elimi yüzümden çekip telefonumu aldım ve açtım.

Açılan ekranda Talya ile küçüklük fotoğrafımı görünce dudaklarımda samimi bir gülümseme belirdi.

Gözlerimi mesaj bildirimine çevirdim.

Mesaj... Talya'dan gelmişti.

Güzel gözlüm: Ne o sesin çıkmıyor.

Güzel gözlüm: iyi misin? 

Sen yazdın ya daha iyiyim güzelim.

İyi değilim.

Çok geçmeden mesaj gelmişti.