Ellerimi Tutarsan

32

Herkese merhaba,
Uzun zaman sonra yeni bir bölüm ile geldim ve burayı çok özlediğimi fark ettim.

Sınav senem olduğu için sık sık bölüm yazamıyorum o yüzden bu bölüm de kısa oldu kusura bakmayın lütfen :)

Keyifli okumalar.

                                           31.
    •DAĞILAN HAYATLAR, TAMAMLANAN DUYGULAR•

Bir varmış bir yokmuş. İki kız kardeşten biri güzelken diğeri çirkinmiş.

Kardeş bağları öldükten sonra bile kopmaz. Koparsa zaten kardeşlik denen bağ bir kavramdan ibaret olur. Yasemin, ben seni hâla içimde yaşatıyorum güzelim. Artık buluşma zamanı gelmedi mi?

Sustuklarının sana ağır geldiği her saniye boynundaki ip biraz daha saracak seni. Boğulacaksın ama ölmeyeceksin. Ölmek isteyeceksin ama yaşamak için çırpınacaksın derdi bir arkadaşım her zaman.

Yasemin.

Güzeller güzeli Yasemin.

Benim güzel Yasemin'im.

Yıllar önce bir kız öldü. O kız yanında başka ruhları da götürdü. Benim ruhumda buna dahil.

Zerda.

İsmim bu. Bundan fazlası hiçbir zaman olmadım, olmak istemedim. Ben her zaman küçük Yasemin'in büyük ablasıydım. Ve öyle kalacaktım.

Bana sorarsanız korkaktım, çirkindim, acizdim ama asla büyük değildim. Yasemin, beni gözünde öyle bir yere koymuştu ki ben onun beni böyle görmesinden utanıyordum. Evet utanıyordum çünkü asla kardeşimin hayal ettiği gibi biri olmamıştım, olamamıştım.

Yasemin, ablasını hep beyaz önlükle hastalara yardım ederken hayal ederdi ama ben doktor olmak dışında her şeyi olmuştum. O hayalindeki abla rolünü hiç iyi oynamadan bu dünyadan gitmişti. Bilseydim ona hiçbir zaman üstten bakmazdım, renkli ve imkansız hayalleriyle dalga geçmezdim.

Hayat acımasızdı. Biraz önce kalbini kırdığın kişi bir kaç dakika sonra hayatta olmayabilirdi. Ben hep kardeşime büyüklük taslayıp yanında olmuştum o büyüdükçe bende büyüyordum. O küçük yaşta gitmişti bende onunla beraber o yaşta, o odamızda kalmıştım.

Ben ne abla olmayı ne kardeş olmayı düzgün bir şekilde öğrenebilmiştim. Belki de Talya'yı bu yüzden kıskanıyordum.

O her türlü şanslıydı. Benim gibi kardeşi ölmemişti, ailesi yanında ve mutluydu. Onun acı çekmesinin beni mutlu edeceğini düşünüyordum bu zamana kadar ama yanılmıştım her zamanki gibi. Ben kimsenin canının yanmasını değil sadece kardeşimin yanımda olmasını istiyordum.

O bana gelemiyordu ama ben ona gidebilirdim.

Saat 12:40
Seni çok seviyorum Yasemin.

•

Bir rüzgar geldi dağıttı bütün aileyi, bir bahar geldi topladı bütün aileyi. Ben o rüzgarın altında çok kalmıştım, ben o baharı çok beklemiştim.

Bir insanın gözlerine baktığınız anda anlardınız çoğu şeyi. Ben hiçbir zaman kimsenin gözünün içine bakmadım, kendi derdim bana yetiyorken başkasının derdinide kendime nasıl yük edebilirdim ki?

Ben Talya Hüma.

Bundan 6 ay öncesine kadar kimsesi olmayan o kızdım. Şimdi ise mutlu bir aile tablosu içindeydim. Bazenleri her şey kafamın ürettiği bir saçmalık olarak gelip beni korkutsada rüyada olmadığımın farkındaydım.

Bahar geldi, kış bitti. İçimdeki bahar çoktan bitmişti, toplanmak aşırı zordu.

Büyük suskunlukların derinlerinde acı bir çığlık vardır. O acı çığlığı kimse duymaz, sadece vicdanının kulakları açıktır o seslere. Vicdanın sağır, ruhun ölü ve çığlıkların dilsiz.

Ve bugün sustukların içinde çığ gibi büyüyüp kalbini delince, içindeki feryatlar dışarı fışkırınca en büyük zedelenmeyi ruhun bedenine verir.

Ben o çığın altında bir çok kez kalmıştım.

Şimdi odamın camında düşüncelerimi dinlerken elimde uyuyan kedime bakıyordum. Sıkılmıştım evde kimse yoktu.

Abilerim işlerinde, Talaz okulda ve annem dışardaydı. Yağmur yağıyordu, bulutlar her yerdeydi sanki birisi için ağlıyor gibi aşırı şiddetli yağıyordu.

Gözlerimi camdan ayırıp kucağımda uyuyan kedime kaydı ve elimle tutup yüzlerimizi karşı karşıya getirdim.

"Ben çok sıkıldım sen sıkılmadın mı kızım?"

Kedi beni takmadan yüzünü cama çevirince dikkatli bir şekilde yere bıraktım. Çiftlikten döneli iki hafta oluyordu bu süreçte çok şey yaşamıştık.

Akın abim, ayağını yine kırmıştı ve alçıya alınmıştı ayağı nasıl becerdiğini hâla anlamış değildim açıkcası bana kalırsa o da anlamış değildi.

Zemheri ve Vefa, bu iki hafta boyunca ailelerinden çok çekmişti daha yeni yeni araları düzeliyorken ikisi de babamların yanında işe gidip geliyor ve akşamları mutlaka yanıma geliyorlardı. Bundan hepimiz memnunduk tabi bir kişi hariç. Talaz, akşamları Vefa ve Zemheri'yi yanımda görünce kıskanıp trip atıyordu. Bu konuda kendince haklıydı tabi, bu iki haftada neredeyse baş başa oturup konuşamamıştık.

Ve ben, tek tük şeyler hatırlamaya başlamıştım. Nasıl kaçırıldım, o süreçte neler yaptım yarım yamalak hatırlıyordum bunu babama söylediğim zaman hemen polise gidip bir robot çizim çizdirmiştik. O kadın her yerde aranıyordu şimdi yakalanması uzun sürmezdi umarım.

Asıl bomba haber ise Arif abim ile Kardelen ablanın evlenme tarihi almasıydı. Bütün aile bunu öğrendiğinde kısa bir şok geçirmişti. Akın bayılmış ve ayılınca annemi de laflarıyla bayıltmıştı. Annemle ikisini ayıltmak çok xor olmuştu ve annem ayıldığı zaman davetiye listesi falan çıkarmaya başlamıştı. Kısaca herkes tatlı bir telaş içindeydi.

Odamın kapısı tıklanınca meraklı bakışlarım kapıya döndü ve çok uzun sürmeden kapının arkasında benim sevgili ikizim göründü okuldan dönmüştü. Büyük bir gülümsemeyle ayağa kalkıp kolları arasına girdim.

Uzun süren dakikaları kolları arasında geçirdikten sonra ayrıldık ve karşılıklı oturduk.

"Ee okuldan çıktıktan sonra gittin mi doktora?" Başını gittim dercesine salladı ve gülümsedi.

Talaz, konuşabilirdi.

Tabi konuşması için yardım alması gerekiyordu ve bunun için bugün doktora gitmişti son kez.

"Ne zaman başlayacaksın konuşmaya?" Heyecanlı bir şekilde elinden tuttum. "Yoksa konuşmaya başladın mı? Ya sesini ilk ben duyacaktım olmadı ki bu şimdi yaa." ben sitemli bir şekilde konuşurken Talaz gülümsüyordu.

"Ya gülmesene. Küstüm işte konuşmuyorum seninle." diyerek ayağa kalktığım anda kolumdan nazikçe tutulup bir ses duydum.

"Kıyamazsın."

Bu tanımadığım ve aşırı güzel olan ses benim ikizimden çıkmıştı. Şaşkınlığım o kadar büyüktü ki Talaz'a doğru dönemeden bir an her şey karardı.