Ellerimi Tutarsan

23

Merhabalaarr.

Nasılsınız??

Normalde bölümü bir kaç gün sonra atacaktım ama baktım 10k olmuşuz o yüzden atayım dedim.

Öncellikle kitabıma şans verip okuyan herkese teşekkür ederim.

Vee biz 10k oldukkk umarım daha daha büyürüz💖💖

Sizi çok seviyorumm💖💖

~keyifli okumalar~

Sessizlik.

Büyük bir sessizlik vardı odada.

Odanın içindeki sessizliğin aksine vicdanım çığlık çığlığa bağırıyordu.

Okuduğum bir kitapta "yaşam bir tiyatro sahnesi, yaşam bir oyun, yaşam bir senaryo, yaşam bir öykü, yaşam bir düş. Ne yaparsak yapalım bizden kaçan, parmaklarımızın arasından geçip giden, rüzgarın oradan oraya savurduğu ufak kağıt parçacıkları." Diye bir söz vardı.

O zamanlar cümleyi anlamak için defalarca okumuştum.  Şuan defalarca okumama bile gerek yoktu.

Cümlenin haklılığı yutkunmama sebep oldu.

Benim hayatım gibi dedim içimden. Benim hayatım gibi.

Babamın kollarında saatlerce aralıksız ağlıyordum. Benim yüzümdendi. Aptalsın Talya. Senin yüzünden öldü. Senin yüzünden.

Babam, ilk başta sakinleşmem için bir sürü konuşma yapmıştı daha sonra bunun bir fayda etmeyeceğini anlayarak beni kollarının arasına çekmişti.

İyi yapmıştı.
Güven duygusunu iliklerime kadar hissediyordum.

Ancak korkum, güven duygumu yerle bir ediyordu.

Müge'nin gözleri, müge'nin kanlı beyaz elbisesi, müge'nin boynunu yılan gibi saran bir ip...

Görüntüler kafamda sürekli başa sarıp sarıp duruyordu.

Psikolojik olarak battığımı düşünüyordum.

Benim sınavım ne zaman bitecek Allah'ım?

Senden başka kimsem yok.
Ailen var dedi içimden bir ses. Ailem belki de beni en çok anlayacak insanlarla doluydu.

Ama ben bunu idrak edebilecek bir kafada değildim.

Ağlamalarım durmuş yerini boş bakışlara bırakmıştı.

Çok şey istememiştim. Sadece bir aile dedim içimden. Sadece bir aile.

Ne zaman bunu söylesem başıma en kötü ne gelebilirse geliyordu.

Müge...

Kızı vardı.

Kızı neredeydi? Kaşlarım çatıldı. Ya ona da bir şey olduysa.

"Baba."

Gözleri yavaşça beni buldu.

"Efendim güzelim?"