One legged human wolf

#1

{ 1 jaar terug }

'Ryan niet rennen over die stenen' riep ik naar mijn kleine broertje van 5. 'Ikke ren nie ikke vlieg'. Ik moest lachen om mijn kleine broertje die van steen naar steen zat te springen. 'Hopey vange'! Hij sprong recht in mijn armen en voor de grap liet ik mijzelf achterover vallen. 'Euggg Ryan wat heb jij gegeten zeg, je bent zo zwaar'? Hij keek me ondeugend aan. 'Ikke heb koekkiess van mama '. ' En waar zijn die dan?' Hij keek naar zijn buikje en begon er overheen te wrijven. ' In mijn buikje'. 'Heb je niet eens wat voor mij bewaard?' Hij schudde schuldig zijn hoofd. 'Nee buikje zei dat ie alle koekjes wou'. Ik keek hem lachend aan. 'Kom mama wil zometeen vast eten'. Ik pakte zijn kleine handje vast en liep met hem mee naar ons huis. Opeens kwamen er wolven uit de struiken en begonnen naar ons te grommen. Ik tilde Ryan snel op want hij begon te huilen. 'Ga weg dit is niet jullie terretorium'. Een wolf veranderde en even later stond er een man voor me. 'Rustig maar we doen je nog niks, we wachtten nog op onze alpha'. ' Ga lekker ergens anders op die halvegare alpha van je wachten en laat ons met rust'. 'Zo spreek je niet over onze alpha dame.' 'Lijkt mij van wel aangezien ik het net deed'. Hij keek me woedend aan maar zijn blik veranderde en keek me met een duivelse grijns aan. 'Helaas voor jou onze alpha heeft vertraging, maar er mogen geen sporen zijn van dat wij hier ooit zijn geweest, en wij mochten alvast beginnen'. Mijn gezicht trok wit weg. Ik wist dat we vermoord zouden worden, maar ze blijven met hun poten van Ryan af. 'Raak hem met 1 van je vieze vuile vingers aan en je bent dood!' siste ik dreigend. Hij lachtte. 'Dat zal niet helpen jonge dame'. Hij veranderde weer terug in zijn wolf en begon samen met de anderen naar ons toe te lopen. Ik zette Ryan neer op de stenen en hurkte voor hem neer. 'Ry ik wil dat je nu over deze stenen rent en opzoek gaat naar mama oke? Niet omkijken maar gewoon rennen'. Hij begon nog harder te huilen. 'En Hopey dan?' 'Hopey komt vlak achter je aan oke?' 'Hopey belove'. 'Ja Hopey belooft het, ga nu snel'. Hij begon te rennen over de stenen en ik veranderde snel in mijn wolf. Voor een vrouwelijke wolf was ik best groot, even groot als hun, terwijl mijn moeder een stuk kleiner is als mij. Ik schermde het stuk naar de stenen af en telkens als een erlangs wou blokkeerde ik hem de weg. De donker bruinewolf die ik herkende als de jongen waarmee ik had gepraat sprong op me af en ik slipte uit op het natte mos dat onder me lag en viel op de stenen. Wolven schoten langs me heen opweg naar Ryan. Ik krabbelde snel overeind en wou naar boven maar werdt bij mijn nek teruggegrepen. Ik schopte de wolf met mijn achterpoten van me af en wou op hem afspringen toen mijn voet bleef haken. Ik trok er hard aan en voelde hoe mijn vel begon te scheuren. Een wolf pakte me bij mijn nekvel en de donker bruine wolf beet in mijn been en ik hoorde het bot kraken. Ik jankte van de pijn en probeerde los te raken waardoor mijn vel ook losscheurde en mijn been nog aan één stukje vel hing. Ik moest er bijna van kotsen. Ik probeerde op te staan toen ik een harde gil hoorde. 'HOPEYYYYY!' en daarna doodse stilte. Ik keek met tranen naar boven waar ik het gegil van Ryan hoorde. Ik probeerde op te staan en naar hem toe te gaan, maar door mijn been lukte het niet en ik begon wazig te zien door het bloedverlies. Net voor alles zwart viel zag ik een grote zwarte wolf met Ryan's kleine beweegloze lijfje in zijn bek. Ik huilde met een gebroken hart en alles werdt zwart.

En wat vonden jullie ervan? Ik voelde me wel een beetje treurig om zo over Ryan te schrijven, maar zo weten jullie ook hoe het straks is met Hope. Anyway hopelijk was het wat leuk. Adios Amigos.