One legged human wolf

#21

•Hope•

~Droom~

Ik rende door het bos heen. Takken vlogen langs me heen en de wind deed mijn haar wapperen. De lange witte jurk die ik aanhad wapperde vrolijk in het rond. Ik kwam uit bij een prachtig meer met zwanen die erin rond zwommen. Daar in de verte stond Scott. Ik gromde en keek naar mijn hand waar opeens een mes in bleek te zitten. Ik stormde op hem af en stak het mes in hem. Toen ik opkeek zag ik niet Scott maar Ryan voor me staan met een mes in zich. Hij zakte inelkaar en ik sloeg mijn hand voor me mond. Opeens verdween hij in stof en werd weggeblazen door de wind. Ik keek naar beneden en zag mijn witte jurk besmeurd met bloed. Opeens verscheen er een gedaante voor me die ik maar al te goed herkende. Björn. Ik liep glimlachend naar hem toe. 'Ik wist wel dat je terug zou komen'. 'Moordenaar' zei hij. 'Wat?'. Hij pakte ruw mijn handen vast en ik kreeg ze niet los. 'Björn stop je doet me pijn!'. 'Moordenaar' bleef hij herhalen. 'Stop ik ben geen moordenaar. 'Hope wat heb je gedaan?' Ik draaide me om en daar stonden mijn vader en moeder. Beide hadden ze een blik van teleurstelling op hun gezicht. 'Hope hoe kon je? Door jou is Ryan dood'. 'Nee niet waar, hou op!' Tranen biggelden over mijn wangen terwijl ik langzaam op de grond viel. 'Hope waarom heb je me niet gered?' Ik keek omhoog en zag daar Ryan staan. 'Ryan?' fluisterde ik zacht, bang dat hij misschien zou verdwijnen. 'Waarom Hope? Waarom heb je hem me laten vermoorden? Ik dacht dat je van me hield. 'Dat doe ik ook Ryan dat doe ik ook!'. 'Je liet me alleen achter met een monster, waarom Hope? Ik dacht dat ik wat voor je betekende?' 'Ryan alsjeblieft stop' smeekte ik hem. 'Je hebt hem me laten vermoorden Hope, je deed niks. Je stond daar alleen maar toe te kijken'. 'Nietwaar ik heb alles gedaan om je te redden!' 'Je bent slap, niet sterk genoeg. Als je echt om me gaf had je me wel gered maar dat deed je niet. Ik ben niks voor je is dat het? Ik was altijd al pap en mams lievelingetje. Heb je me daarom niet gered? Was je jaloers?' 'Stop Ryan. Ik wilde dat dit nooit was gebeurd. Ik was nooit jaloers op je, ik gaf zielsveel om je'. 'Je bleef daar maar staan toen hij op me af kwam, toen hij beet en vermoorde als een dier'. 'Stop Ryan dit ben je niet!. Dit is allemaal een droom. Het is niet echt. Het is niet echt'. 'Oh Hope het is echt, je bent een moordenaar'. 'Stop' fluisterde ik. 'Moordenaar'. 'Stop!' Mijn ouders stonden opeens voor me. 'Mam pap zeg Ryan dat ie verkeer zit, zeg hem dat ik wel om hem gaf'. 'Je hebt je broertje laten vermoorden. Ik zou willen dat het andersom was geweest'. De woorden van mijn vader raakten mij echt hard. 'Moordenaar'. Mijn ouders, Björn en Ryan kwamen langzaam op me af lopen en riepen 'Moordenaar'. 'Stop! Hou op! Ik ben geen moordenaar! Ik drukte mijn handen op mijn oren en zong een deuntje in mijn hoofd. Opeens was het stil en waren ze allemaal verdwenen. Opeens stond ik op een kerkhof. Ik keek om me heen en zag dat ik in mijn oude roedel was. Ik liep naar voren en zag Ryan zijn naam op de steen staan. Opeens draaiden alle mensen hun hoofden en begonnen op mij af te lopen. 'Moordenaar'. 'Moordenaar'. 'Moordenaar'. 'Moordenaar'. 'Stop hou op! Ik ben geen moordenaar!' 'Oh ja Hope jij bent net zo'n moordenaar als mij. Ik keek achterom en zag daar Scott staan. 'Als jij nou sterker was geweest had je me tegen kunnen houden. Maar nee, Hope was een zielig klein meisje dat haar kleine broertje niet kon redden van de boze grote wolf'. 'Stop! Ik ben geen moordenaar zoals jij!' 'Diep van binnen weet je dat het waar is Hope. Geef het toe. Als je sterker was geweest leefde Ryan nog. Het is allemaal jou schuld. Jou schuld. 'Hou daar mee op!' 'Jou schuld. Jou schuld'. Hij kwam op me aflopen en ik rende de andere kant op. Ik stopte en liep terug voor mijn roedelleden die ook op me afkwamen. 'Jouw schuld'. 'Moordenaar'. 'Nee stop hou op. Nee.....'.

Ik werd gillend wakker geschud en zag Scott daar staan met alleen een trainingsbroek aan. 'Jezus Hope alles oke?'. Ik knikte langzaam. 'Je lag hier te schreeuwen en te kronkelen, het duurde me zowat 10 minuten om je wakker te krijgen'. 'Het was gewoon een nachtmerrie, niks bijzonders'. 'Heb je die vaker?' Weer knikte ik. 'Mag ik vragen waar ie over ging? Ik schudde mijn hoofd. 'Nee liever niet. Het is oke, het was maar een droom'. 'Mag ik vragen wat jou schuld is?' 'Hoe bedoel je?' 'Nou in je slaap zei je telkens dat het jou schuld niet was en dat ze moesten stoppen'. 'Het is niks'. 'Zeker weten?' 'Ja'. 'Oke ik ben hiernaast als je me nodig hebt'. Hij stond op en liep naar de deur toe. Vervloek Amelia voor wat ik nu ga vragen. 'Scott?' fluisterde ik. Hij draaide zich om. 'Wil je bij me blijven vannacht?'. 'Ja tuurlijk'. Hij kwam bij me liggen en sloot me op in zijn armen. 'Altijd' fluisterde hij net voordat ik inslaap viel.

Oehh ze slapen bijelkaar.....Wat vinden jullie van Hope, hadden jullie hetzelfde gedaan? Ik wel.

Laat weten wat jullie ervan vinden, ik ben benieuwd naar jullie reacties. Adios amigo's en amiga's.