One legged human wolf

#3

•Hope•

Ik werdt wakker door geritsel in de bosjes. Ik spitste mijn oren en stond op. De bosjes begonnen weer te ritselen en ik begon te grommen. Een klein konijntje hopte uit de bosjes. Ik zuchtte en liet mijn lichaam ontspannen. Het begon te schemeren dus ik besloot maar eens terug te gaan. Toen ik bij huis aankwam rook ik meerdere geuren in huis. Ik shifte en liep mijn huis binnen. Daar zaten mijn ouderd en de alpha. 'Alpha' en ik boog naar hem. 'Mam, pap'. 'Och lieverd waar was je toch je vader en ik maakten ons grote zorgen'. 'En heb je daarom de alpha erbij gehaald'? 'Nee Hope ik ben hier speciaal voor jou' zei de alpha. 'Voor mij? Huh ik snap het ff niet meer.' 'Ga eerst maar eens zitten'. Ik deed wat de alpha zei en schoof bij hun aan tafel. 'Ik ben hier niet zomaar, ik ben hier omdat de alpha van de purple bench jou als zijn mate wil'. Ik keek hem met grote ogen aan, zeg niet wat het denk dat het is. 'Wij zijn op zijn aanbod ingegaan en je zult worden uitgehuwelijkt aan hem'. 'Maar dat kan niet ik......wacht zei je nou wij'? Ik draaide mijn hoofd naar mijn ouders. 'Mam? Pap?' 'Het spijt ons lieverd, maar je bent de laatste tijd zo depri, dit leek ons de beste optie'. 'Rot toch op met je optie! Ik bepaal zelf wie zijn mate ik ben en dat is hem niet!' 'Ik dult geen tegenspraak en al helemaal niet van de beta zijn dochter, jij zult met hem trouwen en daarmee basta'. 'Nee ik doe het niet'. 'Hope ik zeg het nog een keer'. De alpha kwam dreigend op me aflopen en ik stond zelfverzekerd op van mijn stoel. Hij stond nu recht voor me en keek me intimiderend aan. 'Jij gaat met hem trouwen Hope' riep hij dreigend. Ik keek hem woedend aan. 'Nee, ik ben niet bang voor jou, waarom trouw je niet lekker met hem zelf. Dan is iedereen ook van jou af'. Ik liep boos langs hem en stoote mijn schouder tegen die van hem aan opweg naar mijn kamer. Eenmaal daar hoorde ik mijn ouders ruzieën met de alpha. No Way dat ik met die ene freak van een alpha ga trouwen. Ik heb al eens van hem gehoord en hij is is gods naam 35! Hoe halen ze het in hun debiele kop. Ik ging opbed liggen en dacht na. Als ik morgen mijn ouders niet kan overhalen dan ben ik hier weg. Ik voelde aan het kettinkje aan mijn nek. Ik had hem van Ryan gekregen voor me verjaardag. Er stond R•H in, ik vond het zo lief. Onbewust kwamen er tranen over mijn wang rollen. Ik mis je, ik mis je zo. Niet veel later viel ik huilend in slaap.

•Scott•

'Nee mam voor de laatste keer ik trouw niet met dat wicht'! 'Scott doe nou eens niet zo eigenwijs'. 'Ik eigenwijs? Ik laat me kind niet tegen zijn wil in trouwen met een dom krankzinnig wicht'. 'Euhmm hallo ik sta hier ook nog'. Ik draaide me om naar Cindy. 'Dat weet ik het is ook de bedoeling dat je dit hoort en mij met rust laat en je eigen verdomde mate gaat zoeken want dat ben ik niet'! 'Maar Scottie toch jij bent mijn mate, altijd al geweest. Waarom blijf je het ontkennen wij zijn voor elkaar gemaakt'. Ze legde haar heksen arm op me schouder maar ik sloeg hem er snel vanaf. 'Blijf met je tengels van me af gestoord wijf! En ga weg ik moet je hier niet'! 'Oke ik kom zo wel weer bij je anders wordt je nog gek van verlangen'. Ze draaidd zich om en liep met dat domme lijf heupwiegend weg. 'Scott acepteer het nou maar gewoon'. 'Acepteer wat? Dat ik met een gestoord wicht moet trouwen dat niet eens mijn mate is'! 'Scott kalmeer een beetje'. 'Nee mam dat gaat niet want je denkt verdomme alleen maar aan jezelf'! Dit raakte haar want haar gezicht trok weg, maar ze kwam weer boos terug. 'Ik denk alleen maar aan mezelf?! Ik vermoord geen klein jochie en houdt hem vast in mijn bek als een prijs! Je noemt Cindy gestoord, dat noem ik pas gestoord'! Dat raakte me diep, maar ze had gelijk. Ze merkte dat ze nu over de grens was gegaan want ze sloeg haar hand voor haar mond. 'Oh Scott ik bedoelde......' 'Mam verdwijn'. Ze knikte zacht en verliet mijn kamer. Ik had spijt van dat jochie, maar hij zat in de roedel die mijn vader had vermoord en ik was blind van razernij. Ik zie het bange gezicht van dat jongetje weer voor me. En het gezicht van die wolvin die verdrietig naar het jongetje in mijn mond staarde. Ik schudde met mijn hoofd. Het maakt nu allemaal toch niks meer uit, ze zijn dood. Ik liet me vallen in mijn stoel en begon rondjes te draaien. Waarom zit ik nu weer opgescheept met dat domme wicht. Als mijn mate nu nog niet dood is mag ze snel komen.

Wat vinden jullie ervan, hij is iets langer als de vorige. Wat een bad ass is Hope toch weer. En Scott met zijn mamsie. Dit was het hoofdstuk van vandaag. Adios Amigos.