One legged human wolf

#24

•Scott•

Ik werd wakker met een knallende pijn in me nek. Ik stond op en bracht mijn hand naar mijn nek. Ik haalde er een pijltje uit en bekeek het eens goed. Een verdovingspijl, waar komt die nou vandaan? De enige die bij me was was Ho....... Hope natuurlijk. Zij heeft me neergeschoten, maar waarom? Wacht Hope? Ik draaide me om en begon als een gek rondjes te draaien om te kijken of ik haar ergens zag, maar helaas. In de verte rook ik een klein geur spoor van aarbei-mint. Hope, dt was hoe Hope rook. Ik volgde het spoor en kwam even later aan bij een open stuk. Ik keek rond en zag bandensporen mijn terrein afrijden. Shit dit was niet goed. Ik shifte in mijn wolf en rende zo snel als ik kon terug. Eenmaal thuis zag ik Fabian op de bank zitten, precies diegene die ik nodig heb. 'Fabian!' Hij schrok en viel van de bank af. Normaal zou ik hierom lachen maar daar heb ik nu geen tijd voor. Eerst Hope vinden. 'Wat is er? Waarom ben je zo hyper?' vroeg Fabian. 'IkbenneergeschotendoorHopemeteenverdovingsgeweerennuiszespoorloosikvondalleenmaarbandensporenmaardirgaanvanmijntereinafikwildatjesamenmetnogeenpaaranderenopzoekgaatenuitvindwaarHopeis' zei ik allemaal in een ademteug achterelkaar aan. 'Oke en nu een paar treden langzamer zodat ik er ook iets van snap'. 'Ik ben neergeschoten door Hope met een verdovingsgeweer en nu is ze spoorloos . Ik vond alleen maar bandensporen, maar die gaan van mijn terrein af. Ik wil dat je samen met een paar andere opzoek gaat en uitvind waar Hope is'. 'Oke komt goed'. Hij stond op en wou de deur uit lopen, maar bleef nog in de deuropening staan. 'Geen zorgen we vinden haar wel'. Ik knikte en hij verliet mijn huis. Geen zorgen Hope ik vind je wel.

•Hope•

Daar stond ik dan. Ik stond recht tegenover de creep waarvan ik vluchtte. 'Zo prinses, eindelijk waar je hoort'. Ik keek hem vol afschuw aan. 'Ik hoor hier helemaal niet en dat zal ik ook nooit doen. Waar zijn Max en Dax?!' Schreeuwde ik naar hem. Hij keek me boos aan. 'Die zijn ongedeerd. Voor nu'. Hij grijnsde duivels. Ik shifte en viel hem aan. Hij zag telaat wat ik deed en kon zelf niet shiften. Ik belande op hem en bleef grommend boven hem hangen. 'Breng haar naar mijn kamer'. Zijn mannen liepen naar me toe en probeerden me van hem af te halen, maar ik boorde mijn nagels in Simon zijn vel, zodat hij ook meegetrokken werd. 'Auw stop jullie idioten!' Ik lachte duivels. Opeens voelde ik een prik in mijn nek. Oh fijn. Niet veel later begon ik alles wazig te zien en viel bovenop hem. Net voordat alles zwart werd hoorde ik hem nog zeggen ' haal haar van me af'.

~~~~~~~~~paar uur later~~~~~~~

Ik werd wakker en wou mijn armen bewegen, maar ik zat vast. Ik keek om me heen en zag dat ik vastgeketend was. Ik rukte aan die kettingen, maar het wou niet echt lukken. De deur ging open en Xavier stapte naar binnen. Hij keek nog sneeky door de deur voordat hij hem sloot. 'Alles oke?' Ik knikte. 'Mooi, oke ik heb niet veel tijd dus je moet nu goed naar me luisteren'. Weer knikte ik. 'Oke Simon wil zo snel mogelijk met je trouwen, maar dat kan niet als je niet meestemt. Daarvoor gebruikt hij Max en Dax, om te zorgen dat je erin meegaat. Ik kan ervoor zorgen dat Max en Dax kunnen ontsnappen, maar dan wil ik je wel om een gunst vragen'. 'Wat is die gunst'. 'Dat als ze je komen halen ze mij in leven laten'. 'Dat moet lukken'. Hij knikte. 'Oke dankje, hij komt hier over een half uur. Ik ga zo naar de cellen en laat ze ontsnappen, je hoeft dan alleen maar vol te houden dat je niet met hem trouwt'. 'Dankje Xavier'. 'Graag gedaan'. 'Mag ik je wat vragen?' 'Ja ga je gang'. 'Waarom help je me?' Hij krabde over zijn achterhoofd. 'Hij heeft mijn vader vermoord, en misschien als ik jou help dan komen jou mensen je redden en doden hem. Dan hoef ik hem ook niet te vermoorden'. Ik knikte begrijpelijk. 'Ik moet gaan, Simon zal zo wel komen. Ik ga nu naar de cellen en laat je vriendjes gaan'. 'Dankje'. Hij knikte en liep de deur weer uit. Ik liet me achterover vallen in het kussen. Wacht eens even. Ik kon met mijn handen net mijn haar bereiken en haalde daar een schuifspeldje uit. Ik stopte het in het slot en begon te prutsen. Na een paar minuten kreeg ik uiteindelijk de eerste los. Na zo'n 10 minuten had ik mezelf helemaal bevrijd en stond ik op van het bed waar ik op lag. Ik hoorde voetstappen en verstopte me naast de deur. De deur ging open en ik zag Simon binnenkomen. Ik glipte snel naar buiten en draaide snel de deur opslot. 'Jij vuile bitch doe die deur inmiddelijk open!' Ik negeerde hem en rende de trappen af. Ik rende het huis uit maar zag allemaal wolven boos mijn kant oplopen. Ik rende weer naar binnen en de trap op. Ik rende langs Simon zijn kamer en net toen ik erlangs ging spatte de deur open. Ik rende snel verder en hoorde meerdere voetstappen mijn kant opkomen. 'Grijp haar! Laat haar niet ontsnappen!' Ik rende nog een trap op en kwam in een gang met allemaal deuren. Ik trok aan een paar deuren, maar ze zaten allemaal opslot. Ik keek schichtig om me een en vond aan het einde van de hal een groot raam. 'Hope blijf staan!' hoorde ik vanachter me. Ik draaide me om en keek recht in de ogen van Simon. 'Het is over Hope, je kunt geen kant op'. 'Let jij maar eens op'. Ik draaide me om en rende op het raam af. Ik hoorde voetstappen achter me. Ik dwingde mijn lichaam nog sneller te rennen. Net voor het raam werd ik beetgepakt door iemand, maar door de snelheid vlogen we beide door het raam.

Ik heb dus eigenlijk helemaal geen flauw idee wat ik moet zeggen behalve dat het einde al in zicht is. Geen zorgen er komt een deel 2 met daarin veel meer Björn. Adios amigo's en amiga's.