One legged human wolf

#15

•Hope•

'Ik wil dat je veranderd'. Wow wat dat gaat dus niet gebeuren vriend. Ik hield hem nauwlettend in de gaten toen hij dichterbij kwam. Misschien liet ik hem zonet dichtbij maarja het was wel nodig dat iemand naar me poot keek. Hij had een grijns op zijn gezicht en gooide zijn handen vol overgave de lucht in. 'Ik wil alleen maar dat je veranderd zodat ik je verder kan onderzoeken, ik kan namelijk niet door je vacht heen kijken'. Hmm daar had die een punt. Even twijfelde ik maarja ik zou er zelf ook wijzer van worden en misschien kom ik erachter waar Max en Dax zijn. Ik zuchtte en veranderde terug. Hij keek me verschrikt aan door mijn been. 'Kun je ophouden met staren naar jullie werk'. Hij keek me schuldig aan. Mooi dacht ik. Hij kwam dichterbij en ging voor me staan. 'Als je even op je bed zou willen gaan liggen dan gaat het wat makkelijker'. Ik deed wat hij zei en ging op het bed liggen. 'Ik ga eerst naar je been kijken oke?' Ik knikte en hij begon met me been te prutsen. Op een gegeven moment trok hij aan me been. 'Auw! Oke zo is het wel genoeg'. Ik trok mijn been terug en ging zitten. 'Sorry, maar ik had gelijk je been is gekneust'. Hij stond op en pakte een verbanddoos van verderop uit de hal terwijl ik mokkend over mijn voet heen wreef. Hij ging weer voor me zitten en opende de verbanddoos. 'Ik doe nu een steunverband om je voet, die moet je minstens een week omhouden. Als het eenmaal zit moet je alleen maar even zeggen of het strakker of losser moet, het mag niet afknellen'. Ik knikte en liet hem zijn gang gaan. 'Zo klaar'. 'Dankje' mompelde ik. 'Zit het niet te strak of te los?' 'Nee het zit prima'. 'Wat is je naam?' Ik keek hem vragend aan. 'Waarom wil je die weten?'. 'Het is handig om straks tegen mijn alpha te kunnen zeggen wie er in de cel zit in plaats van telkens te zeggen "die wolf" '. 'Hope, mijn naam is Hope, en de jouwne?'. 'Waarom wil je die weten?' vroeg hij met een grijns. 'Ik kan je moeilijk dude blijven noemen'. Hij begon te lachen. 'Fabian'. 'Nou aangenaam Fabian. Nu ik hier toch zit, weet jij waar Max en Dax zijn?' 'Sorry wie?' 'Max en Dax, de feeën die bij mij waren totdat ik jou tegenkwam'. Huh, oh die, ja nu snap ik je. Die zitten een paar cellen verderop'. 'Mag ik naar ze toe?' 'Sorry Hope maar dat kan ik niet doen'. 'En waarom dan wel niet?' 'Orders'. Hmpfff. Ik stond op van het bed en liep naar het kleine raampje dat erin zat. Ik hoorde Fabian achter me zuchtten. 'Hope, ik moet je brandwonden nog onderzoeken'. 'Nee dankje het gaat prima'. 'Hope doe nou niet zo eigenwijs en kom zitten'. 'Nee en ik wil dat je weg gaat'. Hij zuchtte weer. 'Oke ik ga al, maar de volgende keer dat je me ziet ben ik hier met de alpha'. Ik draaide me naar hem om en keek hem met een moordende blik aan. 'Ik heb een boodschap voor die alpha van jou'. 'En die is?' 'Als hij ook maar iets met Max en Dax heeft gedaan of als hij 1 voet binnen deze cellen zet dan vermoord ik hem' zei ik dreigend. Hij keek me toch wel een beetje angstig aan maar vertrok toen. Ik draaide me weer om en staarde uit het raam. Het viel me op dat een balk van de tralies los zat. Ik liet mijn gekruisde armen vallen en begon aan die tralies te trekken. Hij kwam stukje bij stukje los. Klinggg.... Ik viel bijna achterover en keek naar het stukje tralies dat ik in mijn handen had. Het zou even wrikken zijn maar als die andere stukken ook weg zouden zijn dan pas ik er, hopelijk, doorheen. Alleen dan moet ik eerst Max en Dax vinden. 'Je kon toch met ze praten in je hoofd waarom doe je dat nu dan niet?'. 'Serieus Amelia daar kom je nu pas mee?!' Ik hoorde haar wat mompelen maar ik hoorde haar niet. 'Max, Dax kunnen jullie me horen?!' 'Ja Hope luid en duidelijk, je moet niet zo schreeuwen' zei Max. 'Hope ik wil hier weg' zei Dax. 'Komt goed jongens, maar is er ook maar een minuscule kans dat jullie door de tralies heen kunnen vliegen?' 'Ik denk dat dat wel gaat lukken, moeten we het uitproberen?'. 'Nee doe nu nog maar niet, ik moet eerst de andere tralies weghalen zodat ik door het raam heen kom'. 'Opeens begon de grond licht te trillen onder mijn voeten en hoorde ik de tralies met piepende geluiden schuiven waardoor ik mijn vingers in mijn oren stopte. Eenmaal toen het voorbij was keek ik in het rond. Mijn ogen werden groot. De tralies voor het raam was gewoon verdwenen. Gewoon poef....weg....foetsie. Ik besloot geen tijd meer te verliezen en riep Max en Dax. 'Max!Dax! Kom nu maar naar me toe dan gaan we hier weg. 'We komen al heb even geduld' zei Max. Een paar seconden later hoorde ik allemaal gefrunnik een een paar, auw en rot op vanaf hun kant komen. Ze stonden voor mijn tralies met een boos gezicht naar elkaar te kijken toen ze door mijn tralies heen vlogen. 'Oke kom we gaan hier weg, jullie eerst'. Ze vlogen door het raam en ik ging hun achterna. Ik stak eerst mijn armen door het gat en trok mezelf na heel wat gekloot door het raam. 'Oke en nu weg hier'. Na een paar meter rennen hoorde ik iemand roepen. 'En waar denken jullie dat we heen gaan'.

•Björn•

Ze hadden haar verdomme opgesloten! Echt haat aan de leiders hier en daar, ik wil haar weer gewoon in mijn armen nemen. Er werd op de deur geklopt en ik riep, 'binnen' en Proximus kwam naarbinnen. 'Björn ik weet dat je haar hebt helpen ontsnappen, je moet haar loslaten knul. Ze is sterk ze kan zichzelf wel redden'. 'Ja maar ze zou daar al helemaal niet zijn als jullie ons niet uitelkaar hadden gehaald. Ik doe dat toch ook niet bij jouw zielsverwant'. 'Ja maar zij is geen weerwolf, en bovendien al zou ik haar hier willen laten blijven, ik ga daar niet over. Je zult daarvoor met de leiders moeten praten'. 'Laat dat nou net zijn wat ik ook ga doen'.

Hallo mensjes van deze aardbol. Oke sorry dat moest. En hoe vonden jullie Fabian? En dan niet te vergeten onze Björn, oh wat is het toch een schatje. Ik heb niet veel meer te zeggen dus adios amigo's en amiga's.