One legged human wolf

#2

•Hope•

'RYAN! NEE RYAN!' Ik werd gillend en bezweet wakker. Ik hijgde en probeerde rustig tot adem te komen. Ik legde mijn hoofd in mijn handen en begon te huilen. Elke dag opnieuw, elke nacht beleefde ik die verschrikkelijke dag opnieuw en opnieuw mee. Het is nu alweer een jaar geleden sinds Ryans dood. Nadat ik flauwviel zijn ze waarschijnlijk weggegaan, want toen ik mijn ogen opendeed lag ik in de ziekenboeg. Ik sloeg de dekens van me af en pakte mijn blade prothese onder mijn bed vandaan. Ze hebben mijn been niet meer kunnen redden en nu heb ik zo'n blade prothese, net zoals die ene vent Oscar Pistorius. Ik deed hem om en liep naar mijn kast waar ik een joggingsbroek en een sweater uit haalde. Ik liep naar beneden waar mijn ouders aan een bak koffie aan tafel zaten. 'Morgen lieverd' zei mijn moeder. 'Morgen mam'. Ik liep naar de koelkast en pakte daar een pakje chocolademelk uit. Het was Ryans lievelingsdrankje en sindsdien ben ik het gaan drinken en het is nog best lekker ook. 'Een beetje kunnen slapen?' vroeg mijn vader. Ik haalde mijn schouders op. 'Lieverd je weet toch dat je er alles aan hebt gedaan om hem te redden, je moet het jezelf niet zo verwijten'. Ik keek mijn moeder boos aan. 'Jij was er niet bij die dag, jij hebt hem niet dood in dat monster zijn bek zien liggen! Ik wel, als ik nou sterker was geweest leefde Ryan nu misschien nog, maar nee! Ik was zwak, ik was niet sterk genoeg om hem te redden! Dus doe nou niet alsof het niet mijn schuld is want dat is het wel!' Ik stormde boos de kamer uit en liep het huis uit. Daar veranderde ik in mijn witte wolf en rende naar weg. Raar genoeg heb ik alle 4 mijn poten nog als ik in mijn wolf ben, en dat terwijl ik mijn been als wolf ben verloren. Ik rende en rende totdat ik bij de plaats kwam waar Ryan en ik een jaar geleden nog hadden gelegen. Ik liep behendig de stenen op en kwam tot stilstand bij de plek waar die wolf met hem in zijn bek stond. Tranen begonnen over mijn wangen heen te biggelen. Ik legde me neer en viel even later in slaap.

•Scott•

'Mam nee ik kies dat mens niet als partner, ze is mijn mate niet'. 'Waar heb je het over Scottie, ik ben wel je mate'. Ik keek dreigend naar Cindy die stom met haar ogen stond te blinken. 'Nee Cindy je bent me mate niet en dat zal je ook nooit worden'. Ze keek me verdrietig aan. 'Cindy zou je ons even willen excuseren ik moet even met mijn zoon praten'. 'Maar natuurlijk'. Als een schoothondje liep ze weg en ik richtte me weer op mijn moeder. 'Scott wat bezielt je? Ze is een goede partij, haar vader is alpha'. 'Wat bezielt mij? wat bezielt jou? Ik ga niet met dat valse loeder trouwen alleen maar omdat jij dat wilt'. 'Maar liefie denk dan aan de roedel, die kunnen niet zonder hun luna'. 'Ja dat weet ik mam, maar ik wil alleen mijn mate als luna en dat is zij niet, dus de roedel zal nog maar even moeten wachten'. Mijn moeder zuchtte. 'Ach Scott ooit zul je het begrijpen'. Ze vertrok uit mijn kamer en ik gooide de deur achter haar dicht. Geërgerd gooide ik mezelf op mijn bed. Ik dacht na over mijn moeder en Cindy. No way dat zij ooit mijn partner wordt. Ik wou dat mijn vader hier was, die had het niet eens zover laten komen, maar hij werd vermoord door een paar wolven. Ik dacht dat het de wolven waren uit de Silverlight pack, maar de Blackforest konden het ook nog weleens zijn. In ieder geval een van die 2. Mijn gedachtes dwaalde af naar vorig jaar in het terretorium van de Silverlight. Ik zie nog dat bange jongetje voor me toen ik hem in razernij vermoorde. En het gezicht van die andere wolf vlak voor z'n lichten uit gingen. Ik schudde het van me af. Ze zijn dood, hem heb ik zelf vermoord en die ander is al dood door bloedverlies. Na een tijdje vielen mijn ogen dicht.