One legged human wolf

#29

•Hope•

Ik keek naar het gevecht dat was ontstaan. Opeens kwam Simon vanuit het niets naar ons toelopen. Xavier ging voor mij staan wat hem een verwarde blik opleverde. Ik zag zijn en Xaviers ogen wazig worden wat betekende dat ze aan het mind linken waren. Toen hun ogen weer normaal waren keek ik Xavier vragend aan. 'Ik ben uit de roedel gestapt'. Ik kni.....'Wow wacht hoezo kan ik jou horen?' 'Omdat ik me bij jou voeg kan ik je horen'. Ik knikte. 'Wat is hij van plan'. 'Euhh laten we maar zeggen dat hij je wil vermoorden'. 'Nou in de staat waarin ik nu verkeer heeft hij een grote kams op slagen'. 'Geen zorgen, ik blijf bij je'. 'Thanks'. Er kwamen nog twee wolven bij Simon staan en ze vielen ons aan. Xavier probeerde ze af te slaan maar hij kon ze niet alle drie af slaan. Terwijl hij bezig was had ik Simon gezien en hij kwam op me af. Ik gromde luid en zag Xavier naar me toe proberen te komen maar hij werd tegen gehouden. Ik keek rond en vond Scott. Hij keek me aan en ik keek hem aan. Ik keek verder rond en zag de persoon die ik zo graag wou zien. Björn. Ik voelde tranen van blijdschap opkomen maar ik hield ze binnen. Hij was me komen halen. Ik lette niet op en voordat ik het wist lag Simon op me. Ik gromde van de pijn en kreeg amper adem door mijn gebroken ribben. Hij probeerde me te bijten, maar werd van me af gebeukt. Ik keek om en zag Xavier staan. Ik glimlachtte en probeerde op te staan. Terwijl ik keer op keer door mijn poten zakte zag ik Xavier vechten met Simon. Hij was sterk, maar Simon was sterker. Hij gooide Xaver tegen een boom aan en ik hoorde wat breken. Ik kon niet opstaan en besloot terug te veranderen in mijn mens vorm en hinkelde op hun af. Ik sprong voor Xavier en stond nu recht voor Simon. 'Jij wilt mij, niet hem. Kom maar op als je durft'. Hij gromde boos en ik stapte weg bij Xavier zodat als hij al aanviel niet gewond raakte. Hij gromde naar me en kwam op me afrennen. Ik zakte door mijn knieën en ving zijn klap op. Hij drukte mij verder en mijn voeten lieten een spoor achter naarmate ik verder naar achteren werd gedrukt. Het lukte me om hem opzij te gooien. Ik zakte inelkaar en besloot toch maar weer te shiften. Ik stond moeizaam op en draaide me om naar Simon die me woest aan keek. Ik rende op hem af, de steken negerend, en beukte tegen hem aan. We vielen omver en rolden omver. We kwam tot stilstand 5 meter van elkaar af. Mijn hoofd tolde en daar maakte Simon gebruik van door op me te springen. Ik kon nog net op mijn poten staan terwijl hij bovenop mijn rug zat. Ik liet mijzelf vallen en lande bovenop hem. Hij trapte me van hem af en ik jankte. Ik zag mijn witte vacht besmeurd met bloed, het was zijn bloed niet niet maar me eigen. Ik was afgeleid en ik zag Simon niet aankomen. Hij beukte me weer omver. Ik liet een pijnlijke grom horen. Opeens voelde ik een scherpe pijn door mijn borst gaan. Ik keek en zag Simon met zijn bek in mijn borst, bij mijn hart. Ademen werd moeilijker en hij gooide me weg. Ik kwam neer en shifte terug naar me mensen vorm. Ik keek ademhapend naar mijn borst en keek met afschuw weg. Ik zag Simon zich omdraaien en naar Xavier lopen die net was opgestaan. Ik zag een puntige tak liggen en rijkte ernaar. Ik stond wankelend op en liep Simon achterna. Hij wou net Xavier aanvallen toen ik met alle kracht die ik nog in me had op hem sprong. Ik klemde mijn handen om zijn nek terwijl hij heen en weer sprong om mij eraf te krijgen. Ik pakte de tak en stak hem in zijn borst vlak voor hij mij eraf gooide. Ik kwam hard op de grond neer en deed kwam hoe hard ik het probeerde gewoon niet meer overreind. Ik keek naast me waar Simon lag en zag zijn ogen wegdraaien en zijn borst stopte met op en neer gaan. Ik kreeg het steeds benauwder en ademhalen werd moeilijker. Ik zag Xavier aankomen rennen en hij shifte terug. 'Geen zorgen Hope alles komt goed, blijf bij me alsjeblieft'. 'Het geeft niet, iedereen is nu veilig'. Ik hoeste bloed op en kuchtte. 'Hope waag het niet mij alleen te laten!' 'Het spijt me' zei ik voordat alles zwart werd.

•Xavier•

Ik voelde hoe ze wegslipte en ik keek om me heen. 'Scott!' Hij keek op en zag mij zitten met Hope. Hij schreeuwde naar een andere jongen en rende snel hierheen. 'Hope...nee nee nee!' 'Roep een dokter ik heb hulp nodig, ik kan het bloeden niet alleen stoppen, en zorg ervoor dat ze zo snel mogelijk naar een ziekenhuis komt' schreeuwde ik naar Scott en die andere jongen. Ze bleven staan en ik ergerde me dood. 'Nu!' Ze kwamen uit hun trans en renden en schreeuwden alle kanten op. Ik keek naar Hope en voelde tranen over mijn wang lopen. 'Please Hope blijf bij ons, blijf bij ons'. Ik voelde aan haar pols en de tranen begonnen harder te lopen. 'Ik ben Fabian een dokter' hoorde ik naast me zeggen. 'Wat is er ?' vroeg hij paniekerig. 'Ik voel geen hartslag'.

Ben er weer na een goeie nachtrust. Zal Hope het redden ja of nee? Nog maar 1 hoofdstuk en dan is deel 1 klaar. Adios amigo's en amiga's.