One legged human wolf

#19

•Hope•

Ik keek hem verachtend en vragend aan. Net toen hij zijn mond wilde openen kwam Fabian de cel binnen. 'Scott we hebben een klein probleempje'. 'Wat voor probleempje?' 'Het gaat om Cindy en je moeder'. 'Eugg het is ook altijd hetzelfde met die twee'. Hij keek mij aan. 'Wij zijn hier nog niet klaar'. 'Wat mij betreft wel'. Hij opende en sloot zijn mond een paar keer voordat hij zich omdraaide en de cellen uit liep. En daar stond ik dan met Fabian. 'Dus mates huh?' 'Fabian hou je kop oke'. Hij lachtte. 'Ah komop Hope zo erg is het nou ook weer niet'. 'Zou jij de mate willen zijn van de moordenaar van je broertje?' 'Euhh....' 'Ja dat dacht ik al'. 'Zo erg is hij miet Hope geef hem een kans'. Ik hoorde Scott schreeuwen boven en keek verbaasd. 'Euh ik ga ff kijken of er geen doden zijn gevallen'. Fabian liep de cellen uit en toen was ik alleen. 'Hope wat in hemelsnaam ben je aan het doen?!' vroeg Amelia hysterisch. 'Dat kan ik eerder aan jou vragen' 'Hoezo aan mij? Ik ben niet diegene die onze mate wil vermoorden'. 'Hij is onze mate niet Amelia, dat is Björn. Of ben je hem al vergeten?' 'Björn wou ons niet dus wat zit je nou te zeuren. Scott en zijn wolf willen ons wel dus ik snap niet waarom je zo moeilijk doet?' 'Misschien omdat hij Ryan heeft vermoord of ben je Ryan ook vergeten?!' 'Ryan is dood Hope en Scott heeft zijn excuses aangeboden die jij niet aan wil horen'. 'Ik kan jou niet geloven Amelia! Weet je wat stik er maar in, voorlopig hoef ik jou niet te spreken!' Ik sloot haar af voordat ze nog iets kon zeggen. Ze probeerde de muur die ik had opgesteld af te breken maar ik hield haar tegen. Oke en nu bedenken hoe ik hier weg kom. Wacht eens even. Ik liep naar de celdeur en keek ernaar. Volgensmij had Fabian de deur niet opslot gedaan. Er is maar een manier om daar achter te komen. Langzaam stak ik mijn hand uit en pakte de tralies vast. Het brande niet dus de Wolsylc is uitgeschakeld. Ik trok de deur open en glipte de deur uit. Ik begon de trap op te lopen en kwam uit bij een deur. Langzaam maakte ik de deur open en keek om me heen. Opeens hoorde ik Scotts en Fabians stem door het huis heen schalmen samen met nog 2 andere stemmen. Ik deed de deur voorzichtig dicht en begon met kleine stappen richting het geluid te lopen. Een plank kraakte onder mijn voeten en ik stond meteen stil. Ik hoorde voetstappen mijn kant op komen en keek schichtig om me heen. Ik zag een trap staan en rende er snel op. Eenmaal boven ging ik liggen op de vloer en keek naar beneden. Fabian kwam tevoorschijn uit de kamer en keek zoekend om zich heen. Ik schoof snel achteruit toen hij omhoog keek. Mijn hart begon sneller te kloppen en mijn ademhaling ging erg snel. 'Fabian is daar iemand?' hoorde ik Scott vanuit de andere kamer roepen. Mijn hart begon nog sneller te kloppen dan ie al deed en ik weet zeker dat ik zo ga hyperventileren. 'Nee er is niemand'. Ik hoorde hoe zijn voetstappen weer verdwijnen en ademde opgelucht uit. Dan scheelde niet veel. Ik stond weer op en keek rond. Naar beneden gaan was dus geen optie. Ik begon een willekeurige richting in te lopen en opende de eerste deur. Ik keek rond maar vond nergens een raam of een andere uitgang. Na twee andere deuren te hebben geprobeert liep ik terug en probeerde de andere gang. Na 4 deuren kwam ik aan bij de laatste deur. Ik trok aan de deurknop maar hij was opslot. Ik hoorde voetstappen de trap op komen en ik snelde snel een andere kamer in. Ik draaide de deur opslot en stapte bij de deur weg. Ik keek om me heen maar zag geen raam of deur, alleen maar een boekenkast en een paar stoelen en tafels. Ik hoorde de voetstappen dichterbij komen en liep nog verder de kamer in. De persoon trok aan de deurknop maar kwam er niet in. 'Deze deur is nooit opslot, maak hem open' hoorde ik Scott zeggen. Oke Hope denk na. Ik begon door de hele kamer te lopen zoekend naar een uitweg. Ik struikelde over een stoel en kwam voor de boekenkast terrecht. Ik wou net opstaan toen ik groeven in de vloer zag zitten. Ik ging er met mijn vingers overheen en stond toen op. 'Oke ik ben gek'. Ik begon boeken uit de kast te halen. Ik pakte een boek en trekte hem uit de kast en hoorde een klik. Ik deed een stap achteruit en zag hou de kast begon te verschuiven. Er ontstond een donkere tunnel. Ik hoorde hoe er gebonkt werd op de deur en ik hoorde hem al uit de scharnieren scheuren. Ik dook snel de gang in en trok de boekenkast dicht. Ik hoorde hoe de deur werd opengebroken en mensen de kamer binnenstroomden. 'Waar is ze?!' hoorde ik Scott roepen. Shit! Ze zijn er achter gekomen dat ik weg ben. 'Fabian die boekenkast is een doorgang toch?' 'Ja het is een vluchtroute van zo'n 100 jaar geleden'. Shit! Ik begon met rennen door de grot en knalde regelmatig door het donker ergens tegenop. Ik hoorde hoe de boekenkast openschoof en voetstappen naar binnen renden. Ik bleef doorrennen en keek achterom. Ik keek weer vooruit en knalde ergens tegenaan. Ik voelde hoe ik de grond raakte en alles zwart werd.

Ik ben gemeen ik weet het, maar het is zo leuk. Dus wat vinden jullie ervan? Als goedmakertje post ik nu nog een hoofdstukje. Enjoy, addios amigo's en amiga's