One legged human wolf

#22

•Scott•

Ik werd wakker met Hope in mijn armen. Ik keek naar haar terwijl ze sliep. Ze ligt er zo lief bij. Haar blonde haren vallen over haar gezicht en ze licht helemaal opgekruld tegen mij aan. Ik haalde een plukje uit haar gezicht en gaf haar een kus op haar voorhoofd. Ze deed haar ogen langzaam open en draaide haar hoofd om naar mij. 'Hey' zei ze met een heese stem. 'Hey beauty, lekker geslapen?' 'Wel nu jij er was'. Ik glimlachtte naar haar en ze lachtte terug. Zou ik vooruitgang boeken? Zou ze me hebben vergeven? Ik zat zo in gedachten dat ik niet eens merkte dat ze me riep. 'Scott? Hallo aarde aan Scott?' 'Huh wat?' 'Waar zat je met je hoofd ik heb je al een paar keer geroepen maar je reageerde niet'. 'Sorry zat ergens aan te denken'. 'Waaraan?' 'Aan jou'. Ze keek me vreemd aan. 'Ik dacht aan of je me al hebt vergeven'. Ze dacht lang na voordat ze antwoorde. 'Nee ik heb je nog niet vergeven en ik weet ook niet of ik dat kan. Maar omwille van Amelia ben ik bereid het te proberen'. Mijn wolf maakte een vreugde dansje toen hij dat hoorde. Ook ik kreeg een enorme glimlach op mijn gezicht. 'Hoe gaat het trouwens met je hoofd?' 'Gaat goed, alleen als ik teveel denk doet het soms nog wel eens pijn'. Ik knikte. 'Kom dan gaan we wat eten'. Ik stond op en trok haar mee uit bed. 'Maar je hebt geen shirt aan'. 'Dus ik ben de alpha, niemand zal er iets van zeggen'. Ze keek me lachend aan. Ik zette haar neer op een stoel en begon met pannekoeken te maken. Nadat ik een hele stapel had gemaakt zette ik het gas uit en zette het bord met pannekoeken op tafel. 'Mmm ze zijn heerlijk, ik wist niet dat mannen zo goed konden koken'. 'Alleen ik kan goed koken, laat Fabian nooit koken want die zet je hele huis in de fik'. Ze moest lachen. 'Ja typisch iets voor Fabian'. We aten onze pannenkoeken verder in stilte op. Terwijl ik klaar was propte zij nog 5 stuks naar binnen. 'En ik dacht dat ik een vreetzak was'. Ze keek me quasi boos aan. 'Ik kan er niks aan doen dat ik honger heb'. 'Dus wat wil je doen vandaag?' vroeg ik haar. 'Ik wil eerst douchen en daarna wil ik naar Max en Dax'. 'Wie?' 'Max en Dax, de feeën waarmee ik hier kwam'. 'Oh ja tuurlijk'. 'Oh en ik moet denk ik ook maar weer eens naar Frederico'. Volgensmij was dat laatste meer voor haarzelf bedoeld. Mijn wolf vond het niet zo leuk dat ze naar een andere jongen ging en dat liet ie merken ook. 'Jij gaat niet naar die Frederico toe'. 'Ah is ons alphaatje jaloers, geen zorgen ik wil niks met een enge oude man die met bezemstelen vecht'. Ik keek haar vreemd aan. 'Ik ga douchen'. Ze stond op en liep de trap op. 'Zei je nou vechten met een bezemsteel?' 'Jup'. Ik hoorde hoe ze de deur van haar kamer dichtsloeg en niet veel later hoorde ik het geluid van de douche stralen die de grond raakten. Ik besloot me ook maar klaar te maken, maar eerst ff opruimen. Ik pakte de borden en mikte ze in de vaatwasser samen met het andere bestek. Ik liep de trap op naar mijn eigen kamer en hoorde toen Hope vanuit haar kamer: 'Auw godver' roepen. 'Hope alles oke?' 'Ja alleen het water doet pijn aan me snee'. 'Je moet je niet zo aanstellen'. 'Stel jezelf niet aan'. Ik grinnekte en betrad mijn eigen kamer. Ik liep naar de kledingkast en pakte er een set kleren uit en besloot ook maar een douche te nemen. Na de douche stond ik voor de spiegel mijn tanden te poetsen. Terwijl ik dat deed dwarrelden allemaal vragen door mijn hoofd. Waarom is ze nu zo anders? Wat is haar schuld niet? Heeft ze vaker die dromen? Wie is ze? Waaraan heb ik haar verdient? En zo ging het nog een hele tijd door voordat mijn mond overstroomde met tandpasta. Ik spugde het uit en spoelde mijn mond met water om die vieze smaak uit mijn mond te krijgen. Waarom konden ze niet gewoon een tandpasta met snoepsmaak maken? Ik kleede me aan en droogde mijn haar nog even snel met de föhn, voordat ik mijn badkamer en kamer verliet. Ik liep naar Hope haar kamer en klopte op haar deur. 'Hope ben je bijna klaar?' 'Ja bijna geef me nog 10 minuten'. Ik zuchtte en liep naar beneden waar ik Fabian op de bank aantrof. 'Hey man ik had je niet gehoord'. 'Ga zitten ik moet je wat vertellen over Hope'. Vragend ging ik tegenover hem zitten in de stoel. 'Hope en ik hadden voordat ik jou erbij riep een gesprek met elkaar en ik ben achter iets gekomen'. 'Wat?' 'Zij is de vermiste verloofde van alpha Simon'. Het bleef een hele tijd stil tussen ons totdat ik mijn gedachtes weer onder controle kreeg. 'Niemand maar dan ook niemand komt aan Hope, zeker hij niet'. 'Wat doen we als hij langskomt? Je hebt gezegt dat we hem zullen bellen'. 'Er word hier helemaal niemamd gebeld, en als hij zijn gezicht hier durft te laten zien krijgt hij met mij te maken'. 'Krijgt wie met jou te maken?' Ik keek om en zag Hope daar staan. 'Oh nee niks, een roedellid die ik heb verbannen, niks bijzonders'. 'Oke zullen we gaan dan, ik wil weer graag naar Max en Dax'. Er trok een klein deeltje jaloezie door mijn lichaam maar dat liet ik niet merken. 'Ja kom'. We liepen naar de deur maar hij werd net open gedaan door de persoon die ik niet wil zien. 'Hoi mam'.

Zo nu komt de moeder erbij, hoe zou dat aflopen hehe. Ik heb trouwens ook een nieuwe cover(het is Hope sshhtt). Ik zie jullie snel weer. Adios amigo's en amiga's.