One legged human wolf

#20

Hier nog een hoofdstuk omdat ik in een goede bui ben.

•Hope•

Ik werd wakker met knallende koppijn. Ik opende mijn ogen en keek verbaasd rond. Ik kreeg een steek door mijn hoofd en probeerde mijn hand naar mijn hoofd te verplaatsen, maar die werd tegen gehouden. Ik keek opzij en zag een hand verstrengeld met mijn hand. Ik gilde en rukte mijn hand met een grote kracht los waardoor ik mijn evenwicht verloor en uit het bed viel. Ik belande met een harde knal op de houten vloer en mijn hoofd begon meteen weer te bonken. Ik voelde iets warms en vloeibaars langs mijn gezicht glijden en veegde het weg met mijn hand. Ik keek naar mijn hand en zag er een rode vloeistof opzitten. Ik verplaatste mijn hand snel naar mijn hoofd en voelde verband zitten dat nu bloed lekte. Er kwam iemand aangerend, waarschijnlijk diegene die mijn hand vasthield. Ik keek omhoog en zag Scott staan. Ik stond op en nam een paar stappen achteruit. 'Omg Hope gaat het wel je bloed' vroeg hij bezorg. 'Het gaat prima, laat me met rust'. 'Ik haal de dokter blijf hier'. Hij liep de deur uit en sloeg hem achter zich dicht. 'Alsof ik de keus heb' mokte ik ookal hoorde hij me waarschijnlijk niet. Ik hield mijn hand op mijn hoofd en begon met de kamer te inspecteren. Bed, stoel, bank, tafel, kast, deur, nog een deur. Ik liep naar de deur, opende hem en kwam uit in de badkamer. Ik liep de badkamer in en liep een beetje waggelend naar de spiegel. Ik keek in de spiegel en zag het witte verband, dat nu rood was, om mijn hoofd gewikkeld zitten. Voorzichtig haalde ik het eraf en gooide de rode sliert in de prullenbak die onder de wastafel stond. Ik bekeek het resultaat en voelde met mijn vingers over de snee die over mijn voorhoofd liep. Het was een snee van zo'n ongeveer 5cm. Ik pakte een stuk wc papier en hield het onder de kraan en plaaste het natte papiertje voorzichtig op mijn hoofd. Het begon te prikken dus ik haalde het er snel vanaf. Ik hoorde hoe de deur in de kamer openging en voetstappen de kamer betreden. 'Hope?' hoorde ik Scott vragen. Ik liep naar buiten en zag Scott met Fabian staan. 'Fabian ben jij een dokter?'. 'Jup'. 'Dat verklaart een boel'. 'Als je een wilt gaan zitten dan kan ik je wond bekijken'. Ik liep naar het bed toe en ging er in een kleermakerszit opzitten. 'Ik zie dat je het verband er al af hebt gehaald'. 'Ja ik heb liever een bloeddoorlopen verband om me hoofd heen'. Hij moest lachen wat een grom van Scott opleverde. Ik gromde terug wat mij een geamuseerde blij van hem opleverde. 'Ik zal het even schoonmaken en daarna hecht ik het'. Ik knikte en even later voelde ik een nat doekje over mijn hoofd heen gaan. Het begon te prikken door dat ontsmettingspul en ik gromde gefrustreerd. 'Ah komop tis maar een beetje sterilon' lachte Fabian. 'Hmpfff wacht maar totdat jij een snee in je kop hebt' mokte ik zacht maar net luid genoeg zodat hij het hoorde. 'Mokken helpt niet'. 'Ik mok wanneer ik zin heb om te mokken'. Dit keer moesten ze beide lachen. 'Kan iemand vertellen wat er precies is gebeurd, ik kan me namelijk niks meer herinneren'. Scott stapte naar voren en begon te vertellen. 'Eenmaal toen we terugkeerden naar je cel was je opeens verdwenen, we hebben het hele huis doorzocht en kwamen uit bij de kamer waar alle meubels stonden. Daar hoorden we iets achter de boekenkast waar jij je verstopt had. Je bent gaan rennen en hebt je hoofd gestoten aan een laag hangende rots. Toen we aankwamen was je buiten bewustzijn'. 'Dat verklaart die snee in me kop'. 'Als je nou even stil zit dan kan ik het hechten' zei Fabian ongeduldig. 'Sorry hoor last van ongesteldheid ofzo?' 'Nee ik heb alleen nog wat dingetjes te doen die ik zo snel mogelijk klaar wil hebben'. 'Waarom ben je hier dan? Me hoofd is gehecht, ga'. Hij keek Scott aan en die knikte. 'Neem veel rust en probeer zo min mogelijk te doen'. Hij stond op en verliet de kamer met mij achterlatend bjj Scott. Hij pakte een stoel en ging tegenover me zitten. 'Weet je wel hoe erg ik geschrokken ben vandaag?' 'Boeit mij niet, als je me niet had opgesloten was dit nooit gebeurd'. 'Schuif dit niet op mij af'. 'Dan moet jij dat ook maar niet bij mij doen'. 'Ik heb helemaal niks gedaan, jij bent hier degene die moeilijk loopt te doen'. 'Ik heb er een reden voor'. 'Nou vertel het me dan, wat is jou reden?' 'Omdat ik hier nu zit met een gestoorde moordenaar misschien!' Het bleef stil tussen ons twee wat best wel ongemakkelijk was. Hij keek gekwetst door mijn woorden en stond op. 'Ik laat je met rust zodat je kan aansterken, als je nog iets nodig hebt dan hoor ik het wel'. 'Nee dankje ik hoef niks van een moordenaar'. Ik ging liggen en draaide mijn rug naar hem toe. Ik deed net alsof ik sliep en blijkbaar werkte het want hij liep weg. Ik hoorde hem zuchtten. 'Het spijt me Hope, meer dan je wil weten' fluisterde hij. Hij liep de kamer uit en sloot de deur achter zich. Ik ging weer rechtop zitten en keek naar de deur. Ik zuchtte luid en liet me weer achterover vallen in het kussen wat me een steek in me hoofd opleverde. Zou Amelia gelijk hebben? Ik bedoel hij heeft zijn excuses aangeboden en Ryan komt niet meer terug. Zou ik hem moeten vergeven? Nee, dat zie ik niet gebeuren. Waren Max en Dax maar hier. Wacht. Max en Dax zitten nog buiten! Ik ben ze gewoon vergeten. Ik probeerde contact met ze te maken maar door de hoofdpijn was het onmogelijk om ze te roepen. Ik zuchtte geërgerd en gooide het kussen voor me van het bed af. Waarom moet mij dit overkomen?.

Arme Hope. Wat doe ik haar toch aan. Maar wat vinden jullie dat ze moet doen?

Scott vergeven?

Of

Scott blijfen negeren en haatten?

Laat weten wat je vindt. Adios amigo's en amiga's.