One legged human wolf

#27

Kleine tip, het einde van dit hoofdstuk, de laatste zin zullen jullie geweldig vinden.

•Xavier•

Ik zat met knikkende knieën op de bank. Ik had haar nooit alleen moeten laten, wie weer wat ze allemaal met haar doen. Ik hoorde wat gestommel en zag Simon naar beneden komen met een bloedend oog. 'Wat is er met jou gebeurd?' 'Dat kreng, dat is wat er gebeurd'. 'Ga zitten' beval ik hem. Hope is slim, ze red zich wel. Ondertussen moet ik de schijn ophouden. Ik pakte de ehbo doos uit de kast en liep weer naar Simon toe. Oh wat zou ik hem nu graag vermoorden, voor mijn vader. Maar dat kan niet, ik moet ervoor zorgen dat hij niks door heeft en Hope en ik hier weg kunnen. Hopelijk hebben die kleine feeën alpha Scott al bereikt en zijn ze opweg hiernaartoe, want ik weet niet hoelang Hope dit vol kan houden of hoelang Simon nog gedult met haar heeft. 'Ik zal eerst de spelt eruit moeten trekken voordat ik iets kan doen. Doe je het zo of wil je iets om in te bijten?' 'Wie denk je dat ik ben, een watje?' 'Ik vroeg het alleen maar, let op hier komt ie'. Ik trok het speldje eruit en hij kermde van de pijn, zo erg dat hij van de bank af pleurde. Ik moest een lach inhouden, hier kon ik wel van genieten. 'Oke ga maar verder' zei hij terwijl hii weer op de bank ging zitten. Ik deed wat nodig was en vond het wel goed zo. Ik had net alles opgeborgen toen 5 mannen naar beneden kwamen, sommigen met bebloede knokkels. Mijn gezicht vertrok aan de gedachte dat dat Hope's bloed was. 'Ik zou die ehbo doos maar meenemen naar Hope, ik wil haar levend'. Ik knikte en liep naar boven. Ik opende de deur en schrok me dood.

•Hope•

Nog een klap zorgde ervoor dat ik duizelig werd. De hele kamer begon te draaien en ik had zo'n gevoel dat ik ieder moment kon gaan overgeven. 'Waar is die grote mond van je nu he?' riep een van die mannen. Ik spuugde naar hem, altans dat dacht ik. Door het draaien van de kamer weet ik niet eens meer wat voor en wat achter is. Ik kreeg 2 klappen in mijn maag en 1 tegen mijn mond aan. Ik voelde bloed zich verzamelen in mijn mond en spuugde het uit. Ze verlieten de kamer mij achterlatend. Elke beweging die ik maakte deed pijn. Ik hoorde de deur open gaan en zag een gedaante verschijnen in de deuropening. Doordat mijn ogen dichtgeslagen waren kon in niks zien en kon ik hem ook niet identificeren. 'Omg Hope!' 'Xavier' fluisterde ik zacht door de pijn in mijn kaak. 'Oke geen zorgen, ik ga je helpen'. 'Alles doet zo'n pijn'. 'Ik weet het Hope'. Tranen begonnen over mijn wang heen te biggelen. 'Hey shhhtt geen zorgen alles komt goed'. 'Ik wil dit niet meer Xavier. Ik kan niet meer. Just kill me' fluisterde ik. 'Wat?! Ben je nou helemaal gek geworden, nee Hope dat ga ik helamaal niet doen. Ik snap dat je er niet meer tegen kan, maar je moet nog even volhouden. Hulp is onderweg'. Ik knikte alleen maar voordat ik in een diepe duisternis wegzakte.

•Scott•

'Hebben we nu iedereen? Kunnen we nu gaan?' Ik keek schichtig rond en zag allemaal mensen knikken. Ik wou net gaan toen ik Cindy zag. 'Cindy ik dacht dat ik jou had weggestuurd'. 'Ik laat me niet zomaar wegsturen, ik heb hier hard voor gewerkt en dat laat ik me niet afpakken door zo'n stom wicht die jou van me afpakt!' Ze shifte in haar wolf en ik deed haar na. We circkelden om elkaar heen en ik viel haar als eerst aan. Ze ontweek me en beet me in mijn oor. Ik gromde en schudde haar af. Ik deed een tweede aanval en raakte haar met mijn klauwen op haar maag. Ze jankte en shifte terug. Wat een watje, en zij wou luna worden. Ik shifte ook terug en keek haar boos aan. 'Door wie ben je gestuurd?' 'Mijn vader'. 'Wie is je vader?' Ze bleef stil. 'Wie is je vader?!' 'Alpha Simon' zei ze zacht. Ik knipperde met mijn ogen. Alpha Simon is haar vader? Logisch dat hij wist waar ze was, Cindy had haar verlinkt. Ik keek haar boos aan en greep haar omhoog bij haar keel. 'Heb jij Hope veraden?!' Ze knikte bang. Ik liet haar los en ze viel op de grond. 'Fabian bind haar vast, we nemen haar mee. Misschien wil hij haar ruilen tegen Hope en besparen we een gevecht'. Hij knikte en rende weg om touw te halen. 'Wat gaan jullie met me doen?' 'We brengen je naar waar je hoort'. 'Als je me wil ruilen tegen je vriendinnetje dan succes'. 'Hoe bedoel je?' 'Ik ben sinds hij Hope kent altijd nummer 2, hij geeft geen ene moer om me dus ik denk niet dat hij wil ruilen'. 'Ik waag het erop'. Ze bleef stil en ik had eindelijk rust. Fabian kwam aanlopen met een touw en wou haar vastbinden, maar ik hield hem tegen. 'Verander' zei ik tegen haar. Ze deed wat ik zei en veranderde. 'Nu mag je haar vastbinden. Als wolf zijn we sneller en zo vormt ze geen ballast' legde ik Fabian uit na zijn vragende blik. Hij knikte en begon haar vast te maken. 'Oke zijn we wat vergeten?' 'Mij'. Ik draaide me om en keek recht in de ogen van een jongen. 'En wie mag jij dan wel zijn?' 'Mijn naam is Björn'.

Ohh ik heb spijt van wat ik haar aan doe, maar Björn komt eraan. Ik post vandaag helaas geen hoofdstukken meer, daar ben ik te moe voor, hopelijk begrijpen jullie dit. Adios amigo's en amiga's.