One legged human wolf

#6

•Hope•

Ik staarde vreemd naar de kleine puntoor achtige wezentjes. 'Nou euhh hoe gaan we dit verklaren?' 'Geen idee verzin jij maar wat'. 'Waarom moet ik alles nou weer verzinnen, doe zelf ook eens wat'. 'Begin eerst maar eens met jullie naam' zei ik. Ze keken verschrikt op. 'Oh tuurlijk hoe kunnen we zo dom zijn'. 'Hoe dom jij kunt zijn zul je bedoelen'. 'Haha heel grappig wijsneus maar jij hebt jezelf ook niet voorgesteld dus dat maakt je zo dom als mij'. 'Hmpfff laten we onzelf nou eerst maar voorstellen'. 'Ander omderwerp slim, ik ben Max en die wijsneus naast mij is .......' 'Dax aangenaam'. 'Euh ook aangenaam mijn naam is Hope'. 'Ja dat wisten we al'. 'Doe eens een keer niet zo bijdehand Max dat kan zij toch niet weten'. 'Nee maar daarom kunnen wij het wel weten'. 'Ik zweer het ik vermoord jou nog eens een keer'. 'Ik wil jullie gesprek niet onderbreken maar wat zijn jullie?' 'Wij zijn feeën'. 'Feeën? Maar die bestaan toch niet meer?' 'Jawel we zijn met velen en we.......' 'Hou je mond straks vertel je haar onze geheimen nog einstein'. 'Je noemt me nu slim'. 'Ach hou toch je mond'. 'Waarom zijn jullie hier en waarom kan ik jullie horen?' 'Natuurlijk kan je ons horen, wij zijn speciaal aangewezen als je begeleiders totdat je ons niet meer nodig hebt en daarom kan je ons horen'. 'En waarom zijn jullie aan mij toegewezen?' 'Omdat onze baas wilde weten hoe jij de alpha zijn bevel kon negeren'. 'Geloof me dat wil ik zelf ook weten'.

•Nicole•

'Kai ik trek dit niet meer'. 'Nicole rustig we vinden haar wel'. 'Ja maar al die vieze gluiperige rogues dan die daar rondzwerven' riep ik wanhopig. 'Hope is sterk lieverd, het komt allemaal goed'. 'Ja maar sinds Ryan is ze dezelfde niet meer, en dat baart me ook zorgen'. 'Wel we hebben het er ook nooit met haar over gehad, misschien hadden we haar dan wat meer begrepen'. 'Zeg je nou dat ik mijn eigen dochter niet begrijp!' 'Nee dat ze ik niet Nicole, maar je moet weten dat ze zich echt wel redt. Ze heeft vast voor een reden alpha Crixus zijn bevel kunnen negeren, dat bewijst dat ze sterk is'. Ik zuchtte. 'Ja je hebt gelijk, ze is sterk, ze redt het wel totdat we haar gevonden hebben. Hopelijk'.

•Max•

'We zouden beginnen moeten met lopen, het is nog wel even een paar kilometers' zei ik. 'Een paar eerder een paar hondert jij ei' zei Dax. 'Je bent zelf een ei, ik probeer het tenminste positief in te zien, jij daarintegen'. 'Hahah wat zijn we weer slim, hoe kan je nou iets positiefs daaraan zien, het is zover vliegen'. 'Jullie mogen ook wel op mijn rug hoor' zei Hope. Dax gezicht klaarde helemaal op. 'OMG dankje dankje dankje dankje Hope ik hou nu al van je'. 'Slijmbal'. 'Horen wie het zegt'. 'Als de heren klaar zijn met kibbelen kunnen we dan gaan?' vroeg Hope. 'Ja wacht even dan ga ik op je zitten' zeiden Dax en ik tegelijk. 'Hé ik was eerst'. 'Nee ik'. 'Nee ik'. 'Hou op me na te praten', zeiden we alweer tegelijkertijd. 'Uggg ga nou maar gewoon op mijn rug zitten' zei Hope geïrriteerd. 'Jaja miss ongeduld we zitten al' zei ik. 'Hou jullie vast en zeg me welke kant op' zei Hope.'Waarom moeten we je stevig vast.......... ahhhhh !!!!!Niet zo snel mens ik val bijna' gilde Dax. Ik moest lachen waardoor ik er bijna zelf afviel. Nu moest Dax lachen en viel er wel af. Hope stopte en ik vloog tegen haar nek aan. 'Kun je niet wat zachter remmen?' vroeg ik over mijn hoofd wrijvend. 'Als je je vriend nog mee wil nemen niet'. Ik mokte 'oke dan, Dax schiet op ik wil weer verder'. 'Jaja ik kom al een seconde'. Hij klom er weer op en we renden verder. 'Waar moeten we eigenlijk heen?' vroeg Hope. 'We gaan naar de oude wijze lichtelijk gestoorde man' zei Dax. 'En waarom moeten we naar hem toe?' vroeg Hope. 'Omdat hij misschien wel de enige is die antwoord heeft je vraag' zei ik. 'Ja maar ik vind hem eng' zei Dax. 'Ach stel je aan het is maar een man'. 'Ja een man met een pshychische stoornis en die heel heel heel erg eng is'. 'Dax je stelt je aan'. 'Wacht maar tot je hem ziet dan ben je het met me eens'. 'Dat zien we dan wel weer'. 'Dit word nog een lange reis' zei Hope zuchtend. 'Ah kom op Hopey zo erg is het niet' zei Dax. Hope stopte met lopen en stond stil. 'Euh Hope is er iets?' vroeg ik. 'Nee, niks, had alleen wat last van m'n poten meer niet, kom dan gaan we verder'. Dax en ik keken elkaar aan, haalden onze schouders op en gingen goed zitten en Hope rende verder.

En was het leuk? Wat zijn Max en Dax toch weer schatjes, volgensmij ben ik verlief op ze😳.
Ben ik de enige? Genoeg over mijn trieste liefdesleven. Dit was het voor nu adios Amigo's en Amiga's.