One legged human wolf

#11

•Björn• ;)

'Stop' gilde ze. Ik keek verbaasd naar het meisje dat blijkbaar mijn zielsverwant is. Ik voelde het toen ze mij sloeg, de tintelingen. Alleen ik snap niet hoe dit kan, zij is een weerwolf en ik een Maan-God. Twee aparte werelden. Ik zal het straks aan de andere Maan-Goden moeten vertellen. Iedereen keek om naar haar behalve de kryllo die voor die puntoor achtige wezentjes stond. God ik weet hun namen nog steeds niet uit me hoofd. Voordat ik iets kon doen rende ze naar hun toe en sprong ze op de Kryllo, en ik keek haar maar bezorgd aan.

•Hope•

Ik sprong op het beest zijn rug en sloeg mijn handen om zijn nek toen hij als een wilde op en neer begon te springen. 'Stop' bulderde een zware mannenstem. Het beest bleef stilstaan waardoor ik bijna van hem afviel. 'Jij, ga van hem af'. Ik mokte wat maar ging van dat ding af. Ik rende zowat naar Max en Dax en hield ze stevig in mijn armen. Ze klemden zich aan mij vast en ik voelde hoe ze trilden van angst. 'Zijn jullie gek geworden?! Je laat ze toch niet opeten door dat beest?!' 'Spreek niet op die toon tegen mij'. 'Ik doe wat ik wil, en ik en Max, Dax gaan nu naar huis'. 'Je bent weggelopen, je hebt geen thuis meer'. Autsjj dat raakte me wel. 'Ja en daar heb ik zelf voor gekozen'. 'Mag ik iets zeggen?' Ik draaide me om en zag Björn zenuwachtig kijken. 'Ga je gang Björn'. 'Zij is mijn zielsverwant'. 'Dat is onmogelijk?!' 'Dat dacht ik ook maar toch is het zo'. 'Ik wil je graag onder 4 ogen spreken'. Hij knikte. 'Hope zou je even buiten willen wachtten?' 'Mogen Max en Dax mee?' Hij knikte. 'Oke'. Ik opende de deur en verliet de kamer terwijl Björn de deur achter mij sloot. 'Alles oke?' vroeg ik ze. Ze knikten trillend. Na een half uur ging de deur open en kwam Björn naar buiten. 'Jij en je vriendjes mogen gaan op een voorwaarde'. 'En die is?' 'Jullie komen hier nooit meer terug'. 'Dat is zo geregeld, laten we gaan'. Ik liep vooruit maar merkte dat Björn niet achter me aankwam. 'Björn?' 'Ik kan niet mee Hope' zei hij met tranen in zij ogen. Nu begon ik ook te huilen. 'Ik snap het niet' snikte ik. 'We kunnen niet bijelkaar zijn, jij bent een weerwolf en ik een Maan-God'. 'Ja maar.......' 'Het is beter als je nu gaat Hope, ik wens je het beste. Dit is de laatste keer dat je me zult zien'. 'Nee Björn' snikte ik zachtjes. Opeens was er een fel licht en ik klemde Max en Dax stevig tegen me aan. Ik opende me ogen en zag dat ik weer in me wolvenvorm precies lag waar ik voor het hele kidnap gebeuren lag. Ik draaide me om en zag Max en Dax raar om zich heen kijken. Maar toen realiseerde ik me iets......Björn. Ik was zojuist me mate verloren.

•Björn•

Ik zag hoe ze snikkend verdween naar haar eigen wereld. Proximus legde een hand op mijn schouder. 'Het is voor jullie alle 2 het beste'. 'Ja maar Proximus.........'. 'Geen gemaar, ga naar je kamer je verdriet verwerken'. Ik knikte alleen maar en strompelde naar mijn kamer. Ik negeerde de vreemde blikken van iedereen toen ik langs ze liep. Ik geef ze ook geen ongelijk, je ziet niet vaak dat een Maan-God heeft gehuild. Ik opende de deur van mijn kamer en draaide de deur opslot, ik had nu even geen behoefte aan bezoek. Ik ging zitten aan tafel en begon te tekenen, iets wat een gewoonte van mij was als ik down was. Na een klein uurtje was ik klaar en bekeek ik mijn resultaat. Ik had Hope getekent. Tranen rolden stiekem over mijn wangen en vielen een voor een op het vel papier dat voor mijn neus lag. Ik veegde mijn tranen af en verfrommelde de tekening om het met een schreeuw naar de andere kant van de kamer toe te werpen. Ik liet me vallen op mijn bed en begon in mijn kussen te schreeuwen van de frustratie. Na een aantal minuten had ik er geen stem meer voor en begonnen de tranen weer opnieuw een voor een over mijn gezicht te rollen. De zoute smaak van tranen kwam terecht in mijn mond en ik veegde ze ruw weg. 'Björn alles oke?' hoorde ik Proximus vragen. 'Ja alles gaat prima, laat me met rust'. 'Björn laat me binnen'. Nee ga weg, snap je niet dat ik alleen wil zijn'. 'Björn je kunt dit niet opkroppen, praat met me. Geloof me je zult je daarna een stuk beter voelen'. 'Ik heb net mijn zielsverwant weggestuurd, hoezo zou ik me dan beter voelen?!' Ik hoorde hem zuchtten aan de andere kant. 'Dan moet je het zelf maar weten Björn, maar als je er over wilt praten dan ben ik er voor je'. Ik hoorde het geluid van zijn voetstappen minderen en ging rechtop zitten. Ik strompelde naar de badkamer en gooide een plens koud water in mijn gezicht. Ik pakte een handdoek van het rek en droogde mijn gezicht af. Ik keek in de spiegel en schrok. Daar stond een jongen, zijn gezicht stond gebroken en zijn ogen waren rood van het huilen. Ik raakte met mijn gezicht mijn vingers aan. Dit was geen jongen dit was ik.

Een ietsiebietsie kleiner als het vorige hoofdstuk maar nu wel een kijk vanuit Björn. En wat vonden jullie van Björn zijn reactie? Ik zal spijtig moeten mededelen dat ik nog maar een paar keer een klein stukje vanuit Björn ga doen, want ja hij is dus uit haar leven. Meer zeg ik niet jullie zullen het maar moeten lezen. Adios amigo's en amiga's.