free | Tom Marvolo Riddle fanfic

4

31 Aralık 1937

Hava kapalıydı, soğuk ve yağmurluydu.
Küçük çocuk odasında oturuyordu. Bugün bir ziyaretçisi olacaktı.

Merdivenden Profesör ve yetimhane görevlisi yukarı çocuğun yanına çıkıyorlardı.

"Mektubunuzdan sonra kafamın karıştığını söylemeliyim Mr. Dumbledore."

"Burada kaldığı sürece Tom'u ailesinden kimse ziyaret etmedi..."

Koridora vardıkları sırada görevli kadın biraz yavaşladı ve Profesöre yakınlaşarak sessizce konuşmasını sürdürdü.

"...Tomla öteki çocuklar arasında bazı olaylar yaşandı, çok kötü olaylar."

Ufak bir sessizliğin ardından görevli bir kapıya doğru ilerledi ve kapıyı tıklattı, ardından hemen açtı.

"Tom, bir ziyaretçin var."

Tom ilgiyle kafasını kaldırdı. Profesör içeriye girerken "Nasılsın Tom?" diye sordu.

Başta herhangi bir cevap gelmedi, Tom gelen kişinin kim olduğunu gördükten sonra ilgisizce arkasını döndü ve camdan dışarıyı izlemeye başladı.

Profesör ağır adımlarla içeriye giriyor, etrafı süzüyordu. Sonra Tom'un dolabında duraksadı. İlgiyle dolaba yakınlaşırken Tom kafasını çevirmeden "Yapma." dedi.

Profesör 'pekala' diyerek Tom'un yatağının üzerine oturdu. Tom ise sandalyesine.

Bir süre sessizce oturdular. Profesör etrafı incelemeye devam ediyordu. Çocuğun masasının üzerinde bir kitap duruyordu. Etrafında ve içine sıkıştırılmış bir kaç kağıtla, resimle beraber. Cam kenarındaki boşluğa bir kaç taş diziliydi, duvardaki boruya bir manzara resmi sıkıştırılmıştı.

Sessizliği çocuk bozdu.

"Sen doktorsun değil mi?"

"Hayır, ben bir profesörüm."

Çocuk tereddüt etmeden 'Sana inanmıyorum' deyiverdi. Karşısındaki yabancıyı dikkatle izliyordu. Konuşmasını sürdürdü.

"Muayene edilmemi istiyor..."

"...Onlara göre farklıymışım."

"Belki de haklıdırlar."

"Ben deli değilim."

"Hogwarts, delilerin gittiği bir yer değil Tom. Hogwarts bir okul..."

"...Bir büyü okulu."

Tom uzun uzun adamı süzüyordu, hala inanmadığı açıktı.
Profesör devam etti...

"Bir şeyler yapabiliyorsun değil mi Tom? Diğer çocukların yapamadığı şeyler."

"Dokunmadan bir şeyleri hareket ettirebiliyorum; eğitmeden hayvanlara istediğimi yaptırabiliyorum."

"Bana kötü davrananlara kötü şeyler yapabiliyorum, eğer istersem canlarını yakabiliyorum."

Profesör duyduklarının, yetimhane görevlisinin koridorda bahsettikleriyle bir alakası olduğunu anlamıştı.

"Siz kimsiniz?"

"Ben senin gibiyim Tom. Ben de farklıyım."

"kanıtlayın."

Profesör kafasını çevirmeden solundaki dolabın alev almasını sağlamıştı.

Bunu gören Tom'un gözleri şaşkınlıkla açıldı ve dudağının kenarı hafifçe kıvrıldı. Profesör de tıpkı kendisi gibiydi.

Bir süre sonra dolabın içerisinden bazı tıkırtılar gelmeye başladı. Profesör, 'Dolabında dışarı çıkmaya çalışan bir şey var galiba Tom' deyince çocuk sandalyesinden kalkıp hâlâ alevler içerisinde olan dolabın kapağını açtı.

Tom'un gizlice başkalarından çaldığı eşyaları sakladığı kutuydu bu tıkırtıların sahibi. Tom kutuyu dolaptan çıkarttı. Dolabın kapağı hızla kapandı ve alevler sönüverdi.

Profesör yerinden kalkmıştı. Tom'a kutudakileri boşaltması gerektiğini söyledi.

Çocuk çaldığı eşyaları yatağa boşalttı.

"Hogwart'ta hırsızlık hoş karşılanmaz Tom. Hogwarts'ta büyü yapmayı değil onu kontrol etmeyi de öğreneceksin Tom. Beni anlıyor musun?"

Profesör odadan çıkıyordu ki Tom arkasından seslendi.

"Yılanlarla da konuşabiliyorum. Beni buluyorlar ve fısıldıyorlar. 'Benim gibi biri' için bu normal mi?"

Profesör bir süre duraksadı.

"Pek sayılmaz Tom. Çatalağız büyücülere pek sık rastlanmaz."

Ardından, Çocuğu geride bırakıp yetimhaneden ayrıldı. Böylelikle Tom ait olduğu yere, Hogwarts'a çağırılmıştı.