Konoha Lisesi (AKLIMDA)

Ayrılık :'(

O manzara... Hayal kırıklığı yarattı içimde. Taşınmışlardı ve beni aramaya veya mesaj atmaya bile zahmet göstermemişti. Hayır.. Hayır Sakura beni bırakmaz. Belkide okula daha yakın bir yere gitmişlerdir. Zaten Urano hep okulun evlerine ne kadar uzak olduğundan şikayetçi olmamışmıydı? Yan komşularının zillerini çaldım.

"Kimsiniz evladım?" dedi kapıyı açan yaşlı adam.

"Ben yan tarafta oturan ailenin çocuklarının bir arkadaşıyım. Acaba ne zaman taşıdıklarını biliyor musunuz?" dedim.

"İki hafta oldu delikanlı. Kahverengi saçlı bir genç adam ve pembe saçlı bir kız gelip eşyaları taşımaları için gelen firmaya yardım ettikten sonra gittiler. Kız genç adamla çok yakın gözüküyordu. " dedi adam. İşte bu sözler kalbimin parçalanması için yeterliydi.

"Teşekkür ederim, " dedim ve evin önünden uzaklaştım. Böylece hem bu evi hemde Sakura'yı geride bıraktım.

Eve geldiğimde kendimi direk yatağa attım ve biraz uyudum. Sonra telefonuma mesaj geldi.

' Hiç zaten bir selam sabah yok, ya bu kadar mı değersiziz be sizin gözünüzde. Hadi senden beklerim ama diğerleri ne alemde. Tabii sen de sevgilini hiç aramadığını da hesaba katarsak... Biz yokken kafanıza teker teker meteor mu ne düştü merakımdan soruyorum!!!' diye mesaj atmıştı Urano. Ne saçmalıyordu bu.

' Hn, sanane. ' diye cevap yazdım sadece. Sonra da kapının çaldığını duydum. Kapıyı açmamla birinin sıkıca bana sarılması bir oldu.

" Seni çok özledim Sasuke-kun!" dedi Sakura. Donup kaldım. Sonra onu kendimden uzaklaştırdım.

" Ama ben seni hiç özlemedim, " dedim soğuk bir şekilde. Sonra gözlerinin kırmızı olduğunu gördüm. Buraya gelmeden ağlamış olmalıydı. Ama neden?

Elimle çenesini tutup bana çevirdim. Evet, kesinlikle ağlamıştı. Bir anda duyduğum bütün sinirim uçup gitti. Çünkü bu yeşil gözler belli ki çok hüzünlüydü. Onu kendime çekip sarıldım.

"Sasuke-kun, lütfen. Beni hiç bırakma," dedi Sakura. Ağlıyordu.

"Asla. Üzgünüm,dediklerim için," dedim. Acaba neden ağlıyordu.

Urano'nun Ağzından:
Hastanede kaldığım odada uyuyordum ki bazı sesler duymaya başladım. Gözlerimi biraz araladım, hâlâ uyuyormuş gibi gözüküyordum.
"Uyanması gerekirdi. Yakında uyanmazsa-" dedi Tsudane-sama ve tabii ki, lafını böldüm.
"Ne yazık ki gebercek. Ama eğer ölürsem ve kefenimi maviden başka bir renk görürsem diğer dünyadan hortlar yanınıza gelirim," dedim ve gözlerimi açtım.
"UYANDIN!!!!" diye Sakura'nın çığlık atmasıyla kulaklarımın iflas etmesi bir oldu. Çırtlak sesli olsada bu sesi hayatımı kurtardı. Yani bana kalan , en azından hala koku alıyorsun diye kendimi avutmak.
"Tabiki uyandım. Sadece karnıma bir kurşun yedim o kadar. Yani en azından daha havadarım artık, bi de olaya o yönden bak." dedim dalgaya vurarak ama vurulduğum yer fena acıyordu.

İyi okumalar. Devamı ve tüm cevaplar sonraki bölümde...