A Prostitute For a Mate

32 Kaizen's POV

I woke up with the sudden convulsion I get. Hindi ako mapakali sa pakiramdam na paggising ko ay hindi ko alam kung anong nangyayari sa aking katawan.

Sunod ay narealize ko na matagal na pala akong nakatulog at ang hindi ko maunawaan ay kung bakit nagising ako. Pero sa kakatitig ko sa kadiliman ay hindi ko malaman kung saan ako kukuha ng sagot para sa mga tanong na tumatakbo sa aking isip.

Sinubukan kong abuting ang aking espada sa aking gilid ngunit wala akong makapa kundi malambot na kumot.

I rolled to the right at tiningnan ko kung naroon ang espada ko pero wala rin akong makapa roon.

Nothing but more mattress, soft and deep. Iyon lang ang meron na siyang ikinataka ko. Sa pagkakaalam ko kasi ay lagi kong inilalagay ang espada ko sa gilid ng aking kama.

Itinatabi ko iyon sa pagtulog dahil mas ramdam kong protektado ako pag ganoon. Nakalimutan ko bang gawin iyon ngayon?

Isa pa sa kinatataka ko ay 'yung katotohanan na wala akong makita ngayon. E' dapat ay hindi ganito. Dahil dapat ay nakakakita ako sa dilim gamit ang kakayahan ng aking lobo.

I'm not blind for all the help of my wolf senses. Though, I guessed the curtains were shut tight, for not the slightest whisper of starlight reached me. It was quiet too. I reached out for the edge of the bed, and didn’t find it.

Damn? Kahit gusto kong umalis sa kama ay pahirapan kong gawin dahil hindi ko alam kung saan ang dulo no'n.

Patuloy lamang ako sa pagkapa ngunit lumalalim na ang gitla sa aking noo.

A wide bed? I thought, trying to find some humour in the situation. I let go the breath I’d been holding, the one I sucked in so fast when I woke. What was it that made me sleep in this bed? Akala ko ba nandoon ako kagabi sa opisina? Saka sa pagkakaalam ko hindi ganito kalapad ang aking kama.

I pulled my hand back, drew my knees to my chest. May nagdala sa akin dito sa kamang ito at ngayon ay ni wala akong kahit isang saplot. Pero alam kong walang kahit isang tagapaglingkod ang gagawa nito sa akin, they won't leave me naked against the night.

Kung sino man ang gumawa nito sa akin ay kinakailangan naming mag-usap ng masinsinan. But it could wait until morning. I just wanted to sleep, to let the day come. Only sleep had kicked me out, and it wasn’t about to let me back in.

Kahit gustuhin kong ipikit muli ang aking mga mata ay hindi ko na magawa para bang may pumipigil sa akin na matulog ulit.

Pero ano ba ang gagawin ko kung puro dilim lang ang aking nakikita?

So I lay there, naked in the strange bed, and wondered where my sword was. The noise came so quiet at first I could believe I imagined it. I stared blind into the darkness and let my ears suck in the silence. It came again, soft as the whisper of flesh on stone. Para bang may naglalakad sa loob ng kwarto pero ang mga paa nito ay walang ginagamit na sapatos kaya ang pagtama ng laman nito sa sahig ang siyang aking naririnig.

I could hear the ghost of a sound, and breath being drawn. Gusto kong isipin na baka ingay lang nang hangin na tumatama sa kurtina ang siyang aking naririnig na ingay pero may kakaiba roon. Alam kong hindi lang iyon basta hangin.

Ice ran up my spine, tingling on my shoulders. I sat up, biting back the urge to speak, to show what's hidden and the unseen terrors.

Gusto kong magtanong kung sino ang kasama ko sa kwarto pero bigla akong nakaramdam ng pagdadalawang isip.

Tila ba bumalik ako sa pagkabata at naduduwag akong magsalita.

I am not a six years old child for goodness sake!