PADAMRA

kötü haber

Saat 7 olmuştu. Hemen kalkıp hazırlamaya başladım. Eee okulun ilk gününden geç kalmak olmaz.

Pencereden dışarı baktım hava çok güzel görünüyordu. İnce bir şeyler giymeye karar verdim. Desenli beyaz bir T-shirt ve kapri. Taba rengi sandaletlerim ve kot ceketim. Ne giyeceğime karar verdiğime göre artık hazırlanabilirim.

Elimi, yüzümü yıkadım. Her zaman dümdüz olan saçlarımı taradım. Hafif çok hafif bir makyaj yaptım ve giyindim. İşte hazırım. Kahvaltı yapmadan evden çıktım.

Annem ve babam yokken kahvaltı yapmaktan hoşlanmıyorum. Ve kahvaltı yapmadığım günler çoğunlukta. Annem ve babam hep meşguller. Her zaman. Babam ihaleyle arsa alır annem oraya dikilecek binayı tasarlar. Ve asla boş zamanları olmaz.

Eğer onları biraz daha fazla görsem bu durumdan şikayetçi olmazdım. Sonuçta bana rahat bir yaşam sunuyorlar.
Neyse sıdalanmanın anlamı yok.

Okulum evime uzak olmadığı için yürüyerek gitmeyi tercih ediyorum.

Okula vardığımda en sevdiğim arkadaşlarım bir araya toplanmış konuşuyorlardı. Hemen onların yanına gittim. Victoria boynuma sarılıp 'Hoş geldin.' dedi. Ona ve diğerlerine selam verdim. Havadan sudan konuşmaya başlamıştık ki Joe koşarak yanımıza geldi.

'Rosie müdür seni çağırıyor acil olduğunu söyledi.'

Hadi ama okula adımımı yeni attım. Ne yapmış olabilirim ki? Ne yaramazlık yaptığımı öğrenmek için hemen müdürün odasına gittim.

Kapıya geldiğimde garip bir duygu hissediyordum. Korku mu merak mı bilmiyorum.

Kapıyı tıklatıp içeri girdim.
Müdürün suratında tanımlayamadım bir ifade var. Tombul çehresi birden fazla duyguyu aynı anda yaşıyor gibiydi.

'Gel Rosie otur lütfen, konuşmamız lazım.' dediğini yaptım. Daha da sıkıntılı bir yüz ifadesiyle konuşmaya başladı.

'Bunu nasıl söyleyeceğimi gerçekten bilmiyorum. Rosie bu haberi ben vermek istemezdim ama annen ve baban...'

'Evet annem ve babam... Yoksa onlara bir şey mi oldu?'

'Şey Rosie onalar bir kaza geçirmişler. Hastanedeler bugün izinlisin onların yanına git.' dedi.

Bu gerçek olamaz...