Heart of Diamond (Heart Series #5)

T W E N T Y - F O U R

Like/Follow my Facebook page: Thorned_heartu. Thank you.

Enjoy reading, tiniks at rosas.

...

I enjoyed him

Naalimpungatan ako nang makarinig ng mumunting boses na nakapaligid sa akin. I could smell the acidic scent of where I am. Kumunot ang noo ko saka dahan-dahang iminulat ang mga mata ko.

The blinding lights halted me from freely opening my eyes. Muli kong isinara ang mga mata ko at pumikit ng mariin. And when I feel like I can already face the lights, I opened my eyes again.

I felt a grip on my right hand. Agad na lumipad ang tingin ko sa taong mahigpit ang hawak sa kamay ko.

"B-Babe?" Agad na sambit sa akin ni Simour.

I could see how worried he is that I want to kiss it off his face. I want to tell him that everything is going to be alright.

"S-Simour?" bulong ko.

Mas lalong humigpit ang kapit ng kamay niya sa akin. He was even kissing the back of my hand.

"May masakit ba sayo?" tanong niya.

Biglang bumalik sa balintataw ko ang nangyari bago nandilim ang paningin ko. My heart immediately hammered.

"Simour, ang baby natin? S-Si Dorman, anong ginawa niya? I-Ikaw, are you okay?" Sunod-sunod kong tanong.

He kissed my hand once again. "Ang sabi ng doctor ay ayos lang naman ang baby natin. Mabuti at hindi ito masyadong naapektuhan sa nangyari. At si Dorman, bugbog-sarado iyon. I called Clad and asked help from him. Dumating siya kanina lang kasama sina Evs at Eros, nag-file sila ng case kay Dorman." His eyes went raging. "Pero sigurado ako na bago nila ito binigay sa pulis ay pinakain muna nila ng kamao ang gagong iyon."

Mas lalo akong kinabahan. Though, I felt relaxed knowing that Clad, Evs and Eros are here.

"B-Baka makulong sila, Simour," nag-aalala kong sabi.

He sighed and smiled a bit. "Hindi iyon. Tiwala ka lang sa akin at sa kanila. Nag-aalala sila para sayo, bumili lang muna sila ng pagkain. Maya-maya lang, nandito na iyon."

I pursed my lips. I caressed my womb with my left hand. "H-How about our baby, Simour? Should I be worried?"

Tipid siyang ngumiti. "Maayos lang daw sabi ng doctor. Panic attack raw ang nangyari. Mabuti na lang at nadala ka namin agad rito kaya hindi naapektuhan ang baby natin."

I nodded. "Thank God."

Ilang minuto kaming kinain ng katahimikan. Wala akong planong magsalita o magtanong pa. Ayoko na madagdagan pa ang alalahanin ko.

Bumuntong-hininga siya saka muling hinalikan ang kamay ko. "I'm sorry, babe," bulong ko.

Bumaling ang tingin ko sa kanya. "W-Why are you saying sorry?"

"Sorry kasi nang dahil sa akin nangyari ito. I could have chose a better group. I could have chose a better people. Kung ginawa ko iyon, sana ay hindi na nangyari ito. Dapat nag-ingat ako," aniya.

Malungkot ang mga mata niya. Magulo ang buhok at gusot ang damit.

I smiled a bit. "Shh... stop saying sorry. It's not a mistake that you make friends."

"But it's a mistake that I chose the wrong people," aniya. "I'm sorry, babe."

Tumango ako. "Kalimutan mo na iyon. At least you learned from it. Huwag ka na masyadong mag-alala, okay?"

He nodded. "Nagugutom ka ba?"

Tipid akong tumango. "Oo, eh."

"Hintayin na lang natin sina Clad. Sila ang bumili ng pagkain mo," aniya.