Büyücü B×B

Bölüm 2, Atanma

🏳️‍🌈🏳️‍🌈

2 ay önce

Heyecanla bilgisayarın başında hangi okula atandığıma bakarken derin derin nefes aldım.

Yanımdaki Emir benden daha çok heyecanlıydı bunu sürekli olarak salladığı bacağından ve ellerini sağa sola oynatıp çırpmasından anlayabiliyordum.

" Oğlum lan yazdığın her yer İstanbul içi olmasına rağmen heyecanlandım" dedi bir yandan omzumu sıkarken.

" Belli olmaz kırkbire kalmış da olabilirim" derken sesim her ne kadar sakin olsa da içten içe korkuyordum.

" Ya hadi ordan ilk beş yüzdesin zaten millet doğuyu tercih ediyor orası daha ucuz ve para biriktirmek kolay diye" bir yandan da kendi dediklerini pekiştirircesine başını sallıyordu.

Aslında haklıydı. Sıralamam iyiydi ve tercihlerimden birinin geleceğine emindim. Ama birinci olsam bile acaba elim çarptı da yanlış yer yazdım mı diye korkardım. Belirsizlik her zaman beni ürkütüyordu.

Genelde ücra yerleri yazmıştım ama arayıp her okuldan bilgi aldığım için ücra da olsa iyi olan okulları yazmıştım.

İstanbul'dan ayrılmak istememiştim çünkü tek arkadaşım olan Emir burada yaşıyordu ve ailem gibiydi. Belki çoğu kişi için saçma bir sebeptir ama bana yakın olan tek kişi ile arama mesafe koymak istememiştim. Zaten İstanbul'dan ayrılmak ve tanımadığım bir şehir ve kültürde zorlanmak istemiyordum.

Yığılma olduğu için kasan sayfa bir anda önümde açılınca anlık olarak ne yapacağımı şaşırıp Emir'e diktim gözlerimi.
Göz göze geldiğimizde
" Açıldı laan" deyip omzumu sarsmaya başladı.
Daha da heyecana kapılırken yavaşça kafamı çevirip sonuçlara baktım.

Sayfada aradığım yeri gözlerimle tararken sonunda istediğim yeri buldum ve elimle Emir'e gösterdim.

İkinci sıradan yazdığım okul gelmişti.

Anlık olarak tüm stres ve bilinmezlik üzerimden kalktı ve yerini saf mutluluğa bıraktı.

Oturduğum sandalyeden ayağa kalkıp Emir'e sarıldım sıkıca.

" Hayırlı olsun kardeşim"  sarılışıma aynı şekilde karşılık verirken omuzlarımdaki tüm gerginlik geçmişti.
" Sağol kardeşim darısı başına" dediğimde omzumu pat patlayıp
" İnşallah lan şimdi sen de çalışıyorsun sıkılırım ben, birkaç yere daha Cv bırakayım en iyisi" derken, aynı zamanda ağırlaşmış bedenimi sandalyeye yönlendirdi.
" Havada kaparlar seni"
serseri bir bakışla göz kırptı sadece.

Tekrar sandalyeye oturup kafamı geriye yatırdım.

Huzurluydum..
Aileme muhtaç değildim artık.

Adana'da yaşayan ailem ile aram pek iyi sayılmazdı. Sadece maddi olarak görevlerini yaparlardı ve onun dışında iletişim kurmazdık.
Belli şeyler yaşanmış ve bitmişti. Geçmişi hatırlamak istemesem de ailemi düşündüğüm her an aklıma sadece bir anı geliyordu.

Eşcinseldim ve kendimi bildiğimden beri farkındaydım.
Her zaman normal bir çocuktum arkadaşlarım arasında eğlenceli, akraba ortamında akıllı bir çocuk.

Fazla uçarı veya fazla sessiz değildim. Arada yaramazlık yapar bazen de akıllı bir çocuk olup anneme, babama yardım ederdim.

Lisede de değişen tek şey ergenliğin getirdiği fazla deli akan kanımdı.
Benim gibi gay insanları çevremde ve okulda bulmak zordu. Bulsam bile herhangi bir etkileşime girmezdim. Bu yüzden çareyi bazı uygulamalar indirmekte buldum.