Safe Ride With You

Chapter 36

After ng libing ni daddy. Kinahapunan ay nagbyahe na agad sila Maxine, Ate, Ryu, Tipp para sa race nila, and of course my sister needs to go home to her place, si Pria naman naiwan dito para samahan daw ako tsaka kaylangan nyang salbahin ang mga nag aabang na meetings ng kuya nya sa kompanya nila.

At si mommy. Kinahapunan din nun ay bumyahe na sya pauwi ng seol, kaylangan daw sya ng kapatid ko

Ilang beses nya pa ako tinanong kung sigurado naba talaga ako na hindi ako sasama sa kanya, at sumagot naman ako na kaya ko na ang sarili ko.

Si ate, sabi nya dadalawin nya naman daw ako dito sa bahay pag may free time sya lalo na umuuwi din yung friend kuno nya, friend with benefits tawag nun e, naglalandian ba naman sa harap ko.

After that day mas pinatunayan ng tadhana sakin na kaylangan ko maging matatag, matapang at palaban, kasi kung ilulugmok ko ang sarili ko sa sakit ng mga nakaraan. Siguro talo na ako ng problema ngayon.

I stopped racing, maybe hindi yan ang para sakin. Pero thankful parin ako kasi sa maliit na panahon naging trainer ako, naging winner, naging racer, sayang man ang opurtunidad nayun dahil naging top 10 ako pero I know mas deserve ng mga nandun manalo kaysa sa akin.

2 weeks later umuwi si Tipp mag isa dito sa new york galing sa race nila sa Canada, tinext din ako ni Maxine na uuwi na sila ng pilipinas. Di nadin kami nag uusap ni Ryu simula nung huli naming pag uusap, talagang binibigyan nya ako ng space.

I also found out that he was the winner, and even if I didn't admit it, he knew I was proud of him.

I love Ryu, but now? I will finish school before him and I hope that when that day comes, I wish I am not too late.

"Do you love him?" Tipp asked me a random question dito sa labas ng bahay ko

"Who?" Tanong ko pabalik na alam ko naman sino tinutukoy nya

It's already 11:00pm ng di ako makatulog kaya agad ako nagtimpla ng kape at lumabas para magpahangin. Kaso pagkalabas ko nakita ko din syang nagkakape sa labas ng bahay nila nakaupo sa hagdan kaya ayun lumapit sya sakin

"Gabriel Ryu." Maikling sagot nya pero di ako umimik. Alam nya naman ang sagot sa katanungan nayan.

Tumawa lang ako kaya napatingin sya sakin ng seryoso na ang mukha

"I can see how much you love him and his love for you is the same" aniya

"I remember the day when you leaned on your daddy's coffin, then you fell asleep... He immediately asked the permission of your daddy if Ryu could carry you," he laughed  "So after that he took you to your room so you could rest properly, and he called Maxine to keep an eye on you because you have a fever, but do you know that every minute he comes to your room to check if you are okay, or if you have taken your medicine every 4 hours"

"When it comes to the story of your whole being.... I lost." Sambit pa nya

"When it comes to being caring for you... I lost"

"And when it comes to love... Yuri, I lost"

"Tipp" Wika ko

"It's okay, My lady. We didn't even get into a relationship, but I'm still grateful because you were a part of changing my attitude." Mas lumawak ang ngiti sa kanyang labi

"Trust in his promises, I know he won't let you down." Bilin nya

"Thank you" Tanging nasagot ko sa kanya

"Thank you" Sagot nya din

"So.... we're still friends right?" He asked kaya napatawa ako

"Of course." Sabi ko at agad syang niyakap,

Niyakap nya din ako pabalik.

Ramdam ko ang luha sa mga mata nya pero alam kong masaya din sya.

Hindi ako ang babaeng para sayo Tipp, mas nararapat sayo ang susuklian ka sa pagmamahal na ibibigay mo at hintayin mo lang. Parating nayun for sure.

At pag dumating man ang panahon na masaya kana sa babaeng hinihintay mo. Sobra sobrang magiging masaya din ako para sayo.

Maraming dahilan kaya tayo nagmamahal, Marami din ang dahilan kaya tayo nasasaktan, Pero isa lang ang alam natin, yun ay handa tayong sumugal ano man ang mangyari.

Pagkatapos ng gabing yun mas naging busy narin ako sa sarili ko, studies at work pinagsabay e.

Work at studies lang pwede ipagsabay, bawal ang mga tao.

Ang dali lang talaga ng panahon. Parang kahapon lang umiiyak ako dahil sa pagkawala ni daddy, Pero ngayon 10 month's passed na.

"Where are you after this?" Tanong ni Pria ng makasalubong ako dito sa opisina

Pagkatapos ng klase, diretso na agad ako sa opisina, minsan di sumasama sa akin si Pria papunta dito kasi medyo busy din sya.

"Home, Eat, and Sleep" Sagot ko sa kanya

"Let's have dinner at home later, it's  Tipp's birthday."

Parang bigla akong inantok sa sinabi ni, Pria.

Ayoko sanang pumunta, pero ano pabang idadahilan ko? E magkapitbahay lang naman kami.

Gaya nga ng napagkasunduan namin ni Pria ay pagkatapos ko dito sa trabaho ay agad na akong umuwi ng bahay, di na kami nagsabay umuwi, nauna na kasi sya kanina palang.

Pag-uwi ko ng bahay ay bumungad agad sakin ang tahimik at tanging yapak lang ng mga paa ko ang naririnig ko.

Takot pa ako mag isa, lalo na pag gabi pero kaylangan kong masanay.

Kaylangan na kaylangan ko.

Nagsimula ako sa buo at masayang pamilya. May malaking bahay, maraming pera, maraming helpers. Nagsimula ako nun nung bata palang ako, nung hindi ko pa alam ano ba talaga ang sinasabing problema, dati rati masaya na ako makauwi lang sila mommy at daddy galing sa shootings nila. May dala pang dunkin' donuts na pinagsasaluhan namin ni ate, hmmm yummy. Nagtuloy tuloy sa puntong mabawasan kami ng isa, which is my Mom, another is my Yaya and her husband, naging masaya kami tatlo ni daddy, ate at iba pang helpers kahit wala sila mommy at Yaya fhey, pero nung umalis din si ate, until unti nang gumuguho ang mundo ko, but my dad help me. Tinulungan nya ako para hindi gumuho ang mundo ko kahit kami nalang dalawa ang maiwanan naging masaya kami ulit kahit papano. But... It is true that there is no happy ending.. My dad left me too dahilan para mapatanong ako sa sarili ko.

'What did I do that made them leave?'

'Is there something missing from the time and efforts I gave?'

'Is my love not enough?'

Or

'I wasn't really good enough for them to stay.'

Nagsialisan na sila.

At ngayon ay nag iisa na ako.

Ang hirap lang kasi tanggapin na pagdilat ko sa mga mata ko kinaumagahan wala akong nakikitang nagkakape sa balcony, (My dad) Wala akong nakikitang nagcecellphone habang nag b-breakfast, (which is my sister) Wala akong nakikitang nagmamadaling magbihis para sa shoot nya (yes mommy, it's you) at Wala akong nakikitang nagwawalis ng buong bahay (Hello Yaya)

Wala akong kasabay mag breakfast, lunch at dinner,even snack's.

Pag uwi ko naman galing school at work walang nagsasalubong sakin kundi ang hangin galing sa aircon.

It's cruel isn't it?

I wish I can go back for those time we were complete. But I know I cannot.

"Yuri Coleen, Let's go, the party is going to start!" Pag iingay ng boses babae sa labas ng bahay ko

It's Pria. I know her thin voice, It's irritates me everytime. But I still love her.

"What now?" Walang emosyong wika ko ng mabuksan ang pinto, at gaya ng inexpect ko, sya nga. Si Patricia Raine nga ang nasa labas.

"Tipp are looking for you, come on." Aniya sabay hatak sakin papunta sa bahay nila

Sometimes Pria is so annoying, but thanks for her, I found a new sister.