Łamacz serc (League of Legends: Viego & OC FanFiction)

4. powrót do domu

Odkupienie znalazło się przy brzegu Sudaro wczesnym rankiem. Zauważyłam port, pełen statków i ludzi – westchnęłam z ulgą. Udało się, a więc tak naprawdę mi się udało. Do moich oczu zaczęły cisnąć się łzy. Tyle dni poszukiwań, wyrzeczeń i trudów, ale w końcu się udało.

- Marie?

Obok mnie stanął Viego. Uśmiechał się lekko. Odpowiedziałam mu podobnym gestem. Cała ta podróż była trudna i pełna niepokoju dla mnie, ale ostatni jej etap, na Odkupieniu, napawał nadzieją i sprawiał, że czułam się bezpiecznie.

- Zabierzesz Ostrze do swojego króla. – Viego wyciągnął dłoń za plecy, a tam natychmiast pojawił się ogromny miecz. – Gdy pokonacie bestie, wróci do mnie samo.

Przełknęłam tylko ślinę. Ostrze było ogromne i ciężkie. Wtedy na Wyspach nie zdołałam go nawet unieść. Jak teraz miałabym zabrać go ze sobą?

- Spokojnie, Marie. – Viego ustawił ostrze pomiędzy nami na sztorc i cofnął dłoń. – Ostrze da sobie radę samo. Musisz tylko pokazać mu drogę i cel.

Miecz zabłysnął magią. Stał niewzruszenie, wyciągnęłam więc do niego dłoń. Ostrze owinięte było Mgłą, która niemal natychmiast sięgnęła do moich palców. Była zimna i przerażająca, ale czułam, że nie zrobi mi niczego złego. Tak samo jak Ostrze. Stal była twarda i ostra, a magia paliła i mroziła jednocześnie moje palce. Czułam jednak, że tak samo, jak Mgła, tak i Ostrze jest mi przychylne.

- Chodź, zabiorę cię na brzeg. – Viego wyciągnął swoją dłoń.

Bez wahania ujęłam jego palce. Mgła splotła ten uścisk jeszcze mocniej, co jednak wcale mi nie przeszkadzało. Viego przyciągnął mnie do siebie i wziął na ręce. Pisnęłam tylko krótko – nie, stanowczo nie tego się spodziewałam!

- Spokojnie, Marie – zaśmiał się. – To nie potrwa długo.

Viego stanął na burcie, a zaraz potem skoczył wysoko, wysoko do góry. Na to wszystko moje serce stanęło w jednej chwili, mimowolnie złapał się jego szyi, mocno wtulając się w jego ciało. Czułam lekkie podmuchy wiatru i świst powietrza w moich uszach. Szybko jednak to uspokoiło się.

- Już po wszystkim, Marie.

Otworzyłam oczy i z zaskoczeniem zauważyłam, że jesteśmy już nie na łodzi, ale na brzegu. Plaża była spokojna i cicha, widać jednak było niedawne ślady walki i chaosu – a zatem bestie musiały zaatakować Sudaro po raz kolejny. Westchnęłam tylko. Zbyt długo mnie nie było, ale w końcu niosłam nadzieję dla naszego ludu.

Viego odstawił mnie delikatnie na ziemię. Zażenowana poprawiłam poły sukni i spuściłam wzrok.

- Marie, nie czas na to. – Zrujnowany król był w doskonałym humorze. – Twoje piękne, słoneczne Sudaro chyba ma dość już tych bestii. No, zmykaj z Ostrzem.

Pokiwałam tylko głową i ruszyłam przed siebie. Ostrze lewitowało tuż obok mnie, otoczone Mgłą i przeklętą magią. Nie wyszłam nawet z plaży, gdy zatrzymałam się i zerknęłam za siebie. Nad brzegiem nie było jednak ani Viego, ani nawet śladu po nim. Ocean był spokojny i cichy – w zasięgu mojego wzroku nie widać było też Odkupienia.

Wszystko wydawałoby mi się snem, gdyby nie to, że tuż obok mnie w powietrzu tkwiło ogromne, przeklęte Ostrze. Miecz błyszczał złowrogo. Moje serce jednak nawet nie drgnęło na ten widok – nie bałam się ani Ostrza, ani otaczającej go Mgły. Te przeklęte osobliwości prosto z Wysp Cienia nagle wydały mi się miłe jak nikt i nic innego na świecie.

Odetchnęłam i dotknęłam dłonią zimnego Ostrza. Zabłyszczało przyjaźnie, a Mgła od razu owinęła się wokół moich palców. Ruszyłam w stronę Pałacu, mijając najpierw małe, pojedyncze domy, a potem duże kamienice.

Było wcześnie rano, niewielu maruderów przemierzało ulice, ale ci, którzy mnie zauważyli, uśmiechali się. I dopiero widok ogromnego Ostrza sprawiał, że w ich oczach pojawiała się obawa.

Przełknęłam ślinę i mimo wszystko ruszyłam przed siebie. Minęłam rynek i moją pracownię na rogu ulic, ominęłam wszystkie domy i znalazłam się aż pod bramą Pałacu.

Przed otwartymi na oścież metalowymi wrotami stało kilku strażników. Spojrzeli na mnie z uwagą, gdy się zbliżyłam. Część z nich chwyciła też za swoją broń, widząc sunące obok mnie ogromne, przeklęte Ostrze.

- Ja... - zaczęłam niepewnie.

- Marie!

Zerknęłam w bok, skąd dobiegał do mnie krótki krzyk.

- A-Adon...

Z promiennym uśmiechem, choć uważnym spojrzeniem podszedł do mnie jeden z żołnierzy. Nie trzymał rąk na broni, jednak jego wzrok wciąż wpatrywał się podejrzliwie w Ostrze.

- Adon! – odetchnęłam z ulgą.

- Marie, gdzieś ty była? – Mężczyzna stanął przede mną. – Wszyscy od zmysłów odchodziliśmy, gdy nagle zniknęłaś. Co się stało?

- Znalazłam je, Adon – odpowiedziałam. – Ostrze. Zrujnowane Ostrze, które potrafi zgładzić tytany.

Adon zerknął najpierw na mnie, potem na Ostrze, a potem znów na mnie.

- Marie... - wyszeptał z niedowierzaniem. – Czy ty naprawdę... na bogów...

Więcej nie zdołał powiedzieć, tak samo zresztą, jak ja – głośne krzyki i jeszcze głośniejszy alarm rozległy się wokoło.

- Adon? – zapytałam zlękniona.

- Bestie – odpowiedział. – Wróciły. Marie! Jeśli to naprawdę jest to Ostrze, to czas go użyć.

- To jest to Ostrze - zapewniłam.

Adon skinął tylko głową i sięgnął ku Ostrzu. Miecz rozbłysnął przeklętą magią Wysp, a Mgła uniosła się wokół niego z przeraźliwym krzykiem. Ostrze obróciło się, przecinając ze świstem powietrze, o cal mijając dłoń Adona.

- Marie, odsuń się! – zawołał żołnierz.

Nie usłuchałam go. Stanąwszy między nim, a Ostrzem, oparłam dłonie o zimną stal. Miecz zabłyszczał niebezpiecznie, jednak uspokoił się od razu. Podobnie zresztą, jak Mgła.

- Marie... - westchnął Adon.

- Adon! Mamy rozkaz ewakuować mieszkańców! Rusz się!

- Schowaj się, Marie – polecił mi jeszcze, biegnąc za resztą żołnierzy.

Uniosłam za nim dłoń, chociaż wiedziałam, że nie zdołam go zatrzymać. Jęknęłam jedynie, bo krzyki powtórzyły się, tym razem głośniejsze i żałośniejsze. Przełknęłam ślinę i złapałam poły sukni, biegnąc dokładnie tam, skąd wszyscy uciekali.