Ölüm nasıl bir şeydi? Bu hissettiği boşluk ölümün hissi miydi?
Ölmediyse ona ne olmuştu?
Neden hiçbir şey hatırlamıyordu?
Her anı neden puslu bir gecenin ardına gizlenmişti?
Hayat ondan ne istiyordu ya da o hayattan ne bekliyordu?
Kurtulmak mı ölme...
"Birazdan gelecek bebeğim. Aradık ya az önce." dedi kardeşine Kağan. Sıkıntıyla ofladı Algın. Babasını özlemişti. Babası bugün o uyanmadan çıkmıştı ve her zamanki geliş saatinden daha geç bir saat olmasına rağmen hala gelmemişti.
Algın camdan dışarı bakarken babasının arabasının bahçeye girdiğini görünce kapıya koştu. Hızla kapıyı açıp henüz arabadan inen babasına koştu. "BABAM!" diyerek babasının onun için açtığı kucağına atladı.
"Bebeğim!" dedi kızını öpücüklere boğan Barlas.
"Neden bu kadal geç kaldın?" dedi Algın kızın bir ifadeyle bakmaya çalışırken. Barlas onun bu haline güldü. "Bebeğime bir sürprizim varda ondan." dedi Barlas ve tek eliyle arabanın kapısını açtı. İçeriden kapının açılmasıyla bir köpek indi.
Algın kocaman gözlerle köpeğe baktı. "Onun adını senin koymanı istiyorum. O artık bizimle beraber yaşayacak." dedi Barlas. Algın hemen babasının kucağından inip köpeğin yanına gitti. Hızla köpeğe sarıldı.
"Senin adın bundan sonra Venüs olsun. O bil gezegen. Götte tocaman ve uzat ama telestopla gölebililsin." dedi Algın. O tam bir gökyüzünü tutkunuydu. Gökteki her şeyi merak ediyordu. Odasını bile bir sürü gök cismi oyuncaklarıyla doldurmuştu. Köpek sanki anlamış gibi havladı. Belki de anlamıştı. Kim bilebilir ki?
"Hadi içeri geçelim kızım. Hava soğuk." diyerek Algın ile içeri geçti. Tabi arkalarından da Venüs.
"Töpet nelede uyuyacat?" diye sordu Algın.
"Ben bir şeyler istedim yarın gelecek. Bugün ise koltukta falan uyur." dedi Barlas.
"Olmaz. Olası lahat deyil. Benim yatağımda yatabilil." dedi Algın. Ve devam etti. "Bende babamla uyulum." dedi gülerek.
"Hiç bir fırsatı kaçırma zaten." dedi Kağan.
"Babacım?" dedi Algın şirin şirin sırıtırken. Bir süredir Algın'a odasını alıştırmaya çalışıyordu ancak Algın hiçbir şekilde babasından ayrı uyumak istemiyordu. Barlas'a göre hava hoştu ancak Algın'ın birazda olsa kendi odasına alışıp gerektiğinde geceleri babası olmadan uyumasını istiyordu.
"Peki babacım ama sadece bu gecelik." derken bunun boş bir cümle olduğunu oradaki herkes biliyordu. Çünkü Algın babası onu yatağına yatırsa bile gece kalkıp tekrar babasının yanına geliyordu.
Algın kafa salladığında Barlas konuşmaya devam etti. "Haydi bakalım herkes uyumaya. Hem yarın sizin kursunuz yok mu? Neden hala ayaktasınız?" dedi Barlas ikizlere.
"Abi Algın bizi bırakmadığı için olabilir mi?" dedi Çağan. Barlas kızına döndüğünde şirince sırıtan yüz ifadesiyle karşılaştı. Şimdi nasıl onu uyarabilirdi ki? O böyle bakarken dili tutuluyordu.
Bir şey söylemeden kızını kucağına aldı. Algın'da bunu bekliyormuş gibi hemen kafasını babasının boynuna gömdü. O yukarı çıkmaya başlayınca Venüs de peşlerinden geldi. Algın'ı yatağa bırakınca Venüs'te Algın'ın yanına oturdu. "Aaaa baba Venüs'te gelmiş. O da bizle talsın. Gitmesin." dedi Venüs'e sarılan Algın. Barlas onaylayıp odadaki banyoya girdi.
Biraz sonra odaya geri geldiğinde karşılaştığı manzara içini sıcacık yaptı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
