YARIM HAYAT

1.4

ALGIN BEREN KARADEMİR'DEN

Doktorun tüm konuşmasını dinlemiştim ancak hiçbir şey anlamamıştım. Evde olan o olaydan sonra bayıldığımı anlamıştım. O adama baba demiştim ancak neden dediğim hakkında bir fikrim yoktu. Sadece o rüyalar ve onun gelişinden hemen önce gördüğüm o görüntü yüzündendi sanırım. Yoksa tanımadığım bir adama neden baba diyeyim? Gözlerimi aralamak istemiyordum. Ne oluyordu hiç bilmiyordum. Bir anda baba dediğim adam konuştu.

"Kızım beni tanımıyorsa bana neden baba dedi? Kızıma ne yaptılar? Benim dokunmaya kıyamadığım kızıma ne yaptılar?" dedi adam. Sesi çok güçsüzdü.

"Abi sakin ol. Algın için ayakta durma vakti. Unutmuşsa bile hatırlayacaktır. Önemli olan şuan bizi hatırlamıyorsa bu durumu ona nasıl açıklayacağımız." dedi başka bir adam.

"Doğru söylüyorsun. Nasıl deriz biz senin aileniz. Bu baban bizde abileriniz. Sen küçükken kaçırıldın ve seni dokuz yıldır arıyoruz." dedi başka biri daha. Kaç kişi vardı burada. 

Hem ne diyordu bu insanlar? Ailem mi? Kaçırılmak mı? Dokuz yıl mı? Başıma giren ani ağrıyla ağzımdan bir inleme kaçtı. Elim başıma giderken odada hareketlilik oldu. 

"Ne oluyor? Hemen doktoru çağır." dedi ilk konuşan adam.

Yavaşça gözlerimi araladım. Gözlerim odada gezindi. Bura bir hastane odasıydı. Babam bir keresinde akşam çok hasta olunca beni böyle bir yere getirmişti. Ondan biliyordum. 

"Beren iyi misin? Başın mı ağrıyor? Doktoru çağırıyoruz. Hemen gelecek. Birazdan geçecek." dedi ilk kez gördüğüm bir adam. Beren mi? Beni biriyle mi karıştırıyorlardı acaba. 

"Siz kimsiniz?" dedim içime kaçmış sesimle. Günler sonra kurduğum ilk cümleydi. En son babamla ilacım için birkaç dakika konuşmuştum. Online derslerde de hiç konuşmazdım zaten. Ayşe ablayla ise belki aylardır tek bir kelime bile konuşmamıştım.

O hayalde gördüğüm adamın yüzü çok üzülüyormuş gibi bir hal aldı. Acaba yanlış bir şey mi söyledim? Neden üzüldü ki?

O sırada içerideki adamın aynısı bir adam girdi içeri. İkiz miydiler? İçeri giren adamın yanında bir kadın ve bir adam içeri girdi. 

"Algın Hanım başınız mı ağrıyor?" dedi doktor. Kafamla onayladım. Konuşmak çok zor gelmişti şuan. Neden bura bu kadar kalabalık ki?

"Sizin şuan yapabileceğiniz en iyi şey uyumak. Üzgünüm ama ağrı kesici veremem. Büyük olasılıkla kullandığınız o ilacı istiyor bedeniniz ama onu kullanamazsınız artık. İkisi de size zarar verir." dedi doktor. O ilaç neden bana zarar versin ki? Babam bu ilacın beni iyileştirdiğini söylüyordu.  

"Barlas Bey sizin için hastanemizin psikoloğuyla geldim. Sanırım ihtiyacınız olacak. Tüm gerçekleri onunla daha kolay bir şekilde Algın Hanım'a anlatabilirsiniz." dedi doktor. 

Bana ne anlatacaklardı? Hem babam neredeydi? Ne oluyordu? Ben neden ağzımı açıp tek bir kelime etmiyordum? Çünkü korkuyordum. 

"Bizi bir süre yalnız bırakabilir misiniz Barlas Bey? Birazdan sizi de çağıracağım." dedi kadın. Barlas denen adam kafasıyla onayladı ve bana döndü.

"Bir şey olursa hemen seslen. Kapıda olacağım." dediğinde ilk o hayaldeki anı yaşıyor gibi hissettim. Merhamet ve sevgi tüm vücuduma işlemişti. Bu bende gülümseme isteği uyandırmıştı. İstemsizce gülümsedim ve kafa salladım. Adamın gözleri parladı ve gülümseyip o ikizlerle odadan çıktı. 

"Merhaba Algın, ben psikolog Ayla. Seninle biraz konuşalım mı?" dedi kadın. Yavaşça onayladım kafamla.

"Biliyorum şuan her şeyi sorguluyorsun ve ne olduğunu anlamaya çalışıyorsun. Kafan çok karıştı. Kim bu insanlar diye sorguluyorsun. Korkuyorsun belki de. Merak etme bunu pek çok kişi yaşar. Hayatı sorgular, ne olduğunu anlamaya çalışır. Bazen anlar, bazen anlamaz. Ama bir şekilde bir şeyler öğrenir. Sende çok şey öğreneceksin birazdan bunlar seni çok üzecek, kıracak, korkutacak ama senden tek istediğim kendini zorlama. Hiçbir şey için zorlama. Bir şeyler hatırlamaya çalışma, bırak onlar zamanla sana gelsin. Sadece bastırma kendini. Şimdi onları çağıracağım ve sana her şeyi anlatacaklar. Unutma kendini zorlamak yok." dedi Ayla Hanım. Kafamla onayladım sadece. Dışarı çıktı ve birkaç dakika sonra onlarla beraber içeri geldi.