YARIM HAYAT

1.9

BARLAS'TAN

Güzel kızımın merdivenden çıkmasıyla Ayla Hanım konuşmaya başladı. "Barlas Bey öncelikle geçen günde konuştuğumuz gibi bir daha Algın istemediği sürece dışarı çıkarmayın ve hatta Algın istese bile evden çok uzaklaşmayın. Ani bir panik atakta hemen onu güvenli alanına geri getirebilmek için. İkincisiyse Algın sanırım bir köpeği olduğunu ve öldüğünü öğrenmiş." dedi Ayla Hanım.

"Evet dün gece bir de bunun için bir ağlama krizi geçirdi. Ağlaya ağlaya uyuyakaldı. Ne yapacağımı şaşırdım Ayla Hanım. Hem benim kızım hem de benim kızım değil gibi. Onu korkutmaktan, ürkütmekten çok korkuyorum." dediğimde Ayla Hanım kafasıyla onayladı.

"O da bu ikilemi yaşıyor. Hem size çok güveniyor hem de neden güvendiğini sorguluyor. Karşılıklı olarak birbirinize zaman verin. Ancak gördüğüm kadarıyla Algın sizin için pek çok adım atıyor. Yapıca biraz sosyal ortamdan uzak kalma eğiliminde benle konuşurken bile birkaç kelimeyi zor söylüyor ancak sizin sadece bir kelimeniz rahatlamasına yarıyor. Bana güvenmediği için sizi yanında istiyor bunlar çok basit  şeyler gibi görünse de onun durumundaki biri için aslında çok zordur. Kaybettiği köpeğiyle alakalı olarak size naçizane bir önerim var. Onun için yeni bir köpek sahiplenebilirsiniz." dediğinde "Aslında bende bunu düşündüm ama acaba anılarını depreştirip onu daha çok üzer miyim diye korkunca vaz geçtim. Ama siz işe yarayacağını düşünüyorsanız ben hemen hallederim." dediğimde Ayla Hanım hemen kafasını salladı.

 "Evet Barlas Bey bu Algın için çok iyi olur arkadaş edinmek onun için şuan çok zor ancak bir hayvan bağ kurmak daha kolay ve ona da çok iyi gelir ve müsaadenizle ben artık kalkayım. Haftaya bugün yine aynı saatte ben gelirim. Ama siz ani bir şey olursa bana haber verirsiniz." diyen Ayla Hanım ayaklandı.

"Tamamdır Ayla Hanım ben halledeceğim. Teşekkür ederiz." dediğimde Ayla Hanım kapıdan çıkıyordu. "Ne demek Barlas Bay bu benim görevim. Kendinize ve Algın'a çok iyi bakın." dediğinde "Size de." diyerek kapıyı kapattım ve hızla gözümün nuruna bakmak için hızla yukarı yöneldim. Yukarı çıkarken Kağan'a bir mesaj attım. Halletmeden dönmemeleri gerektiğini yazmama bile gerek yoktu. Konu Algın'dı sonuçta. sonunda kızımı kendi odasında yatağın üzerinde gözleri tavanda uzanırken buldum. 

"Bebeğim ne yapıyorsun sen böyle?" dediğimde girdiği transtan çıkıp bana döndü. "Ben doğum günümde mi kaçırıldım?" dediğinde nefesim kesildi. Bu hep böyle olacaktı. Yaşadıkları her aklıma geldiğinde ben bitecektim ama her gülüşünde yeniden doğacaktım. "Evet bebeğim, bir şey mi hatırladın?" dediğimde kafasını salladı. "Hayatımın en güzel günü ve en kara gününün tüm eksik parçalarını hatırladım." dediğinde gözlerini kaçırdı. Ah benim güzel kızım. 

"Daha güzelleri olacak sana söz veriyorum ve hiçbirine kötü bir şey karışmayacak." dediğimde yanına oturmuştum. Aniden elini elime atıp sıkıca tuttu. "Biliyorum." dediğinde gözlerine yansıyan umut kırıntıları için canımı bile verirdim. Bende sıkıca tuttum elimi. Sessizce oturduk bir süre öylece. Bir ara kafasını uzandığı yerden kaldırdı ve bacaklarımın üzerine bıraktı. Bende ellerimi hemen her bir teline kurban olduğum saçlarına attım. Bebekliğinden beri saçlarıyla oynanmasını çok seviyordu eminim ki bu da değişmemişti. Saçlarını okşarken onun gözleri kapanmaya başladı tam uykuya dalacağı sırada aşağıdan açılan kapının sesi duyuldu.

Algın hemen yattığı yerden kalktı ve odadan çıktı bende peşinden tabii. Hızla aşağı indi. Bu bana minik Algın'ı hatırlattı her zamanki gibi. Abilerinin gelişini hep böyle bekler geldikleri gibi kapıya dikilirdi. Dudaklarım onun bu hali karşısında kıvrıldı. "Hoş geldiniz." dedi Algın içine kaçmış sesiyle. Bak nasılda utandı. "Hoş bulduk Beren'im. Beren'im bizi kapıda karşılarda biz nasıl hoş bulmayız." dedi Kağan. Algın biraz daha kızardı tam o sırada arkadan bir havlama sesi geldi. Algın şaşkınlıkla onlara baktı. "Güzelim sana bir sürprizimiz var hazır mısın?" dediğinde Algın heyecanla kafasını salladı.