Daily ပေးထားသော Alarm လေးမြည်လာချိန်မှာ ကုတင်ခြေရင်းတွင်ငုတ်တုတ်ထိုင်ရင်းမိုးလင်းခဲ့ရသောဂျောင်ကုတစ်ယောက် ကုတင်ပေါ်မှ ဖုန်းလေးအားပြေးကာထယူရသည်။
ပုံစံမပြောင်းပါပဲထိုင်ထားခဲ့သော ခြေထောက်တို့သည် နာကျင်မှုအားအပြည့်အဝခံစားနေရသောကြောင့် ကုတင်ပေါ်သို့ ပုံလျက်သားလေးလဲကျသွားခဲ့ရသည်။
တကျွတ်ကျွတ်မြည်တမ်းရင်းနှင့်ပင် ရေဒီယိုကို ဖွင့်လို့ထားလိုက်သည်။
7:00 မထိုးသေးသော နာရီကြောင့် နာရီလက်တံတို့ကိုပင် ပြေး၍လှည့်ပစ်လိုက်ချင်မိသည်။
"ဟူး... ကြာလိုက်တာကွာ!!"
သက်ပြင်းရှည်တစ်ချက်ချကာ ငြီးငြူနေသောဂျောင်ကုသည် ဝတ်ထားသောအဖြူရောင်တီရှပ်အားလုံးထွေးကာ နာရီထံသို့ပစ်ပေါက်လိုက်သည်။
ပွရှုပ်နေပါသောဆံပင်တို့ကိုလည်း ပို၍ရှုပ်သွားအောင် ကုတ်နေခဲ့သေးသည်။
ဖုန်းခေါ်၍မရခဲ့သောမနေ့ကတစ်နေ့လုံး အစားမစားပဲထိုင်နေခဲ့သည့်အတွက် ဗိုက်ထဲမှလည်းတဂွီဂွီမြည်လို့နေလေသည်။
သို့သော် အရာတစ်ခုအားစွဲလမ်းမိပါသောဂျောင်ကုအတွက်ဗိုက်ဆာခြင်းအမှုကိုလည်း ဂရုစိုက်မိဟန်မပေါ်ပေ။
သူစွဲလမ်းမိသည်က လူသားတစ်ယောက်ဖြစ်နေခဲ့ခြင်းက ကံတရားသာပင်။
တစ်ချက်ချက်နှင့်ရွေ့နေပါသော နာရီလက်တံသည် 7:00 အတိသို့ညွှန်ပြချိန်တွင်ရေဒီယိုအတွင်းမှ Morning call အစီအစဥ်၏ intro တီးလုံးလည်းပေါ်ထွက်လို့လာခဲ့သည်။
နာရီဘက်သို့ဂျောင်ကုမျက်နှာမူထိုင်နေရာမှ ချက်ချင်းပင် ရေဒီယ်ိုဘက်သို့လှည့်ကာထိုင်လိုက်သည်။
ချစ်ရသူတစ်ဦး၏မျက်နှာအားကြည့်နေသကဲ့သို့ပင် ရေဒီယိုကြီးအားစိုက်၍ကြည့်နေခဲ့သေးသည်။
ရေဒီယိုသာ အသက်ရှိနေခဲ့ပါလျှင် ရှက်လို့နေပေဦးတော့မည်။
"မင်္ဂလာပါ The Next Day ချန်နယ်မှ ကြိုဆိုပါတယိ!!"
ရေဒီယိုထဲက ကောင်လေးအသံအနည်းငယ်ပေါ်ထွက်လာရုံနှင့် ဂျောင်ကု ပြုံးလို့သွားသည်။
