Dilem

15.

(Medya, Son Feci Bisiklet - Rahatsız Vals)

"Yara bandı sevdiğin için kendini kesmemelisin"

İYI OKUMALAR ❤️

Ayın en çok bu zamanlarından yani regl olduğu zamanlarından nefret ediyordu. Belki tüm kızların ağrısı oluyordu ve hayatları regl yüzünden zorlaşıyordu ama Ezgi için durum daha sancılıydı. Hiçbir şey yapamıyor, elden ayaktan kesiliyor ve sadece ağrıyla kıvranıyordu.

Bugün bunun olacağını tahmin edememişti çünkü bir anlığına aklından çıkmış ve hem arkadaşlarına hem de Yankı'ya beraber dışarıya çıkacaklarının sözünü vermişti. Şimdi ise işler değişmişti çünkü Ezgi yattığı yataktan kalkamıyor hatta mutfağa gidip sıcak su torbasına sıcak su bile koyacak gücü kendinde bulamıyordu. Buluşma saatine az kaldığını fark ettiğinde dolu gözleri ile yatağın üstünde rastgele fırlattığı telefonu aldı ve kızlarla olan grubuna regl olduğunu yazdı. Gül ve Sanem, Ezgi'nin regl dönemlerinin nasıl ağrılı geçtiğini bildiği için dirket güzel sözler yazıp birkaç tavsiye vermişler ve buluşma olayını kafasına takmaması gerektiğini özellikle belirtmişlerdi.

Arkaşlarına söylediğinde şimdi sırada bugün için hevesli olan Yankı vardı çünkü gittikleri kafede çikolatalı pasta yemek istediğini söylemişti ve sabahtan bu yana onun hayali ile koşuşturup duruyordu.

Ezgi ağrıdan ve sıcak olmasına rağmen karnını sıcak tutmak isteği için üstüne örttüğü örtüden dolayı terlemişti, terden alnına yapışan saçlarını geriye itti ve salonda duran küçük çocuğa seslendi.

"Yankı?"

Hemen ardından parkede yankılanan pıtı pıtı ayak sesleri onun geldiğini gösteriyordu. Yavaşça açılan kapının adından Yankı heyecanlı olduğu her halinden belli olan tavrıyla içeriye girmişti.

"Gidiyoy muyuz?"

Ezgi onun bu haline ve masumluğuna üzülerek eliyle yanına gelmesini işaret etti. Dediğini yapıp yanına gelen çocuğun saçlarını düzeltip konuşmaya başladı.

"Yankı ben gideceğiz diye söz verdim ama artık gidemeyiz."

"Niye?"

Büzülen dudakları ve kısılan sesi ile derin bir iç çekti Ezgi.

"Çünkü hasta oldum ben. O yüzden bugün gidemeyiz ama iyileşir iyileşmez gideriz tamam mı?"

Yankı bu sefer merakla kıza bakmış ve minik elini kaldırıp alnına koymuştu, ateşini ölmek için büyüklerin yaptığı hareketi şimdi Ezgi'ye yapıyordu.

"Ateş vay."

Ezgi ağrıyan karnına rağmen gülümsedi ve altındaki eli alıp ağzına götürerek küçücük ısırdı.

"Yankı sen ne tatlı bir çocuksun ya. Hayır birtanem ateşim yok, karnım ağrıyor."

Yankı, Ezgi'nin söylediği şeylere kıkırdamış sonra elini kurtarıp kızın karnına koymuştu.

"Buyası uf oldu."

Ezgi kafa salladığında gülen yüzü hemencecik solmuştu.

"Anne hasta olmasın."

Bir çırpıda yatağa tırmanıp Ezgi'nin karnına sarıldığında Ezgi küçük çocuğun hareketi karşısında hem şaşırmış hem de duygusallaşmıştı. Zaten hassas bir dönemde olmasından kaynaklı dokunsalar ağlardı ve Yankı son zamanlarda Ezgi'ye hep duygusal olarak dokunuyordu. Ona sıkıca sarıldı ve yanağına küçük bir öpücük bıraktı.