Dilem

22.

Tek başına yürüdüğümüz bir yol vardı adı "hayat" olan. Yolun sonuna gelmeden sonu olduğunu bilmediğimiz bir yoldu. Kimi zaman güneş altında tek başına yürürdük kimi zaman sağanak yağmurda başkasıyla birlikte. Elimizi tutan insanlar olurdu zaman zaman yollarımızın kesiştiği ve ellerimizi bıranlar da vardı yol ayrımında elvada dediğimiz. O yolda bizimle yürüyen olacak mıydı ya da bizimle yürüyen, ilk yol ayrımında bizden ayrılacak mıydı bilmeden yürür de yürürdük.

Taşlar olurdu irili ufaklı takılıp düşerdik, insandık nihayetinde düşmeden kalkmayı bilemezdik. Kimi zaman bir el uzanırdı kaldırmak için kimi zaman dizimizi yere koyar bir gayretle kendimiz kalkardık.

Bunlarla sınırlı değildi o yoldaki yürüyüşün. Bir ömür yürüdüğün yoldu sonuçta.

Kimi zaman ayağına çelme takarlar bu yolda, beraber yürüdüğün insan yüzünden düşersin; kimi zaman kendi ayağına takılır yaptığın hatalar yüzünden düşersin. Düştüğün kadar kalkmayı bilirsen ne ala yürümeye devam edersin ama düştüğün yerde uzanır kalırsan o zaman hayatı kendine zindan edersin.

Ezgi'nin yürüdüğü yolda ona eşlik eden iki kişi vardı şimdi, tökezlese tutan, ağlasa göz yaşını silen ve üzgünse kucaklayan. Yol ayrımı görünmüyordu ileride ama birkaç adım sonra yol ilerleyecek ve belki de görünmeyen çatal yollar gelecekti.

Korkmaya gerek yoktu. Elini tutanlar seninle aynı yöne dönecekse yolun çatalı mühim değildi. O yolda kaybolmamak, yanındakileri kaybetmemek mühimdi.

Ezgi önündeki bilgisayarda izlediği videoyu durdurdu ve yatakta geriye yaslanarak esnedi. Yankı şu an uyuduğu için biraz dizi izlemek istemişti ama bunun yerine ders çalışmasına yardımcı olabilecek birkaç video kanalına bakarken bulmuştu kendini. Temeli fena olmasa da uzun zamandır ders çalışmıyordu. Bu yüzden tekrar başlamak istiyorsa konuların bir yerinden tutmalıydı.

Kayınvalidesinin üniversite okuyacağına dair heyecanlı hali Ezgi için motivasyon olmuştu. Onunla övüneceğini söylemiş olması kalbinde kırık yerlere dokunmuş ve iyi gelmişti. Onlar gideli bir haftadan fazla olsa da Dilber Hanım gittikten sonra iki kere aramış hatta bir tanesinde ihtiyacı olan bir şey olursa bizzat kendisine söylemesi istemişti. Onun bu hali Ezgi'yi gülümsetiyordu. Başkalarının aksine onun kaynanası her fırsatta kendisine muhalefet olmuyor aksine destek çıkıyordu. Belki kimsesiz olduğu içindi belki gerçekten içinden geliyordu, nedenini bilmese de şikayetçi değildi. Nenesinin ölümünü biraz olsun atlatabildiyse bunun sebebi Koray ve sevgi dolu ailesiydi.

Gözü saate kaydığını laptopu komodine bırakıp yataktan kalktı. Bugün evin bahçesinde toplanıp mangal yapacaklardı. Okan, Ömer, Koray'ın birkaç arkadaşı daha gelecekti ama Ezgi onları henüz tanımıyordu. Bir de Ezgi ısrar ettiği için Gül ve Sanem de geliyordu. Zil sesini duyduğunda gülümsedi, kızlar yardım etmek için erken gelecekti.

Onları bekletmemek için hızlıca kapıya ilerledi ve açtığı kapının arkasında elleri poşet dolu olan arkadaşlarını gördü.

"Ya ben size bir şey almayın demedim mi, Koray size ne dedi hem? Sadece kendiniz gelin yeter demedi mi?"

Gül duymazdan gelip direkt mutfağa ilerlediğinde Sanem de Ezgi'ye göz devirip mutfağa geçmişti.

"Kendi cebimizden çıkmadı ki. Babam tutuşturdu elimize, ayıp olur boş gitme diye."

Ezgi, Sanem'in babası Ekrem Bey'in ne kadar eli bol bir insan olduğunu biliyordu. Zor zamanlar geçirdiklerinde kimseden yardım istemezlerdi ama Ekrem Bey bazen Sanem'in anlattıklarından anlardı. Ezgi'nin o gün parası olmazdı Sanem fark ederdi. Sanem fark edince Ekrem Bey illaki haberdar olurdu. İşte o zamanlar ihtiyacınız mı var diye sormadan yardım ederdi. Sanem'lerin durumu şimdi çok iyi olsa bile yokluğun içinden gelmiş ailelerden biriydi onlar da. Şimdi kızlarını şımartmak için yaşasalar da ekmek parası çıkarmaya çalıştıkları zamanlar öyle çokta uzak değildi. Ama en yokluk zamanlarında bile bonkördü Ekrem Bey, Sanem'e aldığı gofreti üçe bölerdi gerekirse ama mutlaka Gül ve Ezgi'ye de verirdi. Belki de bu yüzden şimdi hali vakti yerine geldi diye düşünüyordu Ezgi, yapılan iyilikler ve saf bir kalp her zaman karşılığını alıyordu.