Dilem

23.

(Medya, Hakan Peker - Karam)

İyi okumalar ❤️

"Anne?"

Kendisine seslenen çocuğu birkaç saniyedir duymuyordu genç kız. Birkaç dakikadır ise onunla olan iletişimini tamamen kesmiş arkası onlara dönük olarak kahvaltı hazırlayan kocasını izliyordu. Kocası yukarıdaki dolaba uzandığında çıplak olan sırtındaki kaslar geriliyor, tezgahın üzerinde bir şey doğradığında normale dönüyordu. Alttaki çekmecelerden birine uzanıp bir şey aldığında, çekmeceyi çektiğinde kol kasları kendini belli ediyordu. Ezgi ise sanki tek yapması gereken buymuş gibi dakikalardır onu izliyor ve kendisinden ilgi isteyen çocuğa maalesef istediği ilgiyi gösteremiyordu. Çünkü Ezgi de başka birinden ilgi istiyordu.

"Anne!"

Yankı en sonunda tamamen cırlayarak dikkatini çektiğinde Ezgi olduğu yerde sıçramış ve ona çatık kaşları ile bakan çocuğa dönmüştü.

"Efendim? Noldu, neden bağırıyorsun?"

Ardı ardına sorduğunda Yankı önündeki kağıdı göstermiş ve yetmeyeceğini düşünüp kağıdı eline aldıktan sonra kızın gözünün önüne getirmişti.

"Çizdim, ayaba çiz dedin. Bakmıyoysun."

Ezgi kağıttaki yamuk yumuk şeye bakıp kafasını salladı. Yankı'ya araba çiz dediğini bile hatırlamıyordu ki.

"Aferin sana, bu mu hayalindeki araba?"

"Evet!"

Yankı küskün küskün konuştuğunda gülümsedi.

"Tamam özür dilerim, bir anlığına dalmışım. Küs değiliz değil mi?"

"Küşüz."

Koray ise duyduğu diyaloğa müdahale etme gereği duymamıştı. Anne oğul kendi başına halletsin diye bekliyordu. Onun şu an daha önemli bir işi vardı, kahvaltı hazırlamak.

Bugün uyandığında gün daha aydınlık gelmişti kendisine, daha mutlu bir adamdı. Önündeki domatesi doğrarken gece yaşadıkları an gözünün önüne gelince sırıttı. Bugün mutlu olmasının yegane sebebi zaten akşam olanlardı. Kısacık bir an arkasına dönüp oğlu ile konuşan karısına baktı. Bugün de çok güzeldi, Ezgi her gün güzeldi ama dün gece daha güzeldi.

Hep düşünüyordu ama şimdilik bir karar vermişti. Ezgi en çok kendi kolları arasında güzeldi.

"Yavrum, yumurtada kaşar ister misin?"

"Ben isteyim!"

Ezgi'ye sorduğu soruya Yankı cevap verince güldü Koray.

"Seni biliyorum zaten şişko sincap."

Yankı'nın duyduğu şeyle gözleri iri iri olduğunda hemen Ezgi'ye dönmüş ve babasını şikayet etme işine girişmişti.

"Anne, babam bana şişko diyoy."

"Koray!"

Ezgi kızar gibi yaptığında Yankı hemen sinsice gülümsemiş ve Ezgi'ye sığınmıştı. Onların küslükleri de buraya kadardı, yani babaya karşı beraber cephe alana kadar.

"Sen fıstığım?"

"Olur, cidden yardıma ihtiyacın yok mu?"

Karısının ona olan güvenine karşın gözlerini kısıp tehditkar bir bakış attı.

"Ne sandın kızım sen beni? Kaç sene bekar bir babaydım ben, sadece ben ve bu sincap vardık."

"Evet, hey gün tost yiyoyduk."