Dilem

18.

(Medya, Murat Boz - Püf)

İyi okumalar❤️

Dönüp arkanıza baktığınızda sizi takip eden o şeridi görüyor musunuz? Anıların, hatıraların, yaşanmışlıkların, iyi günlerin, kötü günlerin... Geçmişin izlerini taşıyan o hayat şeridini siz de görüyor musunuz? Adım atmasanız bile yine de uzayan o şeridiniz ne kadar uzun? Bir bebeğinki büyük ihtimalle küçük bir şehir kadardır, küçük bir çocuğunki ülke, bir gencin şeridi yarım dünya kadar ve yetişkin bir insanın ki çoktan dünyayı dönmeye başlamıştır.

Koray'ın yirmi yedi yıllık şeridi çoktan dünyayı dönmeye başlamıştı. Çok bir şey görüp geçirmemişti, öyle ki Adnan Bey hala ona "gençsin evladım sen" diyordu. Andan Bey çoktan seksenli yaşlarındaydı onun şeridi dünyayı birkaç kez dönmüştü zaten. Lakin Koray da az şey yaşamış değildi. Üniversite okumamıştı, liseden mezun olduktan sonra hayata atılmış ve tamirci dükkanında çalışmaya başlamıştı. Hal böyle olunca hayatındaki yaşanacaklar da çabuk gelişmişti. Daha 22 yaşındakyken annesinin isteği üzerine görücü usulü yaşıtı olan Meltem ile tanışmış, yeteri kadar anlaştıklarına kanaat getirdiklerinde bir yıl içerisinde evlenmişlerdi. Evlilikleri bir evlilik nasıl olabilirse öyledi o zamanlar Koray için, normal. Sabah kahvaltı yaparlar, Meltem onu işe uğurlar, akşam yemek yerler, televizyon izlerler, yatmadan önce sevişirler ve uyurlardı.

Dışarıda çok vakit geçirmezlerdi, aileler anlaşamadığı için ailelerde vakit de geçirmezlerdi, zaten Meltem kaynanasından haz etmez, köye gidecekleri zaman suratını sirke dükkanına çevirirdi. Koray karışmamaya karar vermişti kendince çünkü ne ailesi ne de karısı ile arası kötü olsun istemezdi çünkü artık karısı da ailesiydi. Gel zaman git zaman meltem hamile kalmış ve ailelerin arası yumuşamıştı. Koray bebek için heyecanlıydı, baba olacaktı.

Daha çok çalışmış, para kazanmak için dişini tırnağına takmıştı. Güzel bir çocuk odası döşemişler, çocuklarının hiçbiri eksiğini koymamışlardı. Koray eşi hamile iken üzerine titreyen adamlardandı. Onu baba yapan kadına bir şey olmasın diye gözü gibi bakmıştı ama işte kader sizin ne kadar dikkat ettiğinize bakmıyordu. Son zamanlara kadar normal olan hamilelik son aylarda tehlikeli hale gelmiş ve Meltem oğlunu kucağına alamadan hastane yatağında ölmüştü.

Koray için hayatının başına yıkıldığı gün o gündü. Karısı ölmüş, yeni doğmuş oğlu annesiz kalmıştı. Üç kişi olmalarını bekledikleri aileleri yine iki kişi kalmıştı. Dayanılmazdı, alıştığın insanın yanında olmaması, çocuğunla ev içinde yalnız kalmak, ağladığında annesiz yavruna bakmak dayanılmazdı.

Koray hiçbir zaman Meltem'e kör kütük aşık olduğunu düşünmezdi, değildi de zaten. Aşktan farklıydı onların arasındaki. Birilerine ömürlerini emanet etmiş iki kişiydi onlar, birbirlerini sever ve sayarlardı. Kötü davranmaz ve iyiliklerini isterlerdi. Aşka gerek duymamıştı ikisi de çünkü aşk duygusunun üstünü birbirlerine duydukları başka güzel, samimi duygularla kapatmışlardı.

Alışılmaz gibiydi başlarda ama alışılıyordu. Neye alışılmıyordu ki bu hayatta? Zaman senin acınla birlikte durmuyordu, acını da alıp parça parça götürüyordu ve geriye kalan anımsadığında kalbinde oluşan o boşluktan ibaret oluyordu. Koray'ın kalbinde karısına ve çocuğunun annesine dair bir boşluk vardı, aklına düştükçe bakardı o boşluğa. Eskiden sık sık baktığı boşluğa ise son zamanlarda bakmaz olmuştu çünkü o boşluğun hemen yanında yeni bir evren vardı. Koray'ın kalbinde çocuğunun annesine ve karısına dair yepyeni bir evren vardı. Bu evren ise hemen yanında duran o boşluğu ışığıyla görünmez kılıyordu.

...

Sabah uyandığında gözlerini açmadan biraz bekledi Ezgi. Kafasının altında sert bir kol vardı, belinde ise ağır ama beline sıkıca sarılmış başka bir kol. Nefesinin gittiği mesafe kısaydı çünkü hemen önünde o yolu kapatan bir boyun vardı, nefes aldıkça hoş bir kokuyu ciğerlerine ulaştırıyordu. Ellerinin altında ise kalıplı, iri bir vücut vardı. Parmakları bedenin sahibinin tişörtünü kavramış, sıkıca tutunmuştu. Bir de saçlarını uçuşturan başka bir nefes vardı. Bunların hepsi onun kocasına aitti.