The Boys ||Magcon #2

Hoofdstuk 13

"Wie ben jij- kennissen- vrienden?"

Die zondag daarop vertrokken we weer. Mij schouders waren zo goed als verbrand. En ja, dat deed pijn. Heel veel. Ik had me moeten insmeren, en dat deed ik wel maaaar mijn schouders insmeren ging zo ingewikkeld

Funny thing: toen we bij de Rivier; Darling waren, flipte ik hem helemaal en begon als een gek te fangirlen. Darlingpan ftw. Naja ik ship Wendy en Peter Pan niet, maar toch.

Deze reis (naar Italië) zat ik in het midden. Tussen Cam en Matt. Net zoals vroeger. Niet naar Italië vliegen, maar tussen Cam en Matt zitten. Ik ben er zo blij mee dat Matthew en ik het uitgepraat hebben. We zijn nu gewoon vrienden. Ook al is Cameron nog maar de enige die weet van Ky. Ky de jongen waar ik smoor op ben. Matt was gewoon een vakantievriendje en dat weten we allebei.

Met Nash ligt het anders. Zenuwachtig frummel ik aan het kettinkje. Vliegen was nooit echt mijn ding. Een van ijzer vliegend ding ergens vliegend 10 km in de lucht. Bah. Maar terug naar Nash.

Nash... Tsja. Hij mag me en daarom wilt hij niet met me omgaan. Ergens snap ik het wel. Het moet vreselijk zijn om te weten dat de persoon waarvan je denk de ware te zijn, je nooit een kans zou geven. Ik heb medelijden met hem en hoop dat ie snel een ander meisje vindt.

En dan goed nieuws! Shawn is achter Rose aangegaan, en en en ze hebben eindelijk wat. Hij heeft een liefdesliedje voor haar gezongen via FaceTime. Ik ship het zo hard. Met dank aan mij natuurlijk. Zo bescheiden. Ik begin in mezelf te grinniken. Matt kijkt me met een vragende blik aan. Ik haal mijn schouders op.

Ah fijn, Cameron en Matthew slapen nu alle twee tegen mijn schouders. De rest van de jongens slapen ook. Op Nash na. Weer frummel ik aan het kettinkje.

"Nash... Nash." Fluister ik. Ik zie hem verstijven en nadenken of hij zich tot mij moet wenden. Na veel aarzeling zie ik hem omdraaien. Zijn gezicht staat op onweer. "Het is misschien niet het juiste moment om het te zeggen, maar... Het spijt me." Opeens krijg ik een brok in mijn keel. Waarom? Weet ik niet.

"Het...het is okey." Stottert hij. "Nee ik meen het. Ik had contact met je moeten opnemen nadat ik thuis was gekomen..."

Het was net zoals eerst. Ik nam geen contact op met mijn vrienden en familie uit Amerika. Toen ik vertrok naar Amerika nam ik ook geen contact op met de achterblijvers in Nederland.

Ik was nu al een week in Nederland en de sms'jes van mijn vrienden werden er steeds meer. Misschien hebben ze eindelijk de hoop opgegeven dat ik ook werkelijk wat zou antwoorden. Natuurlijk voelde ik me schuldig.

Het was zaterdag en Ky, Lisa, Fleur en Luke zouden me zo ophalen om naar het strand te gaan. Luke is de beste vriend van Ky, hij is echt een kei in voetbal. We voetballen samen vaak, wat heel makkelijk is; hij woont naast me.

Even dacht ik dat de bel ging, maar het was mijn telefoon die afging. Ik werd gebeld. Zou er wat ergs zijn gebeurd met mijn vrienden?

Nee, het was Nash. Ik raakte even het kettinkje aan. Ik had hem er nog steeds niet voor bedankt. Het enige wat ik deed, was staren naar het groene en het rode telefoontje. Mijn telefoon bleef maar afgaan.

Van beneden ging de bel. Ik drukte op het rode telefoontje en ging naar beneden, naar mijn vrienden toe.

"...En ik had al je telefoontjes niet moeten wegdrukken, het spijt me zo." Verontschuldig ik me. Dit is zeker niet de beste plaats om mijn excuses aan te bieden, besef ik nu pas bij me zelf.

"Ally, luister. Ik kan niks doen aan mijn gevoelens voor jou en wat ik eigenlijk wilde zeggen was-." Naast me voel ik Matthew opeens onnodig veel bewegen. Nash houdt gelijk zijn mond en ik hou mijn adem in.

"Okey, we kunnen dit gesprek beter afhandelen zo'n 10 km lager." Grinnik ik. En voor het eerst sinds, weet ik veel, zie ik weer een glimlach verschijnen om Nash' gezicht.

Na geen hele lange tijd worden Matt en Cameron wakker. Ze kijken versuft voor zich uit en vragen zich af hoe ze ooit allebei op mijn schouders in slaap zijn gevallen. Ik moet er alleen maar om lachen.

Na 5 uur kwamen we op Italiaans grondgebied. Of nog preciezer. We waren in Rome! Als een van de laatste stapte ik het vliegtuig uit. Nash was de allerlaatste en liep achter me. Het voelde na deze vlucht niet meer ongemakkelijk tussen ons. Misschien konden we nog wel vrienden worden?

***

Vandaag ga ik weer twee keer posten, jeeh. Ik heb gister dus hoofdstuk 16 t/m 20 geschreven en ze zijn ontzettend...naar mijn gevoel geschreven op dat moment. Maaaar ze zijn wel heel lang. Ik denk dat dit verhaal rond de 30 hoofdstukken krijgt. (Net zoals het eerste boek)

XNienke

Ps: vinden jullie het eerste boek of het tweede boek het leukst?