The Boys ||Magcon #2

Hoofdstuk 21

"Iedereen gaat soms door een moeilijke tijd heen, maar vergeet niet, je bent niet de enige."

Ja ik had het helemaal verkloot bij de andere jongens. We waren nu 7 dagen later en opweg naar Frankrijk. Iedereen zat wel met iemand. Behalve ik. Ik weet niet hoe ik me voelde. Op het podium was ik de happy stuiterbal maar achter de schermen, was het anders.

Ik had naar huis moeten gaan. Misschien hadden ze het me wel vergeven. Mijn vrienden. Maar ze zijn mijn vrienden nu niet meer. Volgens mij heb ik helemaal geen vrienden meer. Ik heb iedereen waar ik om geef teleurgesteld. Net wanneer het weer zo goed ging, verkloot ik het weer.

Wat een drama. Over 5 uur komen we aan in Parijs en mijn kont doet zeer.

"Ally?" Ik trek mijn oortjes uit en draai me om naar de persoon die mijn naam riep. Het is Nash. "Ja..." "Kan ik naast je komen zitten?" Ik schuif op en laat hem naast me zitten. "Waarom wil je naast me zitten?" Vraag ik aan hem. Typisch iets voor mij. Overal iets achter zoeken. Moet ik toch echt een keer afleren.

"Ik wilde even met je praten." Zie je. Als ik doorvraag komen er dit soort dingen. *zucht*. "Ooh." Er valt een stilte. "Waarover dan?" Ik klink zo dom. Waarom nou. Ik draai door. Adem in, adem uit.

"Over het nieuwe jaar." Dat zag ik aankomen. "Er is veel veranderd." Nee...meent ie dat?? "Ik heb al gezegd dat het me spijt." Ik kijk naar mijn donkerrood gelakte nagels. "Hoe voel je je nu eigenlijk?" Springt hij snel over naar een ander onderwerp. Vragend kijk ik hem aan.

"Beroerd." Zeg ik simpel. "Gaat het nog om die drank?" "Nee, ik voel me beroerd want ik heb mijn hele leven verkloot. Misschien niet mijn hele leven maar in ieder geval dit jaar. Ik heb al mijn vrienden thuis laten stikken en jullie heb ik nu ook al teleurgesteld. Weet je niet hoe dat valt? En ga maar niet zeggen dat het jullie niks meer uitmaakt, want ik zie jullie kijken en niks zeggen. Ik heb het verkloot Nash. Daarom voel ik me beroerd. En iedere minuut maak ik me zorgen om mijn vriendje thuis, die waarschijnlijk mijn vriendje niet meer is. Ik weet het gewoon niet meer." De laatste woorden schreeuw ik.

Verbaasde ogen kijken me aan. Tranen prikken in me ogen. "Ik moet hier weg." Ik klim langs Nash heen en loop naar de chauffeur toe om te vragen of hij even kan stoppen.

Als de bus tot stilstand gaat spring ik gelukkig naar buiten. De koude lucht werkt verfrissend en ik voel mijn gedachtes gelijk wat meer op orde komen. De tranen rollen nu gestaag over mijn wangen.

Ik ben echt een emotioneel vlak.

"Ally? Asjeblieft luister." "Nash ga weg. Ik moet even op mezelf zijn." Maar Nash gaat niet weg. Ik voel hem mijn kant op lopen. "Iedereen maakt fouten in zijn leven. Daar moet je van leren en ik weet dat dat heel cheesy klinkt maar je moet me geloven. Ik weet wat je doormaakt." Ik wist gelijk waar hij het over had.

Ondanks dat Nash en ik niet veel hebben gesproken de laatste tijd ga ik toch naar hem toe. Hij lijkt ergens mee te zitten en dat maakt me bezorgd.

Ik klop zachtjes op zijn deur. Als ik geen reactie krijg doe ik toch open. Nash ligt op zijn zij naar de muur te staren. Hij is de enige in zijn kamer.

"Ally..." Zegt hij. Hoe weet hij dat ik het ben? Ach dat doet er ook niet toe. "...Wat moet je?" Vraagt hij bot. "Nash wat is er aan de hand met je?" Ik loop naar hem toe en ga zachtjes op zijn bed zitten. Ik zou me niet laten wegjagen.

"Dat gaat je niks aan." Ik zucht diep. Dit zou nog moeilijk gaan worden. "Misschien gaat het me niks aan, maar ik wil toch dat je het zegt." Het is even stil. Hij is aan het nadenken. "Ik heb het verkloot Ally."

"Wat heb je verkloot Nash?" Hij draait zich om en kijkt me met rode ogen aan. "Mijn fans, mijn vrienden thuis, mijn familie... Ik heb ze allemaal laten stikken." Even weet ik niks te zeggen. Hoe moet ik hier nou wat op zeggen?

"Je hebt het niet verkloot. Echte fans zullen altijd bij je blijven, dat geldt hetzelfde voor je vrienden en familie." Ik krijg een brok in mijn keel als ik Nash zo kapot zie. Ja ik geef om hem. "Je snapt het niet...-" Ik onderbreek hem. "Misschien snap ik het niet, maar misschien helpen deze woorden wel. Geloof me nou maar Nash. Het komt goed." Ik sta op en loop de kamer uit.

Maar meestal helpt het advies dat je aan andere geeft meestal niet voor jezelf. "Het is zo energie rovend." Zucht ik. "Het komt goed. Hoe erg de situatie ook is. Er zal verandering in komen. En daar moet je veel energie in steken, ja. Maar dat is het waard." Nash laat me met deze woorden achter en gaat dan weer naar binnen.

Wanneer ik begin te rillen van de kou, ga ik ook naar binnen. Ik wil natuurlijk niet ziek worden...

Als ik de bus inloop zie ik alle blikken op mij gericht. Het maakt me onzeker en ik weet niet hoe ik moet doen. "Ally?" Ik draai me om naar Matt. "Sorry, ik wist niet dat je het zo moeilijk had." Ik haal mijn schouders op en loop door naar mijn zitplaats. Gilinsky zie ik FaceTimen met Madison. Ze hebben nu officieel wat. Wat betekent dat Gilinsky en ik nu officieel geen vrienden zijn.

Ik ga naast Nash zitten hij luisterd muziek. We kijken elkaar aan en zonder wat te zeggen geeft hij een oortje aan me zodat ik kan meeluisteren.

Alsof het de normaalste zaak van de wereld was.

***

Hey Nienke hier. 900+ reads 💪🏼. Ik denk dat mijn hoofd zometeen gaat barsten. Vieze zaak. Uh, ik heb weer goede band met de jongens van mijn klas. (Was een beetje stil tussen hun en mij, maar nu het uit is is het weer helemaal goed) Ze zijn er altijd als ik ze nodig heb, ook al zijn ze fuckboys/hipsters, ik mag ze en ben blij dat ik de eer heb dat ik me ze om mag gaan. (Is soort van groepje en ik ben enige meisje MAAR NIKS VERKEERDS DENKEN, het is echt gewoon vrienden.

Bye bye butterfly

Ps; als je je verveelt en je hebt 'trivia crack' mijn account ~> @/Raszinski