The Boys ||Magcon #2

Hoofdstuk 23 deel 2

"Het schuldgevoel eet me van binnen langzaam op."

De bergen flitsen voorbij als ik naar buiten kijk. Nash zit op zijn telefoon gebruik te maken van de trein wifi. Al zijn fans geruststellen, proberen uit te leggen waarom hij en ik niet naar de Meet&Greet konden komen de laatste keer. Zou ik eigenlijk ook moeten doen. Want het zijn nu ook mijn fans, besef ik. Ik pak mijn telefoon en klik voor de eerste keer sinds tijden weer op Twitter.

"@AllyJohnson1: Hey, dit past wss niet in 140 letters dus ik maak er een screenshot van, ik ga door een moeilijke tijd heen, ja iedereen heeft dat, maar daarbij heb ik ook het idee dat ik jullie en mijn vrienden verwaarloos. Ik wil daar graag sorry voor zeggen, ook ga ik deze toer niet meer afmaken, maar naar mijn vriendje thuis. Hij heeft een ongeneselijke ziekte en ik wil graag bij hem zijn de laatste dagen. Ik hoop dat jullie begrip hebben voor mijn situatie en zodra alles weer beter gaat, kom ik terug. Beloofd."

Ik maak er een screenshot van en post hem op Twitter. Dan leg ik mijn telefoon weg en staar weer uit het raam. "Wil je wat water?" Ik kijk op. Nash biedt me een flesje water aan. "Nee bedankt." Mijn stem klinkt stil. Tegen mijn wil in ben ik sinds het laaste nieuws kan ik het gewoon niet meer hebben om hardop te praten.

"Wil je anders slapen?" Ik schud mijn hoofd. "Ik ben bang voor de nachtmerrie's die er waarschijnlijk zullen komen." "Wil je er anders over praten?" Nu pas kijk ik Nash echt aan. "Weet je ik heb me in mijn hele leven nog nooit zo schuldig gevoelt." Begin ik. Nash onderbreekt me niet en laat me door praten.

"Ky wist al die tijd dat hij ziek was, maar zei niks tegen mij. Omdat hij wilde dat ik me geen zorgen maakte en dat ik de tijd van mijn leven had. Hij wist dat hij ziek was toen ik weg ging en dacht dat hij nog beter zou worden, zodat ik er nooit achter zou hoeven te komen. Totdat hij wist dat het niet goed zou komen en hij vroeg me naar huis. Maar ik ging niet." De tranen rollen nu over mijn wangen.

"Ally jij wist ook niet beter." "Ja maar dat zou ik wel moeten doen!" De mensen naast ons kijken ons raar aan. Het doet me niks. Als ik wil schreeuwen, schreeuw ik. "Mensen maken fouten..." Probeert Nash me te sussen. "Ja dat klopt, maar niet zulke grote fouten als de mijne. Er gaat hier iemand dood Nash, besef dat nou eens!" Ik pak de oortjes van mijn telefoon en zet de muziek hard aan. Ik kon niet wachten om uit deze trein te stappen en mijn fouten een beetje proberen goed te maken.

Na een tijdje laat Nash me zijn telefoon zien. Het is een sms'je van Bart, waar Nash op geantwoord heeft.

GOTVERDOME NASH

WAAROM VERLAAT JIJ OPEENS DE SHOW

MENSEN WILLEN JE OK, KOM MAAR SNEL

WEER TERUG VOORDAT JE ERUIT GEKICKT

WORDT. DAN IS HET BYEBYE GELD

MVG BART

Beste Bart

je hoeft me er niet meer uittekicken

ik ga vrijwillig al weg. Ik vind zelf

wel een manier om hierna verder

te gaan. Vrienden gaan nu voor

de fans, dat zou jij moeten begrijpen

gr, Nash

Ik begin als een gek te glimlachen en spring Nash, zover het kan in een rijdende trein, de nek om. Het boeit me niks wat andere mensen ervan denken, maar deze jongen is gewoon geweldig en ik weet echt niet waar ik nu zou zitten zonder hem.

***

Vandaag cricket, help me.