The Boys ||Magcon #2

A/N

Jaa hoiii, helaas geen hoofdstuk nu, maar ik wilde jullie één van mijn nieuwe verhalen laten zien, en vroeg me af of jullie er wat in zouden zien. Dus tsja, ik post gewoon het eerste hoofdstuk hier 😌.

Je zou denken dat mijn ouders dronken waren toen ze me een naam gaven. Ik bedoel kom op zeg 'Charlotte Elizabeth Emily Adriana'? Konden ze gewoon niet een naam kiezen, of als het echt zo nodig moest twee. Maar vier is gewoon te veel!

Mijn ouders zijn op zich al niet echt zo geweldig. Mijn moeder verliet me toen ik 11 was en mijn vader is een mishandelend dronken monster. Ik heb nog een zusje, ze heet Anna en ze is het liefste meisje dat ik ken.

Op school haal ik goede cijfers, heb een paar lieve vrienden, maar ik ben toch het buitenbeentje. Dit komt waarschijnlijk omdat ik het thuis niet al te ruim heb.

Wanneer ik door een moeilijke tijd heen ga komt er een nieuwe jongen op school. Zijn naam is Luke en hij maakt mijn leven alleen maar moeilijker.

Chapter 1
"Emily, Emmie, word je wakker?" Ik word kreunend wakker en draai me om, om vervolgens recht in de grote grijze ogen van mijn zusje te kijken. "Anna, hoe laat is het?" Zonder te antwoorden gaat ze een stap opzij zodat ik mijn klokje kan zien. Van schrik rol ik bijna uit mijn bed. De bus gaat over 20 minuten en ik moet ook nog mijn zusje wegbrengen!

Ik gooi de dekens van me af en gooi mijn pyjama van me af, mijn zusje gaat op mijn bed zitten en pakt haar plaatjesboek die ze al duizend keer heeft gelezen of eerder bekeken want je kan niks lezen, en kleed me snel om in mijn uniform. Die bestaat uit een donkerblauw rokje dat tot net boven mijn knieen komt, een wit blousje die ik helemaal tot mijn kraag dichtknoop, een donkerblauw jasje met het logo van mijn school, een paar zwarte sokken die tot mijn knieen komen. Gelukkig mag je zelf voor je schoenen kiezen. Ik pak vanonder mijn bed, mijn lang gespaarde zwarte vans. Zelf gekocht, van het geld dat ik verdien met kleine werkjes voor de buren.

Ik pak mijn tas van de grond en gooi die op mijn rug. "Anne, we kunnen gaan." Mijn zusje legt haar boekje op mijn bed en loopt achter me aan mijn kamer uit. In de keuken aangekomen zie ik allemaal lege flessen drank, die ik snel verstop voordat mijn zusje binnenkomt. Het is geen geheim meer voor haar dat onze vader drinkt, maar toch wil ik niet dat ze het ziet. Ik pak wat oud brood uit de kast en smeer dat met huismerk chocoladepasta. In mijn zusje haar rugtasje stop ik wat brood, een appel en wat drinken. Precies evenveel wat er in mijn rugtas komt. Op de klok zie ik, dat ik nog maar 10 minuten heb tot de bus.

"Anne heb je je schoenen al aan en je tanden gepoetst?" Roep ik door het huis. "Jaha." Hoor ik haar ongeduldige stem. Waarschijnlijk was ze al helemaal klaar voordat ik wakker werd. Waarom ging mijn wekker niet af vanochtend? Ik pak mijn versleten leren jasje en geef mijn zusje haar tas aan haar. Ik graai in mijn zakken en voel de huissleutels. "We kunnen gaan." Ik pak mijn zusje haar hand en loop de deur uit. Voor ontbijt heb ik geen tijd gehad.

Wanneer ik rennend naar de bushalte toe ga, zie ik mijn bus net voorbij rijden. Nee toch. Als ik een telefoon had, had ik misschien mijn vriendin kunnen bellen en vragen of ze me kon ophalen. Jammer genoeg heb ik geen telefoon. Dat word maar lopen en te laat komen op school. Op de eerste dag nog wel!

Een halfuur later. Dat schat ik in ieder geval, kom ik aan op mijn school. De lessen zijn al begonnen en is het dus helemaal rustig op het schoolplein. De banden van mijn tas schuren pijnlijk tegen mijn huid aan. Het was zo heet dat ik onderweg mijn jas en jasje heb uitgedaan. Ik leg mijn tas op de grond om ze weer aan te doen. Als ik mijn tas weer wil pakken zie ik de concierge me al in zicht hebben en me naar zich toe wenken. Ik knik mijn hoofd en loop naar binnen naar zijn kamertje toe.

"Mevrouw Bennett, waarom bent u te laat?" Meneer Cole heeft me nooit gemogen. "Ik had me verslapen." Antwoord ik simpel. Het hele verhaal ophangen bij hem had geen zin. "Dat word nablijven om 3 uur." Gelukkig zou mijn zusje die middag opgehaalt worden door mijn tante. "Is goed." Ik ben veel te moe om er tegen in te gaan. "Je hebt je rooster vast en zeker nog niet?" Ik schud mijn hoofd. "Ga dan maar snel naar mevrouw Clarke en daarna naar je les toe." Hij draait zich om, schrijft wat op en wijst me naar het kantoortje van mevrouw Clarke.

Op zich is mevrouw Clarke wel een aardige vrouw. Maar dan moet ze je wel mogen. Ik klop op haar deur en wacht op een toestemming. "Binnen." Hoor ik na een tijdje haar stem roepen. Ik open zachtjes de deur en laat mezelf naar binnen. "Mevrouw Bennett, ik verwachtte je al." Ze geeft me een warme glimlach. Ze is de onderdirecteur en normaal geeft ze nooit de roosters, maar voor mij heeft ze blijkbaar een uitzondering gemaakt.

"U wilde me zien?" Merk ik op. Ze knikt haar hoofd en gebaart dat ik kan gaan zitten op een van de zachte stoelen. "Hoe gaat het eigenlijk met je Emily?" Oja, was ik er vergeten bij te zeggen dat ze ook mijn vertrouwings-persoon is? Ik haal mijn schouders op en kijk naar mijn schoenen. "Ach, mijn vader drinkt nog steeds, maar hij is gelukkig niet meer zo vaak thuis." Ik voel haar ogen op me prikken. Waarom moest dat gesprek nou net nu? "En hoe gaat het met je zusje?" Tranen prikken in mijn ogen als ik aan de diepe wallen van mijn Anne denk. "Ze groeit niet meer zoveel als eerst. Maar ik probeer geld te verdienen en er meer eten van te kopen." Het is even stil. "Het kan echt niet zo langer doorgaan Emily, je zusje is nog maar 4 jaar oud en heeft een jeugd nodig.." Ik kijk haar nu recht aan. "Dus in principe zegt u dat ik geen goede verzorger voor haar ben!" Ik schrik van mijn eigen stem.

"Nee dat zeg ik net. Je doet juist heel erg je best. Maar jij hebt het ook heel druk met school en je kan gewoon niet alle zorg op je nemen van een kleuter." Haar stem klinkt bezorgd. "Wat moet ik dan doen..." Als ik maar niet ga huilen. Dat trek ik echt niet. "Misschien is het beter als ze naar een pleeggezin toe gaat..." Al het bloed vertrekt uit mijn gezicht. "En ik dan? Wat moet ik dan?!" Ik sta op en mijn stoel valt op de grond. Het doet me niks. "Jij bent oud genoeg om voor jezelf te zorgen." Bloed suist door mijn oren. Niet te geloven. "Mijn rooster." Ik steek mijn hand naar voren en kijk mevrouw Clarke kil aan. Ze kijkt me even vertwijfeld aan maar geeft me dan mijn rooster. Ik draai haar de rug om en loop het kamertje uit.

***

Pampampam paaaam, wat denken jullie? Posten of niet?