The Boys ||Magcon #2

Hoofdstuk 8

"Geweldige dingen kunnen ook vreselijk aflopen."

"Waar wil je over praten?" Vraag ik, mijn stem klinkt trillerig. "Kunnen we even ergens zitten, buiten de wind?" Nash heeft een ongelukkige blik in zijn ogen. Ik wijs naar een van de strandhuisjes, die er nog steeds staan.

Het is nog steeds koud, maar het waait in ieder geval niet. "Dus..." Zeg ik verlegen. "Ik vroeg me af of je...uh, de kus nog kan herinneren." Mijn wangen kleuren 50 tinten donkerder en schuldig kijk ik naar mijn schoenen.

"Ja."

Ik kijk door mijn lange wimpers heen en zie hem even een pijnscheut over zijn gezicht heen schieten. "Ik wil het daar over hebben." Dit zag ik aankomen, maar toch sta ik even met mijn mond vol tanden. "Sinds we afscheid hebben genomen weet ik het gewoon niet meer." Gek genoeg gaan mijn gedachtes opeens naar de afscheid cadeautjes.

Als ik in het vliegtuig zit staar ik in eerste instantie een beetje voor me uit. Ik heb er vreselijk spijt van dat ik het heb uitgemaakt, maar ik weet dat dit het beste is. Voor Matt, voor mij en voor alle fans. Ze mogen ons wel, maar het is gewoon ingewikkeld.

Ergens boven de Atlantische Oceaan herinner ik me de cadeautjes weer. Het zijn er twee. Ik stop de film, The Maze Runner. Dan pak ik de cadeautjes voorzichtig uit mijn rugtas om de vrouw naast me niet wakker te maken.

Als eerst pak ik het cadeautje van de groep uit. Het is een boek met allemaal foto's en brieven van de groep. Ik open een random pagina en zie Matt, Cam en ik op het strand zitten. Ik wist geeneens dat die foto was gemaakt. De andere dingen besluit ik een andere keer te lezen.

Dan pak ik het cadeautje van Nash. Het is wat kleiner. Voorzichtig verlos ik het gouden pakpapier. En doosje en een briefje vallen eruit. Nieuwsgierig als wat, lees ik eerst de brief.

Lieve Ally,

Ik weet niet waar ik moet beginnen. Van alles wil ik tegen je zeggen, maar tsja, I'm not good with words.

Wat ik voor jou voel...shit dit wordt te cliche en het gaat ook nog eens op een liefdesbrief lijken. Overnieuw dus.

Al van het begin dat ik jou zag, naja, hoorde. Was via dat FaceTime gedoe. Jij zag mij nog niet. Ik jou wel. Volgens mij begon ik toen steeds meer voor jou voelen.

Het werd alleen maar ergen. Jeetje, serieus wat jij doet met mij!

En ook dat jij zo blij bent met Matthew, maakt me...hopeloos? Ja, je lijkt zo gelukkig met hem, ik ben gewoon geen partij voor jou.

Ik vind het vreselijk dat je weggaat, ik zal je gezellige gesprekken en sarcastische opmerkingen missen. Maar ik hoop dat ik dan misschien wel weer 'normaal' kan worden. En je uiteindelijk zal vergeten/niet meer zo gek op je zijn.

Ik hoop dat je blij bent met je keuze dat je terug wilt naar Nederland. En dat meen ik oprecht.
Ik hou van je.

XNash

Tranen springen in mijn ogen en de brief leg ik zachtjes op mijn schoot. Als ik uit een soort wazige trance wordt gehaald, merk ik ook nog het doosje op. Het is een kettinkje met een zilver duifje erop.

Het kettinkje heb ik daarna nooit meer afgedaan. "Ik heb je brief gelezen..." Mijn stem klinkt hol en stil. "...En ik draag het kettinkje nog altijd." Ik hoor Nash even grinniken. Zijn lach sterft weg in de wind en de kou.

"Ik kan je maar niet vergeten Ally. Echt waar ik heb er alles aan gedaan om je te vergeten. Ben met meerdere meisjes uitgegaan, maar jij blijft constant in mijn hoofd rond spoken." Ik kijk hem recht in zijn ogen aan. Ky. Schiet het door mijn hoofd. Zijn ogen doorboren mijn ziel. Niet echt natuurlijk, maar het voelt wel zo.

"Nash..." Kreun ik zacht van hopeloosheid. "Ik snap het al." Zijn gezicht verstrakt in een grimas. "Nee ik bedoel het niet zo." Probeer ik uit te leggen. "Ik snap het dondersgoed, je vind Matt gewoon nog leuk. Bedankt, dat je het niet eerder kon zeggen." Hij kijkt me vol afschuw aan. Dan draait hij me de rug om en loopt weg. "Ik vind Matt niet leuk!!!" Schreeuw ik hopeloos.

"Wat?" Matt komt vanachter een van de huisjes en Nash blijft verschrikt stilstaan. "Heb je alles gehoord." Vraag ik vol ongeloof. "Ik heb genoeg gehoord." Matt kijkt me met een vuile blik aan. Mijn mond valt vol ongeloof open. Oke, fijn nu heb ik dus al twee jongens in het harnas gejaagd.

Als ik niks meer zeg draaien ze alle twee weer om en laten mij alleen achter. Huilen staat me naderbij dan het lachen. Wat een drama.

Mijn trillende telefoon haalt me uit een soort verdrietige trance. Het is Ky. Ik voel een glimlach openbreken.

{K-Ky, A-Ally}

A) Ky!

K) OMG Ally ik mis je zo erg!!

A) Ik jou ook!!

K) Hoe gaat het?

A) Niet goed, ik heb net al twee jongens in harnas gejaagd. Maar dat leg ik later wel een keer uit...

K) Afgesproken, waar ben je, ik hoor zoveel lawaai.

A) Op het strand! Maar hoe gaat het?

K) Leuk! Ik lig ziek op bed...

A) Pfoe je bent wel erg vaak ziek he! Ben je al naar de huisarts gegaan?

K) Mam heeft een afspraak voor maandag gemaakt

A) Hou me op de hoogte!

K) Hahah jaaa mam, niet zo bezorgd doen he

A) Ja maar ik wil me gewoon niet te veel zorgen maken als ik weg ga, anders blijf ik hoor!

K) Jij gaat gewoon, maar ik moet weer naar bed gaan van m'n echte mamsie

A) Slaap lekker! En ik spreek je later nog wel keer?

K) Jupp, ik hou van je.

A) Ik hou meer van jou!

***

En hoofdstuk 8 hier voor jullie 🙊

XNienke