The Boys ||Magcon #2

Hoofdstuk 25

"Als verdooft."

"Luke.." Ik frummel aan mijn kettinkje. Zouden ze nog erg boos op me zijn? "Ally!" Roepen Fleur en Lisa dan tegelijkertijd. Ze rennen op me af en plots zie ik overal armen om me heen. "We hebben je zo gemist, het spijt me." Hoor ik, volgens mij Fleur in mijn oor fluisteren. "We hadden nooit zo gemeen moeten doen." Verontschuldigt Lisa zich. Ze stappen een stap terug en ik ben gelijk bevrijd van allemaal armen.

Een beetje zenuwachtig ga ik een stap dichter naar Nash toe als ik Luke zijn priemende ogen zie. "Hoe gaat het?" Vraag ik ongemakkelijk aan hem. "Wie heb je meegebracht." Vraagt hij een tikkeltje bot. Maar ik vergeef hem gelijk. Want ik begrijp zijn argwaan. Hij denkt natuurlijk dat ik vreemd ga-.

Daniël. Shit. Ik ben wel vreemd gegaan. Maar telt dat wel? Ik bedoel het was voor een Dare. Maar ik genoot er wel van. Het is verleden tijd. Vorig jaar om precies te zijn. Het doet er niet meer toe. Toch?

Ik wijs mijn zus aan; "Dit is mijn tweelingzus Laura waarover ik jullie had gezegd" Dan wijs ik Nash aan; "En dit is Nash, een goede vriend van me. Hij heeft er voor gezorgd dat ik de trein naar hier nam in plaats van dat ik liftend ging. Ook heeft hij me vaker dan me lief is uit de brand geholpen." Luke zijn gezicht ontspant gelijk als hij mijn grapje opmerkt.

"Ik had niet verwacht dat je zo trouw bent gebleven aan Ky, dat verbaast me maar maakt me ook blij." Zegt Luke met een glimlach. Ik slik een nare brok weg. Ik ben niet trouw geweest. Ik kijk Nash kort in de ogen aan, en ik weet dat hij aan hetzelfde denkt. Snel naar een ander onderwerp.

"Hoe gaat het nu met Ky en jullie?" Ze kijken elkaar alle drie een beetje ongemakkelijk aan. "Wij zijn in principe altijd bij hem. Vooral Luke. Luke heeft aardig wat uurtjes school overgeslagen om bij Ky te zijn." Begint Lisa. "Maar Ky daarentegen..." Het is even stil. "...Met hem gaat het met de minuut beroerder."

"Hoelang heeft hij nog ongeveer?" Ik weet niet of ik die vraag wel had moeten stellen, maar hij was eruit voordat ik het wist. "Vorige week zeiden ze nog een half jaar, gister zeiden ze een maand." Ik begrijp het gelijk. Hij wordt veels te snel zieker. "Kan ik hem zien?" Want dat ik natuurlijk waarom ik hier ben gekomen. "Buskaartje bij je?" Vraagt Fleur. Ik steek 3 buskaartjes omhoog. Voor Laura, Nash en ik een.

Een half uur later komen we voor een groot wit gebouw aan. De laatste keer dat ik hier was, was voor mijn grootmoeder. Ze was aan haar heup geopereerd. Ze springt nu weer vrolijk rond. Maar dat was toen ik 5 was en volgens mij is het ziekenhuis een hoop veranderd in 10 jaar. Ik loop achter Luke de grote draaideuren in. Binnen is het druk.

Overal mensen in bedden, in rolstoelen op krukken. Het duizelt me even. Een warme hand voel ik op mijn rug. Het is Nash. Ik kijk hem dankbaar aan en loop dan weer verder. Alles is wit hierbinnen. "Kom je?" Ik schrik op van een stem en kijk op. Het is Luke en hij staat met een voet tussen de liftdeuren. Ik loop snel naar hem toe en stap in de lift naast Nash en Laura. Ik ben nooit echt een fan geweest van liften? Heb ik dat ooit een keer gezegd.

Op etage 4 staan we uit. Het is hier een stuk rustiger. "Kamer 415." 4 was Ky's geluksgetal. Waarom wist ik niet. Ik bedoel 3 of 5 is een stuk aantrekkelijker. Oneven getallen liggen sowieso beter op de tong. Ik dwaal weer eens af met mijn gedachte.

"Hier hoor." Het is de zenuwachtige stem van Fleur. Ik sta stil, loop een stukje terug en blijf voor een dichte deur staan. Kamer 415. "Ga jij maar eerst." Hoor ik de stem van Lisa. Mijn voeten voelen als aan de grond geplakt. Ik kijk iedereen nog een keer aan en doe dan de deur open. Ik loop naar binnen en mijn mond valt open.

"Hij is er niet?" Is dit een grap. Als dat zo is, is het niet grappig. "Luke hoor ik gelijk de kamer inrennen. "Wat? Hoe kan dit?!" Ik ren naar het onopgemaakte bed toe, die waarschijnlijk van Ky is en kijk in alle laatjes. Waarom? Om hem te vinden. Op het kussen ligt een brief.

Luke geef deze brief asjeblieft aan Ally

Staat er op de voorkant. In de hoek is er wat in een slordig handschrift geschreven. Ns. Is het enige wat ik er uit kan ontcijferend. Ns? Wat bedoelt hij daarmee? Ns? Een naam? Nee. Een afkorting? Nederlandse Spoorwegen? Ky maakte er altijd grapjes over dat die treinen altijd te laat kwamen. Treinen. Shit. Ik laat het papiertje vallen en ren de kamer uit naar de trap. Ik weet dat de lift te sloom zou gaan. Ik ren de trap af zo snel als ik ken. Iemand rent er achter me aan. "Ally wat doe je?" Hoor ik Luke zijn hijgende stem. "Treinen." Hijg ik. Ik hoor Luke als het ware nadenken. "Shit."

Ik ren naar buiten met Luke op de hielen. Waar de andere zijn? Geen idee. Het doet er ook niet toe op dit moment. Hoe ver zou het rennen zijn naar het eerste treinovergang? Ik ren linksaf en zie in de verte rode en witte paaltjes. Mijn longen branden maar ik stop niet. Nog 200 meter. Luke heeft me nog steeds niet ingehaald, maar ik hoor hem vlak achter me hijgen.

Een silhouet zie ik op spoor staan. Het zou toch niet Ky zijn? "Ky!" Roep ik zo hard als ik kan. Het komt er als een piep uit. De slagbomen gaan opeens naar beneden en auto's stoppen waardoor ik de schim amper meer kan zien. Ik ren nog harder. "Ky!" Ik weet nu zeker dat het hem is. Zijn haren die in de wind wapperen, maar hij staat met zijn rug naar me toe. Nog 20 meter. De trein zie ik al aankomen. Tranen springen in me ogen, mijn keel voelt schor van het schreeuwen. Waarom springt niemand uit die verdomme auto om hem te redden!

"Ky!" De jongen draait zich om en zijn ogen boren die in de mijne. Nog 10 meter. "Ky ik hou van je!" Zeg ik al schreeuwend al rennend. 5 meter. Een blik van herkenning en pijn zie ik over zijn gezicht heen komen. "Ik hou ook van jou Ally." Alles gaat in slow-motion.

Als ik het spoor op wil rennen voel ik twee handen om me heen, me tegenhouden. De trein remt hard af. Maar Ky zie ik niet meer. Een harde klap. "Ky!!!" Alle lucht verdwijnt uit mijn longen. Mensen stappen uit hun auto. Ambulances. Ik zak neer op de grond en kan geeneens huilen.

De twee handen omvatten me nog steeds. Luke. Ik zou hem liefst willen trappen, maar ik kan niks meer.

***

Ik begon misschien bijna te huilen toen ik dit schreef.