The Boys ||Magcon #2

Hoofdstuk 26

"Afsluiten is het beste."

Geklop op mijn deur. Ik dacht dat ik nog zeker een halfuur had om me klaar te maken? Ik sta op en strijk mijn zwart jurkje recht. Niet dat er kreukels in zitten. Dan ga ik weer zitten. "Binnen." Hoor ik mijn eigen stem roepen. De deur gaat piepend open. Het is mijn Simone. Ze heeft een net zwart jurkje aan. "Er is bezoek." Bezoek? "Bezoek?" Vraag ik haar. Ze knikt haar hoofd. "Oke." Ik draai me weer om naar mijn bureau en staar naar het blaadje van Ky. Zijn laatste woorden.

"Ik stuur ze wel naar boven anders." De deur gaat dicht en ik sluit mijn ogen. De laatste beelden voordat ik Ky zag. Het is alweer 4 dagen geleden en vandaag zou zijn begrafenis zijn. Er is slachtofferhulp aangeboden, maar ik kan de hulp gewoon niet aannemen.

Weer geklop op de deur. "Binnen." Roep ik zonder mijn hoofd om te draaien. De deur hoor ik open gaan. "Ally?" Is dat wie ik denk dat het is? Ik draai me om naar de deur en spring verbaast op. "Matt! Wat doen jullie hier." De hele groep staat in mijn kamer. Ik ren naar Matt en Cam toe en spring ze beide om de hals heen. "Nash had ons gelijk gesms't en we hebben geprobeerd om weg te gaan, natuurlijk liet Bart ons niet gaan, maar na een tijdje zijn we gewoon uit ons zelf weg gegaan." Daarom deed Nash de laatste dagen zo mysterieus. Ik loop weer naar mijn stoel en ga zitten. "Jullie kunnen op mijn bed zitten of op de bank." Zeg ik tegen ze. Laura en Nash zijn ook de kamer ingeslipt.

Als iedereen zit voel ik mijn handen even trillen. Het maakt me nerveus om ze in mijn kamer te zien zitten. "En Hayes? En Mahogany? Hoe zijn jullie hier gekomen." Hayes doet een vliegtuig na en maakt zelfs geluiden. Ik glimlach kort. Simone loopt de kamer in met een groot dienblad met cola en zet dat neer op mijn nachtkastje. "Over 20 minuten gaan we." Zegt ze nog als ze de kamer uitloopt.

Het is stil in mijn kamer. Normaal is het nooit stil als ik met mijn vrienden ben. Mijn gedachtes dwalen af naar Ky. Zijn brief heb ik zo vaak bekeken en gelezen dat ik hem nu helemaal uit mijn hoofd ken.

Liefste Ally,
Ik weet niet waar ik moet beginnen. Misschien bij het begin. Ik vergeef je. Ik vergeef het je dat je niet bent gekomen. Jij wist ook niet beter toch? Ik had het veel eerder moeten zeggen, dat ik ziek was. Maar ik dacht dat het wel goed zou komen.

Toen je net vertrok wist ik al dat ik ziek was. Ik heb het lang voor je verzwegen. Maar na een tijdje kon ik er niet meer onderuit. Mijn einde zou komen, ik zou niet meer beter worden. En ik wilde zo graag mijn laatste dagen met jou doorbrengen. Het boeide me echt niks meer hoe ik eruit zag.

Oh Ally, ik hou zoveel van je. Volgens mij heb ik nog nooit zoveel van iemand gehouden als van jou. Mijn gevoelens voor jou deden meer zeer dan mijn ziekte en mijn lot.

Blijf niet te lang treuren, het gaat je goed. Voel je vooral niet schuldig over wat ik heb gedaan. Het is mijn eigen keus.

Liefs, Ky

"Ally gaat het wel?" Ik merk geeneens dat ik ben begonnen met huilen. Ik veeg de tranen snel weg en hoest even. "Het gaat prima." Lieg ik tegen Cam. Waarschijnlijk weet hij wel beter, maar voor nu doet dat er niet toe. Hij komt voor me zitten op de grond en pakt mijn polsen. "Heb je wel gegeten deze laatste dagen?" Ik wend mijn hoofd weg en schud beschaamd mijn hoofd. Ik had geen trek in eten. "Ally toch." Zoveel medelijden en bezorgdheid in een zin. Tranen wellen weer op in mijn ogen. Maar ik wil niet huilen. "Je weet dat Ky dit niet zou willen." Ik kijk in het licht van mijn lamp op de tranen binnen te houden. Ik weet dat Cam gelijk heeft. "Ik kan dit niet." Zeg ik tegen hem als ik recht in zijn ogen kijk. "Je bent het sterkste meisje dat ik ken." Fluistert hij. Ik laat zijn handen los om de tranen weg te vegen.,

"We geven allemaal om je Ally en we leven allemaal met je mee." Matt komt naast Cam zitten. Het is raar om op ze neer te kijken. "Zelfs de fans." Merkt Nash op. Vragend kijk ik hem aan. Ik ben al dagen niet op internet geweest, bang voor de haat. "Op twitter steunen mensen je, er zijn bloemen gebracht en duizenden brieven." Mijn ogen sperren zich open als hij dit zegt. "Echt?" Vraag ik vol ongeloof. Maar ik weet al dat hij de waarheid spreekt. Nash knikt zijn hoofd.

"Geen spoortje haat." Voegt Shawn eraan toe. Een klein glimlachje voel ik openbreken in mijn gezicht. En voor het eerst is het niet gemaakt. "Het komt echt wel goed hoor." Zegt Cam.

Misschien komt het inderdaad wel goed.

Met Simone en mijn moeder liep ik de het kerkje in. De andere had ik thuis gelaten. Het was beter om dit me zo min mogelijk mensen mee te maken, het is vooral ook rustiger voor Ky's familie. Luke, Fleur of Lisa ben ik nog niet tegengekomen. Voorin de kerk zie ik wel de ouders van Ky zitten.

Ik geef mijn moeders een klopje en wijs ze aan. Zonder wat te zeggen lopen we op ze af. De mis zou pas over 10 minuten beginnen. Ik kom het eerst bij ze aan. Het verbaasd me dan Ky z'n vader er is, hij is bijna nooit thuis en dit is volgens mij pas de derde keer dat ik hem zie en de eerste keer dat ik hem spreek.

"Het spijt me zo voor uw zoon." Ik geef Ky's moeder een knuffel en hou met veel moeite mijn tranen in. Een beetje ongemakkelijk loop ik naar Ky's vader toe. Alleen hij lijkt helemaal van de wereld ergens naar te staren.

Hij staart naar mijn moeder.

"Peter?!" Roept mijn moeder vol ongeloof uit.

"Liefje, ik kan het uitleggen." Zegt hij tegen MIJN moeder. Ik ben niet de enige die er niet veel van lijkt te snappen. Ook Ky's moeder staat er een beetje ongemakkelijk bij. Behalve Simone, die kijkt hem vol afschuw en ongeloof aan.

"Mam? Ken je hem?" Ze raakt uit een soort trance en wendt me tot mij. Tranen springen in haar ogen. Ze slaakt een diepe zucht.

"Liefje, zeg het nou niet nu." Waarom blijft die man mijn moeder steeds liefje noemen? "Peter... Dit ik moet het toch eens zeggen, en nu je er toch bij bent vind ik het een prima tijd." Mijn moeder klinkt wanhopig. "Het is niet het goede moment." Ook Ky's vader klinkt wanhopig. "Ik dacht dat je dood was!" Mijn moeder haalt opeens uit naar Peter die zijn handen snel voor zijn gezicht houd.

Langzaamaan begint het me te dagen. Maar dat kan toch helemaal niet?

"Dit was de man..." Haar stem is woedend en Peter kijkt hulpeloos maar Simone. "...De man die ons 15 jaar geleden achterliet, om bij zijn nieuwe gezinnetje te wonen blijkbaar."

"Ik had al een kind." Probeer Peter erdoorheen te komen, maar mijn moeder laat hem niet uitpraten. "Hij vertrok, zonder iets te zeggen en ik dacht echt dat hij dood was." Ze lacht opeens hard en het galmt luid door de kerk.

"Dit is je vader Ally." De laatste woorden hoor ik niet meer. Mijn oren ploppen en ik voel alles zwart worden. Dit kan toch niet waar zijn?

***

Pampampam, klein hoofdstukje maar ik vind het mooie afsluiter. Naja, 'mooi'