Alaz ağa karşısındaki güzel kadına bakarak iç çekti.
"Sonunda bedewiya min.. " Dedi kimsenin duymayacağı bir fısıltıyla.
"Sonunda, delalemin.. sonunda kavuştuk. Sen bana geldin."
~•••
ılık bir duş alırken içeriye o girdi. üstündekileri yavaşça çı...
Video koymamın sebebi karakterleri daha iyi tanımanız. Şahsen ben olsam birkaç fotoğraftan ibaret olan bir karakter istemezdim. Karakterleri beğenmeyebilirsiniz, herkesin kendi zevki. Beğenmeyenler kendi hayallerindeki gibi ilerleyebilirler.
Umarım beğenirsiniz:)
&
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Alaz BARS
Herkesin bir zaafı vardı.
Kimisinin zaafı bir eşya, kimisinin ise bir insan, bir kadın.
Herkesin sevmekten asla vazgeçemediği, biri vardı. Yoksa bile bir gün olurdu.
Evet kimse vazgeçilmez değildi ama benim güzel bebeğim, vazgeçilmezdi. Sizi bilmem ama ben Asmin'den asla vazgeçmezdim.
Dört yıl, dört yıl onun hayalini kurmuştum. Ona kavuşamadığım bazı günler ve bazı geceler yüzünü eskisi gibi hayal edemeyeceğimden korkup kahroluyordum, sonra tövbeler ediyordum. Onu unutma ihtimalini düşündüğüm için kendimden nefret ediyordum.
Ben onun beni sevebilme ihtimalini bile sevmiştim.
İki sene öncesinde, Azad onu okuldan almaya gideceğini söylemişti. Yalvarmıştım beni de götürmesi için. Kabul ettiğinde gözlerim gülüyordu resmen.
Okula geldiğimizde Asmin elindeki kitabı okuyarak bize doğru yürüyordu. Ama bizim geldiğimizi bile farketmemişti. Azad'ın telefonu çalınca bir kaç adım ileri telefon ile konuşmaya gitti. Ben ise sesimi çıkarmadan Asmin'i izliyordum. Ah, delalemin.. öyle güzelsin ki..
Bir kaç adım ona yaklaştım. Ama o hâlâ kitaba gömülü kafasıyla yürüyordu. Beni ne zaman fark edecek diye beklerken, birine çarpıp yere düşmüştü. O an çok korkmuştum canı acıdı diye. Çarptığı çocuk umursamadan ilerlemeye başladı. Hemen Asmin'in yanına koşup diz çökmüştüm. Kitaplarını toplarken üzerini kontrol ediyordum yara varmı diye.
Sonunda kitaplarını aldığında kafasını kaldırıp bana teşekkür etti, gülümsedi. O gülümsedi ben öldüm..
Ayağa kalkarken bir kaç tane kitap düşürmüştü. Sakardı.
Ama en sevdiğim sakarlığı gözlerime takılıp, yüreğime düşmesiydi.
Onu aldattığımı düşünmüştü, onu sevmediğimi. Hoş kim olsa öyle düşünürdü. Ama benim tek amacım zor durumda olan bir kadına yardım etmekti..
Otel sabahı...
Kahvaltımızı yapmak için aşşağı indiğimde, masa aramaya başlamıştım. Daha çok cam kenarlarında geziniyordum. Asmin manzaraya bakarak yemek yemeyi severdi. Tabii o manzarayı izlerken ne kadar güzel göründüğünün farkında değildi ama olsun. Ben farkındaydım ve onu izlemek şu dünyada ki en değerli saatlerimdi.
