Alaz ağa karşısındaki güzel kadına bakarak iç çekti.
"Sonunda bedewiya min.. " Dedi kimsenin duymayacağı bir fısıltıyla.
"Sonunda, delalemin.. sonunda kavuştuk. Sen bana geldin."
~•••
ılık bir duş alırken içeriye o girdi. üstündekileri yavaşça çı...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Asmin Arslan Bars..
Sevdiğim adamı izlerken huzurluydum.
Beni hatırlamayan adamı.
Annemler bir süre sonra gitmişti ve biz baş başa kalmıştık. Arjin, Alaz'ın göğüsünde uyuya kalınca onu beşşiğine koymuştum. Ve şuan iki yabancı gibi, salonda, ayrı koltuklarda oturuyorduk.
Arada gözleri bana değse de, sonrasında yeni yeni alıştığı evimize bakıyordu. "Aç mısın?" Diye sordum sessizliği bozarak. Etrafta olan gözlerini bana çevirdi. Bir iki saniye gözlerime baktıktan sonra dudaklarını araladı.
"Çok değil, ama bir şeyler atıştırabilirim." Dedi.
Eskiden olsa, sen açsan seninle beraber yerim derdi. Bu Alaz'a hiç alışamıyordum..
Hafifçe kafamı sallayıp ayağa kalkacaktım ki, başımın dönmesi ile olduğum yere geri oturmuştum. Elim başıma giderken Alaz hızla yerinden kalkmış önüme gelmişti.
"İyimisin?" Dedi telaşlı sesi. Merhametinden hiçbir şey kaybetmemişti.
"İyiyim, ama senin dikişlerin açılacak. " Dedim ama beni umursamadan devam etti.
"En son ne zaman yemek yedin?" Diye sordu sanki cevabını biliyormuş da, yine de bir umut farklı bir cevap bekliyormuş gibi. Düşündüm, ben en son ne zaman yemek yemiştim?
Sessizliğim ile derin iç çekti Alaz. "Dışardan söyleyelim, yorulma daha fazla."
"Olmaz!" Diye itiraz ettim hemen. "Senin dışardan yemen zararlı."
"Asmin."
Sevgilim..
"Ben iyiyim, ama senin şuan yemek yemen gerekiyor. Hem, nasıl annesin sen? Sen yemezsen çocuğumuz nasıl doyacak?" Haklıydı. Zekasından da hiçbir şey kaybetmemişti maşallah. Gerçi bunu, 10 yaşındaki çocukta bilirdi ama..
"Pekâlâ," diyerek kafamı salladım. Memnun olmuş bir ifadeyle ayağa kalktı ve telefonunu eline aldı, birşeyler yaptıktan sonra düşünür gibi bana döndü.
"Buranın adresi ne?" Dedi sesi biraz çekingendi sanki. Ona adresi söyledim. Oda telefonda işini hallettikten sonra telefonunu yanına koyarak gözlerime baktı.
"Utanıyorum," dedi birden. Kaşlarımı çattım.
"Senin, yemek yemeyi unutacak kadar kendini düşünmemen ve her şeyden önce beni düşünmen.." derin bir nefes aldı.
"Böylesine beni seven birini unuttuğum için ve ona karşılık veremediğim için kendimden utanıyorum, çok utanıyorum.."
"Şşt," dedim ayağa kalkıp önüne oturdum. Elimi dizlerime koyarken kafamı gözlerine kaldırdım. "Bu senin suçun değil, utanmana gerek yok.."
