Alaz ağa karşısındaki güzel kadına bakarak iç çekti.
"Sonunda bedewiya min.. " Dedi kimsenin duymayacağı bir fısıltıyla.
"Sonunda, delalemin.. sonunda kavuştuk. Sen bana geldin."
~•••
ılık bir duş alırken içeriye o girdi. üstündekileri yavaşça çı...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Alaz Bars..
İyi okumalar..
Kesit..
"Bebeğimi bulun bana! "
"Asmin, bulacağız bebeğimizi sakin ol Kendine zarar veriyorsun!"
"Onunda gitmesine izin veremem Alaz, oda gitmesin birşey yap. Nolur." Ağlayarak yere çökerken Alaz da benimle birlikte çöktü.
"Sana yemin ediyorum, bebeğimizi sağ salim getireceğim sana."
"Getireceksin değil mi?" Diye sordum umutla.
"Getireceğim." Dedi kararlı bir sesle.
9 ay sonra, şimdiki Zaman..
"Alaz!" Diye bağırdığımda Alaz daha çok endişelenmişti. Ama benim gözüm Alaz'ı bile görmüyordu.
"Sen ne biçim bir kocasın ya!? İnsan gel karıcığım ben doğururum der! Ölüyorum burda!" Ne dediğimin bende farkında değildim. Sadece canım yanıyor ve bağırıyordum.
"Güzelim öyle bir şey olsa sana bırakır mıyım zaten?" Dedi Alaz'ın sabırlı sesi. Ne yapacağını bilemiyor, çaresizce beni götürdükleri sedyenin peşinden koşuyordu.
"Sana birdaha çocuk falan yok Alaz! Bu ne ya acısını ben çekiyorum!" Diyerek birdaha çığlık attığımda, Alaz dehşetle yüzüme bakmıştı.
"Öyle deme Asmin, çocuğumuz kardeş ister, ona bir kardeş yapmayacak mıyız?" Şuan gerçekten konumuz bu muydu? Hastanede koridorun ortasında konuşacağımız konu bu muydu?
"Şuan konumuz bu mu Alaz! Canım yanıyor diyorum!"
"Tamam gülüm, ben burdayım bitecek birazdan. Bebeğimizi sağ salim kucağımıza alacağız.." diyerek saçımı okşadı. Ben olsam şimdiye beni boşamıştım. 9 ay boyunca gecenin üçünde şeftali istemiştim. Alaz da üşenmeden gitmiş ve almıştı. Nerdeyse her gün tribimi çekmiş, peşimden hiç usanmadan koşmuştu. Bunun için ona minnettardım, ama bu şuan ki çektiğim acının sebebinin o olmasını değiştirmiyordu.
9 ay çok çabuk geçmişti. Nasıl geçtiğini bile anlamamıştım bile. Alaz'ın sabrına da hayran kalmıştım. Ben olsam beni asla çekmezdim. Ama şuan bana korku ve endişe ile bakan adam beni seviyordu, seven herşeye katlanırdı.
Bu süre boyunca annemlere de gidip gelmiştik. Ama ben 'doğuruyorum!' diye bağırınca, Alaz ile aceleye hastaneye gelmiştik. Onlara söyleyecek vaktimiz bile olmamıştı.
Ameliyathane'ye girerken Alaz da yanımdaydı. Beni bir sedyeye yatırmışlardı. Doğum başladığında bir ebe bacaklarımdan tarafa geçmişti.
Ölüyor gibi hissediyordum, Alaz birşeyler söylüyor, saçımı okşuyordu ama duymuyordum bile. O anki acım daha ağır basıyordu. Ne kadar o süre kaldım, ne kadar acı çektim bilmiyorum. En son bebek ağlama sesi duyduğumda Alaz ile göz göze gelmiştik. İkimizin de gözlerinde öyle bir ifade vardı ki, tarif edilemezdi.
