"Her An Her Şey"

5.bölüm "iftiranın tomurcukları"

Bindi uçağa peşinden öylece bakmak kaldı banada.
Tamam hayatıma gireli çok bir süre olmadı ama sevmiştim herkesten farklı bir havası vardı.

Durgunluğumu bir kenara bırakıp evime döndüm.

Annem televizyonu açmış ayaklarını uzatmış keyifli keyifli seyrediyordu.

Mor uykudan kalkmış gibi duruyordu.

"Mor kafalım iyi misin?" onunla konuşmak istedim.

"Sıkıldın mı sen"

Fısıldayarak

"Annem mızmızlandımı yoksa sana"

Demiştim daha öncede annem kendi evimizdeyken aldırtmamıştı fakat yine de huylandığını düşünüyordum.

"Mor gel şu sütü senin için hazırladım"
Dedi annem.
Daha bir salise önce huylandığını düşünürken annem onun karnını doyurmaya çalışıyordu.

"Bakıyorum keyfiniz yerinde kraliçem"

"Buğra bu kediyi kendine benzetmişsin" hüzünlü bir
sesle devam etti"anlayışlı sakin bir minnoş bu"

"Ya öyle mi?"

"Öyle tabi yalan borcum mu var"

"Noldu hallettin mi bir işin vardı ya beyefendi?"

"Hallettim merak etme sen"

"İyi bakalım"

"Ben odama kaçar"

Başını salladı ve odama doğru yürüdüm.

Üzerimi çıkardım altıma rahat bir şort çektim üstüm her zamanki gibi kaldı.

Rafda duran kitabımı aldım.

Okudum.
Okumak bu hayatta sevdiğim en güzel şeydi.

Okudukça büyüyordum, farklı hayatlar, bambaşka zorluklar, güzellikler,pişmanlıklar,aşklar hepsi beni farklı dünyalarda hissetiriyordu.

Hani insan sevdiği bir şeyi yapmadan durmaz ya işte kitaplarda benim için çok önemli ve herşeyimdi.

Bir süredir kütüphaneye gitmediğim geldi aklıma.
Sık sık giderdim oranın sessiz ortamı gerçekten konsantre olmak için bambaşka bir sessizlikti.

Mor kafa yanıma geldi beni seyrediyordu.
Bir müddet daha okudum.

Sonra resim malzemelerimi alıp kafamdaki şeyi çizmeye koyuldum.

Evet bugünkü vedalaşmamızla ilgili bir şeyler çiziyordum fakat bu haddinden hoş olmuştu.

Kısa bir sürenin ardından
Annem kapının başında dikilmiş çizdiğim resime bakıyordu.

Gülümseyerek"bu çok hoş bişey olmuş"dedi ve yanıma gelip oturdu saçlarımı okşamaya başladı.
"Sende bir şeyler var ama söylemiyorsun demek bunlar çizime yansımış"

Evet annem o beni çok iyi tanıyordu dokunduğum bir noktadan bile beni biliyordu.

Yalan yok Yaprağın gitmesine üzülmüştüm ve bunu yansıtıyor olabilirdim.
Ama oda sonuçta kendi keyfinden gitmemişti.
Son derece üzgündü anneannesi için ve belki bide benim gibi oda burdan gittiği ve uzak kaldığımız için üzgündü.

Ne saçmalıyorum ben?
Biz neyiz ki arkadaş mı?

Bunu hiç düşünmedim düşünmekte istemiyorum.

"Yavrum ben yatıyorum hadi iyi geceler sen de çok geç olmadan yat" konuşacakken beklemediğim bir anda Moru kucağına aldı.

"Bakıyorum da sizin aranız bayağı iyi oldu"dedim gülümseyerek.