Kiss or Kill ❦ sakuatsu

ep.27

oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın <3

kaldığı yerden devam ediyor

oy: yaparsınız işte bir şeyler

***

"Sen benimle taşak geçiyorsun öyle değil mi?"

"Anlamadım?" Omzumda duran kolunu ittirerek onu kendimden uzaklaştırdım. Benimle gerçekten kafayı buluyor olmalıydı.

"O zaman mala anlatır gibi anlatayım." Elimi göğsüne koyarak ittirdim. "Seni sikik herif, hayatımdan çıkıp gitmen için sana otuz saniye veriyorum. Otuz saniyeyi değerlendir."

"Hadi ama sincap benden sıkılmış gibi davranma, yoksa başka birini bulmam gerekecek. Hatta şeye ne dersin, şu kıvırcık saçlı arkadaşına? Çok yakışıklı çocuktu." Kaşlarım çatılırken üzerindeki tişörtün yakasını kavrayarak onu arkasındaki duvara ittirdim.

"Ona yaklaşmayı aklından bile geçirirsen seni öldürürüm."

"Bugün çok cesursun bakıyorum." Elini yakasını tuttuğum elimin üzerine koyduğunda onu biraz daha duvara bastırdım. "Adını bile hatırlamadığın bir çocuk için kendini tehlikeye atmana değer mi sincap?"

Sincap, sincap, sincaplar siksin seni.

"Adını çok iyi hatırlıyorum," boşta kalan elimle şortumu yukarı çekerek bakışlarımla dövmeyi gösterdim. "Gerçekten iyi hatırlıyorum."

"Büyük oynuyorsun."

"Öyle ya da değil, seni onun yakınında görmeyeceğim."

"Benimle kendin için bile savaşmadın."

"Evet çünkü sen bir orospu çocuğusun ve bozuk psikolojimi kullanarak beni alt ettin. Kiyoomi benden çok daha zeki ve güçlü. O veya Osamu, o hapları bana zorla içirdiğini duyarsa neler olur biliyor musun? Seni diri diri gömerler."

"Ah küçük Atsumu, kendini değerli sanıyorsun." Gözlerim hafifçe kısıldı. Hayır, onun manipülasyonlarına yeniden kanmayacaktım. "Kiyoomi seni gerçekten seviyor mu? Atsumu sen basit bir insansın, herhangi biri için bedenden fazlası olamazsın." Cümlesini bitirdiği anda gök gürüldemişti, geriye doğru adımladım. "İncindin mi yoksa? Bunları bildiğini sanıyordum, bu yüzden bana gelmiyor muydun zaten? Sen ve benken ikimizde istediğimizi alıyorduk, o sana ne veriyor? Hiçbir şey."

İlgi, sevgi, güven, huzur, kendim olma hakkı ve daha fazlası. Bunları hepsi, içtiğim ilaçların bana verdiği üç dört saatlik keyiften daha güzeldi. Üstelik bir yan etkisi yoktu ve beni öldürmüyordu.

"Ben, senin düşündüğünden daha fazlasıyım. Beni tekrar alt edemezsin."

"Seni alt eden ben değilim Atsumu, sen kendi kendini yeniyorsun. Çaresizsin, bir döngünün içerisindesin ve bu döngü seni batırıyor. Sen oradan çıkacak kadar güçlü değilsin." Yüzüme hafif bir gülümseme yerleştirdim.

Bir insanı bu batağa sokmak işte bu kadar basitti. Daha iyi hissetme vaadi, başka şansı olmadığına inandırma, güçsüz ve hissettirme, düzelemeyeceğini aklına sokma. Ve bu şekilde binlerce hayat son buluyordu.

Bu insanlardan tiksiniyordum.

Yutkundum, sıktığım yumruğumu hızla yüzüne geçirdiğimde arkasında duran duvara kafasını çarptı ve acıyla inledi.

"Ama seni dövebilecek kadar güçlüyüm." Tekrar tişörtünü yakalayarak onu yere doğru ittirdim ve bir yumruk daha attım. Yıllardır içimde biriktirdiğim tüm duyguları dışa vurmak gibiydi. Geriye doğru sendeleyerek düştüğünde üzerine çıktım. "Başkalarını da zehirlemenize izin vermeyeceğim."