Kiss or Kill ❦ sakuatsu

ep.34

oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın <3

bengayimsanirim
asiri gecikmis dogum gunu hediyesi

oy: 6.14€

okuldan donunce okursunuz diye simdiden atiyorum

***

Sakusa Kiyoomi

Duyduğum hıçkırık sesiyle uyanırken ne olduğunu anlamaya çalıştım. Birkaç saniye sonra gelen sesin Atsumu'nun ağlayışı olduğunu olduğunu fark ederek hızla gözlerimi açtım.

"Atsumu?" Elimi omzuna koyduğumda sıçrayarak bana doğru döndü. Sokaktan odaya vuran ışık sayesinde yüzünü görebiliyordum, gözleri kıpkırmızı olmuştu. "İyi misin?" Hayır değildi, çok saçma bir soru.

"Yemin ederim..." Sesi titrerken kafasını hızla iki yana salladı.

"Ne?"

"Yemin ederim kullanmadım, size yalan söylüyor." Gözlerimi kırpıştırdım. Neyden bahsettiğini anlamam garip bir şekilde zaman almıştı. Tüm bunlar hiç yaşanmamış gibi devam ediyor olmamın bunların yaşanmadığı anlamına gelmediğini o an anlamıştım.

"Biliyorum Atsumu."

"Gerçekten yapmadım, ben iyiyim artık." Elimi omzuna atarak onu kendime doğru çektiğimde anında kollarını belime sardı. "Yemin ederim, yemin ederim Omi."

"Biliyorum Atsumu, sorun yok." Sırtını sıvazlayarak onu rahatlatmaya çalıştım ancak bir süre daha tişörtümü sıkıca tutmaya ve iç çekmeye devam etti. "Neden beni uyandırmadın?"

"Geçen gece uyandırdığım için üzgündüm ve" duraksadığı sırada kalbinin çarptığını hissedebilmiştim. "Lütfen benden ayrılma."

"Senden ayrılmayı düşünmüyorum Atsumu." Bu konu hakkında şaka bile yapmamalıydım belki de. Atsumu hassas biri değildi, şakalardan çok iyi anlıyordu, ki kendisinin de çok saçma şakaları vardı, ancak anlaşılan bulunduğumuz durumu daha düzgün değerlendirmeliydim.

Onun terk edilme korkusu yaşayacağını düşünmemiştim.

"Özür dilerim." Bir elimleme ensesine düşen saçlarla oynarken hafifçe geri çekilerek yüzüne bakmaya çalıştım. Bunun yerine bana daha sıkı sarılmasına neden oldum.

"Özür dilemeni gerektirecek bir durum yok, rahat ol." Elbette bir şekilde travmaya neden olabileceğini biliyorduk ama onu bu şekilde görmeye katlanamıyordum. Daha doğrusu, onu herhangi bir şekilde üzgün ya da yıpranmış görmeye dayanamıyordum. Ona karşı fazla 'takıntılı' ya da fazla 'bağımlı' gözüküyor olabilirdim, yaşadıklarını düşününce hassas davranmaktan başka çarem yoktu. Ama yalan yok, muhtemelen ona bağımlıydım,

Onu kaybetmektense kendimi onda kaybetmeyi tercih ederim.

"Bunu yaşamak zorunda olduğumuz için üzgünüm."

"Atsu-"

"Sen daha iyisini, daha iyi birini ve daha sağlıklı bir ilişkiyi hak ediyorsun." İç çekerken dişlerini omzuma bastırdığında hafifçe inledim. Beni ısırmış mıydı?

"Bu ne içindi Atsumu?"

"Ama bunlara rağmen salak olup benimle sevgili olduğun içindi. Aptalsın." Hissettiğim hüznü bir saniyeliğine unutarak güldüğümde Atsumu benden uzaklaşarak yüzüme baktı. "Sadece, birilerinin beni bu şekilde seveceğine inanmakta zorlanıyorum, sevgini hak etmiyorum."

"Buna sen karar vermiyorsun." Gözlerimi kısarken burnunu sıktım. "Ve yalan yok bu tarz şeyler söylediğinde zaten senin kararlarının bir önemi olmuyor."