In de wolken | Donny v/d Beek

49.

49.

Nerveus stond Yara op het Amsterdamse plein te wachten op Mikky en Lotte. Vandaag hadden ze afgesproken om met z'n drieën te gaan lunchen bij lunchroom Hannibal in het centrum van Amsterdam.

Yara was er al weleens eerder geweest samen met Donny, Vasa en Kasper. Het was een leuk restaurantje en het eten was er heerlijk! Yara herinnerde zich die dag nog goed. De jongens hadden net training gehad en ze vonden dat ze wel wat lekkers verdiend hadden.

Yara had nog getwijfeld of het wel zo'n goed idee was maar de jongens moesten en zouden wat gaan lunchen. Volgens Donny was het goed om wat meer met Kasper en Vasa om te gaan. De jongens hadden geen familie in Nederland en het kostte ze veel moeite om de taal te leren.

'Hey!' Lotte kwam aangelopen. 'Hey.' Begroette Yara haar. 'Hoe is het?' Vroeg Lotte. 'Ja wel goed hoor en met jou?' Yara liet Lotte weer los en ze keek rond of ze Mikky al zag. 'Ja, wel goed! Ik had gister zo'n leuke dag. Ik ben met een vriendin in Utrecht wezen shoppen. Het was zo gezellig en toen ik s'avonds thuis kwam belde Justin. We hebben langer dan een uur gebeld.'

Yara kon Lotte haar verhalen moeilijk bijhouden. Ze had zoveel te vertellen en ze bleef maar door ratelen. Yara had het idee dat Lotte niet eens doorhad dat ze nauwelijks luisterde.

Terwijl Lotte vertelde over gister keek Yara onrustig om haar heen of ze Mikky al zag. Ze hadden om twaalf uur afgesproken en het was inmiddels al tien over twaalf. Er was nog geen spoor van Mikky te bekennen. Yara hoopte dat er niks ergs gebeurd was.

'Yara, luister je eigenlijk wel naar me?' Vragend keek Lotte het meisje aan. 'He, ja wat? Natuurlijk!' Antwoordde Yara. Lotte zuchtte. 'Ik praat te veel he?'

'Misschien een klein beetje.' Bekende Yara. Ze voelde haar wangen rood worden. 'Sorry, maar als ik enthousiast ben over iets kan ik er niet meer over stoppen.' Er verscheen een glimlach op Lotte haar gezicht. 'Volgende keer als ik te lang door ratel moet je het gewoon zeggen hoor.'

'Sorry dat ik zo laat ben.' Yara en Lotte keken om en ze zagen Mikky aankomen lopen. 'We vroegen ons al af waar je bleef.' Zei Lotte. 'Ja sorry. Ik dacht dat ik nog veel tijd had maar dat viel flink tegen.'

'Maakt niet uit. Gelukkig ben je er nu. Zullen we maar naar binnen gaan?' Lotte nam het voortouw en ze opende de deur van de lunchroom. Yara en Mikky volgden haar en ze zochten een tafeltje uit bij het raam. Al vrij snel kwam er een ober aan en de dames gaven hun bestelling door.

'Zijn de tien dagen al bijna om? Ik mis Donny verschrikkelijk.' Verzuchtte Yara. 'Nog vijf dagen en vier nachten.' Antwoordde Lotte. 'Jij houdt het wel goed bij.' Gniffelde Mikky. Lotte lachte. 'Ik houd de dagen niet bij maar Jus. Hij stuurt me elke dag een berichtje om te herinneren hoelang het nog duurt voordat we elkaar weer zien.'

'Ah wat lief.' Vond Mikky. Lotte knikte. 'Jus is zo'n lieverd. Ik snap niet waarom hij altijd zoveel haat krijgt. Het is een schat van een jongen.'

'Tja. Dat is het leven van een profvoetballer.' Antwoordde Yara. 'Krijgt Donny ook weleens haat?' Vroeg Lotte. Yara knikte. 'Als hij een slechte wedstrijd speelt wel.'

'Het is echt vreselijk. Frenkie krijgt weleens bedreigingen via Instagram.' Vertelde Mikky. 'Echt?' Geschrokken keek Yara haar beste vriendin aan. Mikky knikte. 'Wat voor bedreigingen zijn dat dan?' Vroeg Yara. Ze was nu toch wel nieuwsgierig geworden.

'Vooral van die kinderachtige bedreigingen zoals ik steek je huis in brand en dat soort dingen. Het is soms ook wel lachwekkend hoor. Het zijn het vaak twaalfjarige jongetjes die niks beters te doen hebben. Frenkie heeft een keer de moeder van een zo'n jochie opgezocht en een berichtje gestuurd. Die moeder had geen idee dat haar kind dat soort dingen deed. Ze schaamde zich dood.'

'En terecht. De jeugd word tegenwoordig steeds erger.' Zei Lotte. 'Ja maar echt. Mochten Frenkie en ik later kinderen krijgen dan weet ik wel dat ik zoiets als dit niet zou tolereren. Ik snap sowieso niet waarom kinderen van twaalf al een telefoon hebben.'

'Zie je ons al over tien jaar met een baby op schoot zitten?' Yara gniffelde om het idee. Ze wist niet hoe Donny hun leven over tien jaar voor zich zag maar Yara hoopte dan toch wel dat ze getrouwd waren en kinderen hadden. Dat was toch wel het perfecte huisje, boompje, beestje voor haar.

Mikky schoot in de lach. 'Ik hoop dat ik over tien jaar Frenk eindelijk heb overgehaald om een hond te kopen. Ik zou zo graag een hond willen.'

'Waarom wilt Frenkie geen hond dan?' Lotte keek Mikky nieuwsgierig aan. 'Te veel werk, weinig tijd. Op dit moment hebben we er niet echt de tijd en ruimte voor.' Zei Mikky. 'Wie weet in de toekomst. Je weet nooit waar de toekomst je brengt.' Zei Lotte. Mikky knikte. 'Dat is zeker waar.'