'Doe je wel voorzichtig, lieverd? Goed bij de groep blijven he.' Bezorgd keek Carla haar dochter aan. 'Jaha. Maak je geen zorgen mam. Ik ga met school he.' Stelde Yara haar moeder gerust. 'Ja, dat weet ik maar ik ben gewoon bezorgd. Goed luisteren naar de leraren.'
Het was maandagochtend en vandaag vertrok de groep naar Engeland. Yara had er ontzettend veel zin in. Ze was al rond vijf uur wakker. Ze had nog geprobeerd wat te slapen maar het lukte haar niet meer. Ze had zoveel zin om naar Engeland te gaan.
Carla en Yara waren inmiddels aangekomen op de parkeerplaats van Schiphol. 'Bedankt voor het brengen mam.' Zei Yara tegen haar moeder. 'Graag gedaan lieverd, maar ik loop nog wel eventjes mee hoor.' Zei ze. Yara zuchtte. 'Mam.. Niemands moeder loopt mee.' Antwoordde ze. Carla aarzelde even. 'Ik red mij echt wel. De docenten staan daar binnen te wachten. Ik kan dat kleine stukje echt wel alleen lopen.' Zei Yara. 'Oké, goed dan.' Knikte Carla. Yara gaf haar moeder een kus en ze deed de portier van de auto open.
'Doei mam.' Yara zwaaide naar haar moeder en ze stapte de auto uit. Yara liep toen naar de achterbak en ze haalde haar koffer uit de auto. 'Hey Yara!' Yara keek opzij en ze zag dat Appie met een koffer kwam aangelopen. 'Hey Ap.' Begroette ze hem. 'Wat is het koud zeg.' Rilde Appie.
Yara knikte. Het was januari en het was behoorlijk koud. Ze had niks voor niks haar muts op. 'Heb je er een beetje zin in?' Vroeg Appie. 'Ja hoor en jij?' Vragend keek ze hem aan. 'Zeker. Weet je niet hoe lekker het is om even niet te voetballen.' Grinnikte de jongen. 'Haha. Ik snap nog steeds niet hoe jullie dit met Ajax voor elkaar hebben gekregen.' Lachte Yara. 'Ik ook niet maar hee wat boeit het? We zijn er nu en we gaan er een feestje van maken. Al verwacht ik dat de docenten andere plannen hebben.' Appie grinnikte.
Yara en Appie zwaaiden nog een keer naar Carla die wegreed en daarna liepen de twee de hal van Schiphol binnen. 'Hey jongens!' Hoorden ze iemand gillen. Yara en Appie keken naar links en ze zagen dat Carel naar hun stond te zwaaien. Frenkie, Mikky en Donny stonden al bij hem.
'Hey jongens!' Appie en Yara gingen bij de anderen staan. 'Jullie moeten je aanmelden bij Sylvana.' Zei Mikky. 'Waar staat ze?' Zoekend keek Yara om zich heen. 'Daar.' Mikky wees naar de vrouw. 'Ik loop gelijk mee Yaar.' Zei Appie. Appie en Yara lieten hun koffers bij Mikky achter en ze liepen naar de vrouw om te melden dat ze er waren.
Nadat ze dat hadden gedaan ging de tijd snel. Toen iedereen er was liepen ze richting de douane en om tien uur precies zaten ze in het vliegtuig. Yara zat op een stoel tussen Carel en Mikky in. Yara zat eigenlijk bij het raam, maar omdat Carel er graag wou zitten had ze met hem gewisseld van plek. Carel had haar bedankt en de jongen keek heel de vliegreis uit het raampje. Zelf moest Yara daar niet aandenken. Ze vond vliegen niet heel eng maar als ze uit het raampje keek kreeg ze het toch wel benauwd van de hoogte.
Na iets langer dan uurtje in het vliegtuig te hebben gezeten kwamen ze eindelijk aan in Londen. De school had een bus gereserveerd en nu zaten ze met z'n alle in de bus onderweg naar het hotel. Dit keer had Yara wel een plekje bij het raam gekozen en naast haar was Frenkie gaan zitten. Tegenover Frenkie en Yara zaten Appie en Donny. Met z'n vieren waren ze wat aan het kaarten terwijl Mikky en Carel boven zaten in de bus.
De bus was een dubbeldekker en zodra alle studenten dat zagen kreeg je weer dat basisschoolgevoel dat iedereen boven in de bus wou zitten. Het voelde als een schoolreisje. Appie, Donny, Yara en Frenkie gaven niet zoveel om een plekje boven in de bus maar Carel en Mikky duidelijk wel. De twee studenten waren meteen naar boven gerend en eerdat de rest er was waren alle plekken boven al bezet. Yara zat er niet zo mee en vond het ook best om beneden te zitten en dus zat ze samen met Frenkie, Donny en Appie beneden in de bus te kaarten.
'We zijn er!' Riep Sylvana na een tijdje door de bus. De bus kwam tot stilstand en Yara keek uit het raam. Het was voor een werkweek van school nog een best mooi hotel moest ze toegeven. 'Kom je Yaar?' Frenkie tikte Yara op haar schouder aan. 'Oh uh ja.' Yara knikte en ze deed haar gordel los. Ze liep achter Frenkie aan de bus uit
Geduldig wachtte Yara op haar koffer en na een poosje kreeg ze hem eindelijk in haar handen gedrukt. Mikky had haar koffer al en stond op Yara te wachten. 'Hèhè. Ik heb mijn koffer eindelijk hoor.' Zei Yara terwijl ze naar Mikky slenterde. 'Werd eens tijd. Ik wil onze kamer zien.' Mikky gaf Yara een knipoog en Yara lachte. 'Laten we de pasjes maar gaan halen dan.' Antwoordde Yara. 'Ik heb ze al gehaald. Hier.' Ze gaf Yara een pasje. 'Thanks.' Yara stopte het pasje in haar portemonnee.
Yara en Mikky gingen met de lift naar de derde verdieping en ze openden de deur voor kamer 228. 'Gaat u voor.' Yara liet Mikky voor gaan en zodra Mikky voorbij was liep ze zelf de kamer in. Ze deed de deur achter zich dicht. 'Omg een bad. Ideaal dit.' Klonk Mikky's stem vanuit de badkamer. Yara grijnsde. 'Jij met je bad.'
'Ja, weet je niet hoe lekker dat is. Thuis hebben wij alleen maar een douche.' Zei Mikky. 'Ga je nu alle vrije uren die we hebben in bad liggen dan?' Lachend keek Yara het meisje aan. 'Haha nee hoor. We moeten over een half uurtje trouwens alweer naar beneden voor uitleg over de werkweek.' Zei Mikky. 'Dan al? We zijn hier pas net.' Kreunde Yara. 'Tja typisch docenten he. Die houden van regeltjes.' Lachte Mikky. 'Nou ja. Laten we dan maar snel onze spullen uitpakken. Anders komen we zo nog te laat..'
JE LEEST
In de wolken | Donny v/d Beek
Fiksi Penggemar'Don, waarom veranderen mensen?' Ze keek hem met tranen in haar ogen aan en dat was het moment dat Donny's hart brak. 'Ik weet het niet. We worden allemaal ouder.' Fluisterde hij terwijl hij haar dichter tegen zich aan klemde. Yara zit in het eerste...
